«BODY ANALYSIS» ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ( ΣΤΑΣΗΣ) ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ
Συγγραφέας Χαράλαμπος Τιγγινάγκας Γράφτηκε στις ,
Οι άνθρωποι αδυνατούν να διατηρήσουν τη δυνατότητα λειτουργικής αρμονίας στο σώμα τους καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής των, γιατί με τη πάροδο των ετών προοδευτικά μεταβάλλετε η δομική τους βάση. Δημιουργούνται περιοχές ελαττωμένης ή ανύπαρκτης κινητικότητας ως αποτέλεσμα της επαναλαμβανόμενης λανθασμένης στάσης, τραύματος, μυϊκών ή περιτοναϊκών περιορισμών, αλλά και συναισθηματικών επιβαρύνσεων. Αντισταθμιστικά δημιουργούνται περιοχές αστάθειας ή υπέρ-λειτουργικότητας. Αυτή η τμηματική απώλεια της λειτουργικής αρμονίας θα επηρεάσει τη γενικότερη δραστηριότητα του ατόμου, ενώ ταυτόχρονα προσδίδει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στη γλώσσα του σώματος.
Είναι βιολογικός νόμος ότι στους ανθρώπους ανεξάρτητα από επίκτητους περιορισμούς, επιδιώκεται να ζουν τη ζωή τους ολοκληρωμένα, χρησιμοποιώντας τύπους προσαρμογής, οι οποίοι θα τους επιτρέπουν να λειτουργούν στο μέγιστο επίπεδο των υπολειμματικών δυνατοτήτων τους.
Η συστροφή είναι το πρώτο στάδιο της προσαρμογής, καθώς αυτή η στάση επιτρέπει στο σώμα να διατηρεί πλήρως την λειτουργικότητα του, ή και να την ενισχύσει, για δύο λόγους:
Πρώτο, το περιτοναϊκό σύστημα, που καλύπτει ολόκληρο το σώμα, μας επιτρέπει O να γίνουμε αποτελεσματικότεροι ξετυλίγοντας το (χαλαρώνοντας) από ένα σταθερό σημείο (π.χ. το έδαφος) ενώ διατηρούμε την ισορροπία μας (για παράδειγμα ένα άτομο περιστρέφει τον κορμό του, καθώς τεντώνεται να ξεβιδώσει μια λάμπα φωτός, την οποία δεν μπορούσε να ξεβιδώσει προηγουμένως).
Δεύτερον, αυτή η στάσηO επιτρέπει την αποθήκευση δυναμικής ενέργειας, που κερδίζεται στη διάρκεια της κίνησης της έκτασης, την οποία το σώμα θα εκμεταλλευθεί ως κινητική ενέργεια φεύγοντας από αυτή τη στάση (για παράδειγμα στον αθλητισμό, το σώμα προσπαθεί να αποτρέψει μια πτώση, και προσπαθεί να την ελέγξει με επιπλέον κινητική ενέργεια, ως αποτέλεσμα συστροφής του κορμού).
Αν η συστροφή αποδειχθεί ανεπαρκής, το σώμα αυξάνει την εσωτερική τάση δημιουργώντας ένα νέο σταθερό σημείο, από το οποίο θα γεννηθεί μια νέα κατάσταση ισορροπίας, που θα του επιτρέψει να λειτουργήσει. Ατυχώς όμως αυτό σημαίνει πιο σοβαρό περιορισμό στη λειτουργικότητα. Ο εγκέφαλος έχει την ικανότητα να απομνημονεύσει αυτή τη νέα κατάσταση και να την θεωρήσει ως φυσιολογική ακόμα και όταν έχει απομακρυνθεί η αιτία που την προκάλεσε.
Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα:
Η αλλαγή στη στάση και τη στήριξη του σώματος μπορεί να οδηγήσει στη πρόκληση παθολογίας, και αν ναι, στην επιλογή της θεραπευτικής προσέγγισης, πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη αυτόν τον παράγοντα και σε ποιο βαθμό;
Η θέση κάθε τμήματος του σώματος σε σχέση με τα υπόλοιπα καθορίζει την στάση του. Ανάλογα με τις δραστηριότητες του ατόμου η στάση αλλάζει συνεχώς. Τα οστά πηγαίνουν εκεί όπου οι μύες τα πηγαίνουν, ενώ παραμένουν σε θέσεις που οι μύες τα στηρίζουν. Αυτό επιτυγχάνεται με ακούσιες κινήσεις μέσω πολύπλοκων μηχανισμών του Νευρικού Συστήματος. Η αποτελεσματικότητα αυτών των μηχανισμών προστατεύει το σώμα από τυχόν τραυματισμούς, κατά την διάρκεια δραστηριοτήτων, ή κατά την ξεκούραση.
Σωστή στάση σημαίνει οι αρθρώσεις να διατηρούνται σε τέτοια θέση ώστε η επιβάρυνση που δέχονται να είναι ελάχιστη. Αντίθετα η λανθασμένη στάση προκαλεί επιβάρυνση αυξάνοντας την πιθανότητα εμφάνισης παθολογίας, όχι μόνο στην συγκεκριμένη περιοχή αλλά ακόμα σε άλλες γειτονικές, λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω από αυτήν.
Η λανθασμένη στάση είναι πιθανόν να οδηγήσει στην δημιουργία ενός πρότυπου δυσλειτουργίας στη κίνηση του σώματος, που με τη σειρά του οδηγεί σε πόνο και παθολογία. Ο πόνος με την σειρά του προκαλεί αλλαγές συνολικά στη στάση του σώματος, καθώς ο οργανισμός μέσα από τους μηχανισμούς προστασίας που διαθέτει (αμυντικός μηχανισμός), υιοθετεί μια αναλγητική στάση,. Η διατήρηση αυτής της αναλγητικής στάσης μετά την οξεία φάση, γεγονός όχι ασυνήθιστο, οδηγεί σε νέο πρότυπο δυσλειτουργίας, άρα ο κύκλος επαναλαμβάνεται. Πρόκειται δηλαδή για την ύπαρξη ένας αυτοτροφοδοτουμένου μηχανισμού.
Το σώμα μας χαρακτηρίζεται από μία “αρμονία” κινήσεων. Η μεγαλύτερη πρόκληση που είναι η υγεία, επιτυγχάνεται όταν όλα τα τμήματα του σώματος, είναι ελεύθερα να «κινούνται – λειτουργούν» σε αρμονική σχέση το ένα με το άλλο. Ο περιορισμός αυτής της συνεχούς εναλλαγής της κίνησης είναι υπεύθυνος για πολλές παθολογικές καταστάσεις. Για παράδειγμα η Σπονδυλική Στήλη πρέπει να είναι ισχυρή αλλά και λειτουργική, όχι μόνον γιατί προσφέρει στήριξη σε ολόκληρο το σώμα, αλλά γιατί προστατεύει τον Νωτιαίο Μυελό μέσω του οποίου επικοινωνεί και ελέγχει ο Εγκέφαλος όλες μας τις δραστηριότητες. Οποιαδήποτε δυσλειτουργία στην σπονδυλική στήλη, μπορεί να επηρεάσει ολόκληρο το σώμα.
Η στάση του σώματος επηρεάζεται από την δύναμη της βαρύτητας. Επίσης η ένταση των καθημερινών δραστηριοτήτων προκαλεί σημαντική επιβάρυνση, που συχνά επιδεινώνεται από τις λανθασμένες θέσεις του σώματος, το αδύνατο μυϊκό σύστημα και μικρό – τραυματισμούς. Το άμεσο αποτέλεσμα είναι αλλαγή στην διάταξη του σκελετού, με αποτέλεσμα επιβάρυνση και ίσως φθορά στους μύες και τους συνδέσμους που τον στηρίζουν. Τα βασικά συμπτώματα είναι πόνος, περιορισμός της κίνησης και μυϊκή ασυμμετρία, συνεργαζομένων μυϊκών ομάδων, η οποία εκφράζεται είτε με μυϊκή υπερτονία, είτε με μυϊκή αδυναμία. Στην συνέχεια αν δεν αποκατασταθούν οι αλλαγές, επηρεάζονται με την σειρά τους τα νεύρα της περιοχής, με αποτέλεσμα φλεγμονές ή παγίδευση νεύρων (κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου), που προκαλούν ανάλογα με την περιοχή της επιβάρυνσης ισχιαλγία, οσφυαλγία, αυχενικό σύνδρομο, πονοκεφάλους, πόνους στην πλάτη κ.α. Ενώ η επιπλέον επιβάρυνση οδηγεί σε μη αναστρέψιμες βλάβες όπως είναι οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις.
