Δυσπλασία ισχίου (Παθοφυσιολογία)
Συγγραφέας Χρήστος Νικολάου Γράφτηκε στις ,
Η δυσπλασία του ισχίου είναι μία κληρονομική διαταραχή της ανάπτυξης της άρθρωσης του ισχίου. Συνήθως η πάθηση είναι αμφοτερόπλευρη και εμφανίζεται σε όλες τις φυλές σκύλων. Ιδιαίτερη προδιάθεση εκδηλώνουν οι μεγαλόσωμες και γιγαντόσωμες φυλές. Στις γάτες η πάθηση δεν είναι συνήθως συμπτωματική, ενώ ιδιαίτερη προδιάθεση εμφανίζουν αυτές των φυλών Maine coon, Persian, Devon rex και Himalayan.
Το υπεξάρθρημα της άρθρωσης του ισχίου (hip laxity/subluxation) είναι το κύριο χαρακτηριστικό της πάθησης και έχει συσχετιστεί θετικά με την εκδήλωση οστεοαρθρίτιδας. Η εκδήλωση της νόσου (φαινότυπος) εξαρτάται τόσο από γενετικούς όσο και από περιβαλλοντικούς παράγοντες. Τέτοιοι είναι το βάρος του ζώου, ο ρυθμός σκελετικής ανάπτυξης, η διατροφή, η άσκηση και η μυική μάζα.
Τα ζώα ενώ γεννιούνται φυσιολογικά, σε κάποιο στάδιο της ανάπτυξής τους, εκδηλώνουν υπεξάρθρημα της άρθρωσης του ισχίου που έχει σαν τελικό αποτέλεσμα την οστεοαρθρίτιδα της συγκεκριμένης άρθρωσης. Το υπεξάρθρημα πορκαλεί τάση του στρογγύλου συνδέσμου καθώς και του αρθρικού θυλάκου με επώδυνα αποτελέσματα. Με τον καιρό, η αρθρική επιφάνεια της κοτύλης γίνεται αβαθής λόγω της ανάπτυξης ινοχόνδρινου ιστού μέσα σε αυτήν, παράγονται οστεόφυτα στην περιοχή πρόσφυσης του αρθρικού θυλάκου στην κοτύλη και στην κεφαλή και αυχένα του μηριαίου οστού, η κεφαλή του μηριαίου οστού χάνει την φυσιολογική κυρτότητά της ενώ ο αυχένας του παχύνεται και οι αρθρικές επιφάνειες τραυματίζονται.
Αρχικά ο πόνος προκαλείται από την τάση του αρθρικού θυλάκου και του στρογύλου συνδέσμου, καθώς και από μικρορωγμές του οστού της κοτύλης στην περιοχή επαφής του με την κεφαλή του μηριαίου οστού. Παρουσία του υπεξαρθρήματος η περιοχή επαφής των δύο οστών μειώνεται και κατά συνέπεια οι δυνάμεις στήριξης του άκρου συγκεντρώνονται σε μικρότερη περιοχή από αυτήν στην οποία φυσιολογικά αναπτύσσονταν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η περιοχή αυτή να υφίσταται μικρορωγμές, οι οποίες, είναι δυνατόν, να προκαλέσουν οξεία εμφάνιση κλινικών συμπτωμάτων σε νεαρά υπό ανάπτυξη ζώα.
Ο πόνος αποτρέπει από τη φυσιολογική στήριξη στα οπίσθια άκρα και από τη φυσιολογική άσκηση. Κατά συνέπεια, οι μύες που φυσιολογικά υποστηρίζουν τη σταθερότητα της άρθρωσης του ισχίου, ατροφούν, συμβάλλοντας έτσι στην αστάθεια της άρθρωσης.
Με την πάροδο του χρόνου, ο αρθρικός θύλακος παχύνεται, η περιαρθρική μύική μάζα αναπτύσσεται, και τα οστά αναδιαμορφώνονται, με αποτέλεσμα της αύξηση της σταθερότητας της άρθρωσης μέχρι την ηλικία των 18, περίπου, μηνών. Η οστεοαρθρίτιδα αποτελεί πια το αποκλειστικό αίτιο του πόνου και της χωλότητας.
