ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Συγγραφέας Δανιήλ Σάπικας Γράφτηκε στις ,
Θεολογικός και Ιατρικός Συσχετισμός
Στις 1.10.91 έγινε σχετική εισήγηση, στη Δ.Ι. Σύνοδο, με σκοπό να τοποθετηθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία, στο συγκεκριμένο θέμα.
1.Τονίζεται (περ. ΄΄Εκκλησία΄΄ 15.10.91 αρ. σελ.15), ότι τα θέματα αυτά δεν επιτρέπεται να χειρίζεται μονομερώς η Ιατρική, χωρίς τη γνώμη παραγόντων, που έχουν συναρμοδιότητα στη χάραξη ορίων και φραγμών, σε σημεία που προσκρούουν είτε στον ηθικό νόμο είτε στην πολιτειακή νομοθεσία ή έχουν κοινωνικές προεκτάσεις.
Είναι, βεβαίως, σίγουρο ότι η σοβαρή Ιατρική Επιστήμη δεν έχει καμία αντίρρηση έπ’ αυτού του σημείου. Η Μητέρα Εκκλησία είναι συναρμόδια, για τα θέματα βιοηθικής και δεοντολογίας, για αυτό τον λόγο έχει και ειδική επιτροπή, με πρόεδρο τον Σεβ. Μητροπολίτη Μεσογαίας κ.κ. Νικόλαο.
Η Ιατρική Επιστήμη θεωρεί μεγάλο επίτευγμά της την εξωσωματική γονιμοποίηση δηλ. γονιμοποίηση έξω από τον οργανισμό της μητέρας.
Η θέση είναι ότι η μεταφορά αυτή δεν είναι χωρίς συνέπειες και ενδεχόμενες ψυχοσωματικές ατέλειες και αναπηρίες, τόσο στα ίδια τα παιδιά, όσο και στους απογόνους τους.
2. Επίσης ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, δογματικά, θεωρεί το έμβρυο πλήρη ανθρώπινη οντότητα, από τη στιγμή της συλλήψεώς του (Γ΄ Οικ. Σύνοδος, δια σύλληψιν Ιησού Χριστού).
Επισημαίνεται, λοιπόν, ότι το έμβρυο, δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται σαν πειραματόζωο, γιατί χρησιμοποιούνται ένα ή δύο γονιμοποιημένα ωάρια. Τα άλλα αχρηστεύονται ή δίδονται σ’ άλλους;
Η φύση, όταν εκβιάζεται, αντιδρά (Μέθοδος SUZI) αφού η κατάψυξη των ωαρίων, γίνεται σε 196Ο Κελσίου.
Σ΄αυτό το σημείο επιθυμώ να σημειώσω αυτά που μελέτησα στα άρθρα των Γάλλων C.Manuel, F.Facy, M.Choquet, H. Grandjean, T.C. Cgyba: “Les risques psychologiques de la conception par insemination avec donneur
pour l’enfant”. Neurophychiatrie de l’enzince 1990, 38(12): 642-658.
Πολλά παιδιά, που γεννήθηκαν με τεχνητή γονιμοποίηση από δότη σπέρματος, παρουσιάζουν ψυχολογικά προβλήματα.
Πρόσφατη έρευνα επιτρέπει την εκτίμηση αυτών των παιδιών, στον συναισθηματικό και τον ψυχικό τομέα, με υλικό δείγματος, ομάδος παιδιών με τεχνητή γονιμοποίηση και κανονικών με φυσική γέννηση.
Ο αριθμός των παιδιών ήταν 112 και στις δύο περιπτώσεις. Είχαν τα ίδια δημογραφικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, την ίδια ηλικία της μητέρας και την ίδια σειρά μέσα στην οικογένεια..
Η όλη μελέτη έγινε με ειδικά ερωτηματολόγια στην ηλικία 3 μηνών, 18 μηνών και 3 χρόνων, σχετικά με την ψυχοσωματική τους ανάπτυξη και τις σχέσεις τους με τους γονείς τους.
Αποδείχτηκε ότι τα παιδιά αυτά δεν παρουσιάζουν καθυστέρηση στην ψυχοκινητική τους ανάπτυξη. Αντίθετα, προηγούνται στην απόκτηση του λόγου στους 18 μήνες και αποκτούν πρωιμότερα έλεγχο σφιγκτήρων.
Έχουν όμως και διαφορές, στατιστικά σημαντικές, δυσκολιών συναισθηματικής φύσεως.
Αρρωσταίνουν συχνότερα (3 μηνών) και παρουσιάζουν διαταραχές ύπνου, διατροφής και συμπεριφοράς (18 μηνών).