Πέρα από τις επιπτώσεις στις επιβαρυμένες περιοχές, οι επιπτώσεις και στο υπόλοιπο σώμα είναι σημαντικές. Για παράδειγμα η σκολίωση στην θωρακική μοίρα της σπονδυλικής στήλης, εκτός από τις επιπτώσεις στην περιοχή, επηρεάζει την αναπνευστική λειτουργία, περιορίζοντας την κινητικότητα του θώρακα, το πεπτικό και το κυκλοφορικό σύστημα.
Σε τελική ανάλυση διαταράσσεται η υγεία του ανθρώπου.
Γενικά οι αιτίες που μπορούν να προκαλέσουν διαταραχή στην στάση, είτε μόνες τους, είτε σε συνδυασμό είναι:
• Επαναλαμβανόμενη κακή στάση στην επαγγελματική ενασχόληση.
• Λανθασμένη στάση κατά την διάρκεια της ξεκούρασης.
• Ψυχολογικά ή συναισθηματικά προβλήματα, όπως η κατάθλιψη.
• Προβλήματα όρασης.
• Παχυσαρκία.
• Ακατάλληλα παπούτσια – διαταραχή της βάδισης.
• Αδύνατο μυϊκό σύστημα – διαταραχή της ισορροπίας στην βάδιση.
• Κακή διατροφή.
• Αναπνευστικά προβλήματα.
• Τραυματισμός μυών, τενόντων, συνδέσμων ή αρθρώσεων.
• Μορφολογικές αλλαγές στη σπονδυλική στήλη (κύφωση, σκολίωση, λόρδωση).
• Μορφολογικές αλλαγές στα κάτω άκρα (ραιβογωνία, βλαισογωνία, πλατυποδία, κοιλοποδία κ.α.)
• Χειρουργικές επεμβάσεις.
Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΠΛΑΧΝΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Ένα άλλο σημαντικό ερώτημα είναι αν μπορεί η στάση να επηρεάσει συνολικά τη σωματική λειτουργία και ειδικότερα τη σπλαχνική;
Παραθέτω παρακάτω τις απόψεις και σκέψεις πάνω σε αυτόν τον προβληματισμό μερικών σημαντικών επιστημόνων:
Ο Ορθοπεδικός χειρουργός Joel E. Goldthwaite το 1930 στο κλασσικό πλέον βιβλίο “Essentials of Body Mechanics” έγραψε:
«Οι κύριοι παράγοντες που καθορίζουν την διατήρηση των σπλάχνων στη θέση τους είναι το διάφραγμα και οι κοιλιακοί μύες, αμφότεροι, σε περίπτωση λανθασμένης στάσης, είναι χαλαροί και παύουν να παρέχουν στήριξη. Οι διαταραχές στην κυκλοφορία των υγρών, ως αποτέλεσμα της πτώσης του διαφράγματος και του σακουλιάσματος στην κοιλιά «κρέμασμα», μπορούν να δώσουν αφορμή για χρόνια παθητική συμφόρεση υγρών σε ένα ή ακόμα και σε όλα τα όργανα της κοιλιάς και της λεκάνης, καθώς τόσο η τοπική, όσο και η γενική φλεβική παροχέτευση, μπορεί να εμποδιστεί από την αδυναμία της διαφραγματικής αντλίας να εκτελέσει πλήρως την εργασία της στο γερμένο σώμα. Επιπλέον το κώλυμα, σε αυτά τα ευρισκόμενα σε συμφόρεση όργανα, στη νευρική τροφοδοσία, καθώς και η πίεση που ασκείται στα συμπαθητικά γάγγλια και πλέγματα, πιθανά μπορεί να προκαλέσει αρκετές παρατυπίες στη λειτουργία τους, που ποικίλουν από μερική παράλυση έως υπερδιέγερση. Όλα αυτά τα όργανα δέχονται νευρικές ίνες τόσο από το σπλαχνικό νεύρο, όσο και από το συμπαθητικό σύστημα, κάποιο από τα οποία μπορεί να δυσλειτουργεί. Είναι πιθανόν ότι ένας ή όλοι αυτοί οι παράγοντες, να είναι σε διάφορες χρονικές περιόδους ενεργοί (είτε σε παχύσαρκους, είτε σε αδύνατους ανατομικούς τύπους), και ευθύνονται για πολλές λειτουργικές διαταραχές στα σπλάχνα. Αυτές οι διαταραχές εάν συνεχιστούν για μακρά χρονική περίοδο, μπορεί να οδηγήσουν σε ασθένειες.
Λανθασμένη μηχανική στήριξη του σώματος, σε νεαρή ηλικία, αποτελεί ζωτικό παράγοντα στη συνέχεια για τη δημιουργία του φαύλου κύκλου των χρόνιων παθήσεων, ενώ αποτελεί και βασικό παράγοντα, που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στην προσπάθεια πρόληψης και αποκατάστασης.
…Στην όρθια στάση, με την πάροδο της ηλικίας, η κυρίαρχη τάση για τους κοιλιακούς μύες είναι να χαλαρώσουν και να κρεμάσουν όλο και περισσότερο, επιτρέποντας μια πτωτική κατάσταση για τα όργανα που βρίσκονται στην κοιλιά και τη λεκάνη, εκτός εάν ισχυροποιηθούν οι κατώτεροι κοιλιακοί μύες και βελτιωθεί ο μυϊκός τόνος.
…Καθώς οι κοιλιακοί χαλαρώνουν, υπάρχει μια ισχυρή τάση για πτώση του θώρακα, στενεύοντας τον θωρακικό κλωβό, την γωνία μεταξύ των πλευρών, οι ώμοι γέρνουν και προεξέχουν προς τα εμπρός, το κεφάλι ολισθαίνει και αυτό προς τα εμπρός (ευθειασμός), και πιθανόν να υπάρχει πρηνισμός στην ποδοκνημική άρθρωση.
… Όταν η «ανθρώπινη μηχανή» είναι εκτός ισορροπίας, η φυσιολογική λειτουργία της δεν μπορεί να είναι τέλεια, οι μύες και οι σύνδεσμοι βρίσκονται σε μια κατάσταση μη φυσιολογικής έντασης και πίεσης. Ένα καλά ισορροπημένο σώμα σημαίνει μια μηχανή που δουλεύει τέλεια, με τη λιγότερη μυϊκή προσπάθεια, και ως εκ τούτου καλύτερη υγεία και δύναμη για τη καθημερινή ζωή.»
Ο καθηγητής Wolf Schamberger, στο βιβλίο του The Malalignment Syndrome υποστηρίζει τις απόψεις του Goldthwaite όπως αυτές διατυπώθηκαν το 1930.
«Η διαφοροποίηση στη στάση της λεκάνης, της σπονδυλικής στήλης και των άκρων, παραμένει στα σύνορα της ιατρικής… οι σχετικές βιομηχανικές αλλαγές – ειδικά η μετατόπιση του βάρους – η πίεση και οι ασυμμετρίες στη τάση των μυών, στην δύναμη και το εύρος κίνησης των αρθρώσεων, επηρεάζουν τους μαλακούς ιστούς, τις αρθρώσεις, και συστήματα οργάνων σε όλο το σώμα, και ως εκ τούτου έχουν επιπτώσεις που αφορούν την γενική ιατρική αλλά και εξειδικευμένες ιατρικές ειδικότητες.»