Οι συναισθηματικές τους διαταραχές προέρχονται από την αύξηση των ψυχολογικών προβλημάτων των μητέρων.
Η ύπαρξη του «μυστικού» για τη σύλληψη, που είναι γνωστό στο περιβάλλον, αλλά άγνωστο στο παιδί, μπορεί ν’ αποδειχτεί παράγοντας, που θα οδηγήσει σε κρίση της ταυτότητάς του. Αυτό θα φανεί περισσότερο στην εφηβεία τους.
3. Επισημαίνεται, εν συνεχεία, ότι η Εκκλησία στη συνηθισμένη αποβολή, δεν θεωρεί τελείως ανεύθυνη και άσχετη τη μητέρα για το έμβρυο και προβλέπει ελαφρό επιτίμιο (κβ΄ κανόνα Αγ. Ιωάννη του Νηστευτού).
Επίσης, τονίζεται, ότι η εξωσωματική γονιμοποίηση έχει τον χαρακτήρα της αμβλώσεως.
Με τον δέοντα σεβασμό προς την παρούσα εισήγηση, θα σημειώσω εδώ ότι σε καμία περίπτωση η σύγχρονη Ιατρική Επιστήμη δεν κάνει «βεβιασμένη παιδοπαραγωγή»
Με τον φωτισμό της Τριαδικής Θεότητος και τις επιστημονικές γνώσεις του, ο ιατρός τροχοδρομεί την ελπίδα για απόκτηση παιδιού, του στείρου ζευγαριού.
Κάνει πράξη «την έννομο συζυγία και την εξ αυτής παιδοποιία».
Δεν είναι,«ιταμή’»η επέμβαση του ανθρώπινου παράγοντα. Γιατί η μοναδική και ανεπανάληπτη αυτή επιτυχία του ανθρώπου, δεν νομίζω ότι ευρίσκεται εκτός της Θ. Πρόνοιας και της προβλέψεως της καλυτερεύσεως της ανθρώπινης ζωής.
Υπάρχουν, ευσεβείς ιατροί-γυναικολόγοι, που συναγωνιούν με τους γονείς, προσεύχονται για την επιτυχία της γονιμοποίησης και χαίρονται για τη «συνδημιουργία» τους με τον Θεό, στο μέγιστο θέμα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ναι, να υπάρχουν, όπως από την Μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία, νομικές, ηθικές και κοινωνικές προδιαγραφές. Όχι όμως θέσεις αποθάρρυνσης και απογοήτευσης των ειδικών επιστημόνων.
Εκείνο, που θεωρείται ηθικά απαράδεκτο είναι, βέβαια, το σπέρμα τρίτου άνδρα, σαν δότη στην ιατρική αυτή πράξη. Πάντα αναφερόμεθα στην ατεκνία συζύγων.
Δε νομίζω, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, θα θεωρήσει δακτυλοδεικτούμενο το παιδί, που θα έχει προέλθει από εξωσωματική γονιμοποίηση ή δε θα το αποδέχεται η κοινωνία.
Οι ρυθμοί της ζωής είναι ιλιγγιώδεις και κανείς δεν μπορεί να πάρει άκρως απόρρητες ιατρικές πληροφορίες για την περίπτωση αυτών των παιδιών.
Δε θα πρέπει να χαρακτηρίζεται η αντικειμενική πρόοδος της Ιατρικής Επιστήμης «εκφυλιστικό επίτευγμα».
4. Τέλος, εις την εισήγηση τονίζεται ότι δεν είναι πρώτος, αλλά δεύτερος σκοπός του γάμου, η απόκτηση παιδιών. Τονίζει, ότι θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας πρέπει να είναι η αποδοχή της ευτεκνίας, σαν ευλογίας και της ατεκνίας, σαν δοκιμασίας.
Αμφιβάλλει, η Μητέρα Εκκλησία, ότι «εν τη σοφία και τη αγαθότητι και τη προνοία Αυτού, οικονομών πάσι το συμφέρον, προς σωτηρίαν», εφώτισε τους γενετιστές στην εξωσωματική γονιμοποίηση;
Ποιος γνωρίζει, εάν ο Πάνσοφος Θεός και ποιητής του Σύμπαντος, δεν έχει προνοήσει για το μέλλον της ανθρωπότητας, με τους δικούς του κανόνες, απόλυτα απρόσιτους και αδιανόητους, στην πεπερασμένη ανθρώπινη λογική και κρίση μας;
Μήπως εδώ έχει εφαρμογή το ρητό της Αγίας Γραφής:
«Όπου βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις;»