http://physio.gr/images/shiftspine.jpg
Ο Schamberger προσφέρει για παραδείγματα σπλαχνικά προβλήματα, που προκύπτουν από τη διαφοροποίηση της στάσης της λεκάνης, όπως είναι η δυσλειτουργία της πυελικής βάσης (pelvic floor):
«Τα χαρακτηριστικά σπλαχνικά προβλήματα που έχουν αποδοθεί στην δυσλειτουργία της πυελικής βάσης περιλαμβάνουν:
http://physio.gr/images/unlevelsacral.jpg
• Ακράτεια του εντέρου και της κύστης που αποδίδονται σε μια χαλαρή βάση.
• Δυσκοιλιότητα και ελλιπή αποβολή όταν υπάρχει υπερβολική ένταση.
• Διαταραχές και πόνος στη περίοδο, πόνος κατά τη σεξουαλική επαφή, ανικανότητα και σεξουαλική δυσλειτουργία.
• Επαναλαμβανόμενες μολύνσεις στη κύστη και την ουρική οδό.»
Ο Οστεοπαθητικός κλινικός ερευνητής Kuchera, έχει εξετάσει τα αποτελέσματα της βαρύτητας στη στάση.
«Η δύναμη της βαρύτητας είναι συνεχής και ιδιαίτερα υποτιμημένη ως σημαντικός παράγοντας τάσης. Από τις πολλές αναφορές στην παθοφυσιολογία της πίεσης της βαρύτητας, η περισσότερο προβεβλημένη είναι η διαφοροποίηση στην ευθυγράμμιση της στάσης και η επαναλαμβανόμενη σωματική δυσλειτουργία… Αντιλαμβανόμενοι την παθοφυσιολογία από τη πίεση της βαρύτητας, μας διευκολύνει στην επιλογή νέων και διαφορετικών θεραπευτικών προσεγγίσεων για συνηθισμένα προβλήματα. Η ακριβής προσέγγιση που επιλέγεται για κάθε ασθενή, και η προβλεφθείσα έκβαση της, επηρεάζονται έντονα από τον βαθμό της λειτουργικής διαταραχής λόγω των δομικών αλλαγών.»
Ο Kuchera προσθέτει μια άποψη που δίνει έμφαση σε μερικές από τις άλλες βασικές επιρροές σε αυτό που χαρακτηρίζουν «αποσύνθεση της στάσης»:
«Η στάση είναι η διανομή της μάζας του σώματος, σε σχέση με τη βαρύτητα, πάνω σε μια βάση στήριξης. Η αποδοτικότητα με την οποία το βάρος κατανέμεται στη βάση στήριξης, εξαρτάται από τα επίπεδα ενέργειας που απαιτούνται για να διατηρήσουν την ισορροπία (ομοιόστασης), καθώς επίσης και από τη κατάσταση των μυών και των συνδέσμων του σώματος. Αυτοί οι παράγοντες αλληλεπιδρούν με τις συνήθως πολλαπλές προσαρμογές και αντισταθμίσεις που λαμβάνουν χώρα κάτω από τη βάση του κρανίου, και όλοι μαζί μπορούν να επηρεάσουν την οπτική και λειτουργική ισορροπία του σώματος.»
Με τη πάροδο του χρόνου, οι προσαρμογές στις αλλαγές, όπως απαριθμούνται από Goldhwaite, Kuchera, Schamberger, είναι πιθανόν να εξελιχθούν από την δημιουργία δυσλειτουργίας (όπως είναι η οσφυαλγία), στην εξέλιξη πραγματικών παθολογικών αλλαγών. Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν πως τα δομικά και λειτουργικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα επηρεάζουν έντονα το ένα το άλλο, και πως άλλοι παράγοντες, που κυμαίνονται από την ηλικία έως την διαθέσιμη ενέργεια, από την κατάσταση των μυών – των συνδέσμων, και τη βαρύτητα, βοηθούν στον καθορισμό των αλλαγών που εξελίσσονται.
Ένας άλλος μηχανισμός που μπορεί να επηρεάσει τις δομικές κατασκευές και τη λειτουργικότητα των οργάνων είναι η διαταραχή της αναπνευστικής λειτουργίας. Ο Garland έχει συνοψίσει μια σειρά αλλαγών που προκύπτουν από την διαφοροποίηση του τρόπου τής αναπνευστικής λειτουργίας, που περιλαμβάνει: «σπλαχνική στάση / αδυναμία της πυελικής βάσης, ανισορροπία μεταξύ των κοιλιακών μυών και των ραχιαίων μυών, περιορισμοί στην περιτονία οπουδήποτε στο σώμα από το περικάρδιο, στην βάση του κρανίου κ.α., ανύψωση πλευρών, που αυξάνει την τάση στους πλευρικούς χόνδρους, δυσλειτουργία στη θωρακική μοίρα της σπονδυλικής στήλης, με πιθανή διαταραχή του συμπαθητικού νευρικού συστήματος, επιπλέον μυϊκή υπερτονία των αναπνευστικών μυών και ίνωση, πρόκληση δυσκαμψίας στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης, συνοδευμένη από λόρδωση, μείωση της κινητικότητας του 2ου αυχενικού σπονδυλικού τμήματος με διαταραχή του σπλαχνικού νεύρου…και περισσότερα.»
Οι περισσότεροι θεραπευτές σήμερα συμφωνούν ότι καμία θεραπευτική προσέγγιση στην αντιμετώπιση προβλημάτων της σπονδυλικής στήλης δεν είναι ολοκληρωμένη, εάν δεν βελτιωθεί η στάση του σώματος για τον ασθενή.
Αυτό μπορούμε να την αντιληφθούμε καλύτερα μελετώντας τα ευρήματα του βιομηχανικού ερευνητή J. Gordon Zink, D.O., ο οποίος το 1979 χρησιμοποίησε τον όρο “common compensatory patterns” – «συνηθισμένα αντισταθμιστικά πρότυπα», για να περιγράψει συνηθισμένα ευρήματα στα πρότυπα στάσης στο νεύρο- μύο- περιτοναϊκό – σκελετικό σύστημα. Οι μελέτες του ήταν οι πρώτες που έδειξαν με αξιοπιστία πως, τόσο η δομή, όσο και η λειτουργία, έχουν ρόλο στην εμφάνιση επώδυνου συνδρόμου, ως αποτέλεσμα της διαφοροποίησης της στάσης. Τελικά κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι η τάση που προκαλείται στους μύες, λόγω της στάσης, οδηγεί σε χρόνιο, επαναλαμβανόμενο ερεθισμό του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, που έχει την αφετηρία του από τους αισθητικούς υποδοχείς, όπως είναι οι υποδοχείς που ανταποκρίνονται στη μηχανική πίεση ή παραμόρφωση (mechanoreceptors), οι υποδοχείς που είναι υπεύθυνοι για την αντίληψη και μετάδοση επώδυνων ή τραυματικών ερεθισμάτων (nociceptors), και οι υποδοχείς που ενεργοποιούνται από αλλαγές στο χημικό περιβάλλον (chemo receptors).
Από μελέτες έχει διαπιστωθεί ότι οι σύνδεσμοι, οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι, και οι αρθρικοί θύλακες των σπονδύλων (facet), είναι πλούσιοι σε αισθητικούς υποδοχείς, και ελεύθερες νευρικές απολήξεις, οι οποίοι προειδοποιούν τον εγκέφαλο για αδικαιολόγητη πίεση πάνω στους σχετικούς με την άρθρωση ιστούς. Οι υποδοχείς αυτοί ενεργοποιούνται από τη μηχανική πίεση ή φλεγμονώδεις χημικούς παράγοντες, όπως είναι οι ισταμίνες, οι προσταγλαδίνες, οι κινίνες, τα ιόντα καλίου και το γαλακτικό οξύ.
Όταν οι ελεύθερες νευρικές ρίζες ενεργοποιηθούν, μετατρέπονται άμεσα σε σημαντικό γενεσιουργό παράγοντα πόνου. Η μακροχρόνια διαταραχή του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, έχει ως αποτέλεσμα αλλαγή στη στάση του σώματος, υιοθετώντας μια στάση που προσφέρει τη μικρότερη δυνατή επιβάρυνση (αναλγητική στάση). Δυστυχώς όμως ο εγκέφαλος έχει την ικανότητα να απομνημονεύει αυτή τη στάση και να την θεωρεί ως φυσιολογική, ακόμη και όταν απομακρυνθεί το επώδυνο ερέθισμα. Ακριβώς αυτό το γεγονός αποτελεί μια πρόκληση για τον θεραπευτή.
Η χρόνια τενοντοπάθεια, παρόλο που είναι συνηθισμένη, δύσκολα αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά. Στους τένοντες κυριαρχεί ένας καλά οργανωμένο από λεπτές ίνες υλικό, που περιλαμβάνει τύπου Ι κολλαγόνο, πρωτεογλυκάνες, και γλυκοπρωτεϊνες. Το υλικό του τένοντα συντηρείτε από αρμούς τενοντοκυττάρων, ενώ υπάρχουν αποδείξεις μιας συνεχούς διαδικασίας ανακατασκευής του υλικού, παρόλο που ο ρυθμός διαφέρει στις διάφορες περιοχές. Μεταβολές σε αυτή τη διαδικασία ανακατασκευής σχετίζονται με την εγκατάσταση τενοντοπάθειας. Οι μεταβολές αυτές μπορεί να είναι μέρος της διαδικασίας επούλωσης κάποιου τραυματισμού, αλλά μπορεί να είναι και ένας μηχανισμός προσαρμογής στις αλλαγές των μηχανικών φορτίων που δέχεται η άρθρωση, λόγω διαφοροποίησης της θέσης της (Tendinopathy — From Basic Science to Treatment, Graham Riley, PhD, Nat Clin Pract Rheumatol 4(2):82-89, 2008. © 2008 Nature Publishing Group)
Θα πρέπει λοιπόν στην θεραπευτική προσέγγιση της τενοντοπάθειας να λαμβάνουμε υπόψη την διάταξη της άρθρωσης σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα, και να προσπαθούμε να επαναφέρουμε την άρθρωση όσο το δυνατόν πιο κοντά στη σωστή ανατομική διάταξη και λειτουργία, ώστε να επιτύχουμε τη θέση με τη μικρότερη μηχανική επιβάρυνση.
Από τα προηγούμενα εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε τη σημασία της αξιολόγησης της στάσης του σώματος, Εντούτοις πολλοί θεραπευτές επισημαίνουν το γεγονός ότι η εκτίμηση της στάσης – μορφής του σώματος είναι συχνά αρκετά πολύπλοκη, χρονοβόρα, ενώ ο ασθενής νοιώθει άβολα καθώς πρέπει να έχει το σώμα του εκτεθειμένο χωρίς ρούχα, καθ’ όλη τη διάρκεια της αξιολόγησης.
Η μέθοδος αξιολόγησης BODY ANALYSIS μας απαλλάσσει από τα παραπάνω, καθώς ο ασθενής δεν χρειάζεται να αφαιρέσει τα ρούχα του, αλλά να έχει ελεύθερα συγκεκριμένα σημεία του σώματος του, όπως είναι οι ώμοι, ο λαιμός, οι Πρόσθιες Λαγόνιες Ακρολοφίες κ.α., ενώ η ανάλυση των αποτελεσμάτων γίνεται άμεσα από το πρόγραμμα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Μπορούμε εύκολα και γρήγορα να εντοπίσουμε καταφανείς ασυμμετρίες στο σώμα, όπως είναι κλίση στη λεκάνη, ανισοσκελία, σκολίωση, κύφωση, λόρδωση, άνω και κάτω διαγώνια σύνδρομα (τα οποία σύμφωνα με τον Vladimir Janda M.D. είναι πρότυπα μυϊκής ασυμμετρίας που προκαλούν πόνο στον αυχένα και τη μέση), δίνοντας άμεσα την δυνατότητα στον θεραπευτή να γνωρίζει ποιες μυϊκές ομάδες βρίσκονται σε σπασμό και ποιες είναι αδύνατες. Μπορούμε να γνωρίζουμε την σχέση της κεφαλής με τον αυχένα, του αυχένα με τους ώμους, τους ώμους με τον κορμό, και της λεκάνης με τα κάτω άκρα.
BODY ANALYSIS – ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ
Η τεχνική Body Analysis περιλαμβάνει τρία στάδια:
1. Σημειώνουμε στο σώμα του ασθενή συγκεκριμένα επιφανειακά ανατομικά στοιχεία, στην πρόσθια επιφάνεια του σώματος, στην πλάγια δεξιά, και στην οπίσθια επιφάνεια.
2. Κάνουμε λήψη τριών ψηφιακών φωτογραφιών του ασθενή, με φόντο το πάνελ του Body Analysis, μια την πρόσθια επιφάνεια, μια την πλάγια δεξιά, και μια την οπίσθια επιφάνεια του.
3. Αναλύουμε τις τρεις αυτές φωτογραφίες στο πρόγραμμα του Body Analysis, και έχουμε μια λεπτομερή αξιολόγηση της μορφής του σώματος του ασθενή, τόσο σχηματική, όσο και με μοίρες απόκλισης από το φυσιολογικό, στη πρόσθια, στη πλάγια και στην οπίσθια επιφάνεια.
Με βάση αυτές τις πληροφορίες μπορούμε να σχεδιάσουμε ένα θεραπευτικό πρόγραμμα αποκατάστασης προσαρμοσμένο στις ατομικές και μοναδικές ανάγκες του συγκεκριμένου ασθενή. Όταν ολοκληρώσουμε την θεραπευτική μας προσέγγιση, επαναλαμβάνουμε την μέτρηση. Έτσι μπορούμε αξιόπιστα να εκτιμήσουμε την αποτελεσματικότητα της, τόσο εμείς ως θεραπευτές, όσο και οι ασθενείς. Μάλιστα το πρόγραμμα μας δίνει τη δυνατότητα σύγκρισης της αρχικής μέτρησης με τις υπόλοιπες.
ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΜΕΘΟΔΟΥ
Τα πλεονεκτήματα της μεθόδου αξιολόγησης της στάσης BODY ANALYSIS είναι:
1. Για την εφαρμογή δεν απαιτείται μεγάλος ή εξειδικευμένος χώρος.
2. Η εφαρμογή είναι εύκολη, ώστε να εκτελείτε άνετα από άτομα όλων των ηλικιών.
3. Δεν απαιτείται ο ασθενής να αφαιρέσει όλα τα ρούχα του, αλλά να έχει ελεύθερες συγκεκριμένες περιοχές του σώματος του.
4. Δεν είναι χρονοβόρα. Ο χρόνος που απαιτείται είναι ο χρόνος που χρειάζεται για τρεις ψηφιακές φωτογραφίες.
5. Τα αποτελέσματα είναι άμεσα και λεπτομερή.
6. Δίνεται η δυνατότητα στον ασθενή να κατανοήσει με ξεκάθαρο τρόπο τις διαφοροποιήσεις της στάσης του ή της μορφής του σώματός του, και τις παρεκκλίσεις από το φυσιολογικό.
7. Δίνει κίνητρο στον ασθενή να συμμετέχει στη θεραπευτική διαδικασία.
8. Υπάρχει δυνατότητα σύγκρισης με προηγούμενες μετρήσεις, ώστε να μπορούμε με αντικειμενικό τρόπο να αξιολογούμε τα αποτελέσματα της εργασίας μας, αλλά και να εκτιμούμε την κατάσταση του ασθενή, όποτε αυτό είναι αναγκαίο.
9. Δίνει αξιοπιστία στη θεραπευτική διαδικασία, ενώ αυτή μπορεί να γίνει κατανοητή και από άλλες ειδικότητες, όπως για παράδειγμα στους θεράποντες ιατρούς των ασθενών.
