Άσκηση σε ασθενείς με χρόνια αναπνευστικά προβλήματα.
Συγγραφέας Δημήτριος Ρηγόπουλος Γράφτηκε στις ,
Το να προσδιορίσουμε την ένταση της άσκησης σε ασθενείς με χρόνια αναπνευστικά προβλήματα είναι πολύ δύσκολο. Η μικρή ένταση άσκησης δεν βελτιώνει την ικανότητα των πνευμόνων, ενώ η μεγάλης έντασης άσκηση αναπαράγει τα συμπτώματα και επιδεινώνει την αναπνευστική ανεπάρκεια.
Τα συμπτώματα και τα σημάδια που παρατηρούμε στον ασθενή είναι οι κριτές της τελικής έντασης που υποβάλλουμε στο τέλος τον ασθενή. Η δύσπνοια, ο βήχας, η παραγωγή φλέγματος και η ζάλη είναι συμπτώματα που πρέπει να μας ευαισθητοποιούν, ενώ ο βρογχικός σπασμός και η υποξία είναι τα σημάδια που αναγνωρίζουν οι γιατροί, κατά τη διάρκεια της άσκησης και όλα αυτά είναι που προσδιορίζουν το επίπεδο της έντασης της άσκηση, για τον συγκεκριμένο ασθενή.
Η δύσπνοια είναι ένα υποκειμενικό αίσθημα που δύσκολα μπορεί να εκτιμηθεί από τον γιατρό, αφού σ΄αυτή συμβάλλει και η ψυχολογία του ασθενούς. Σε μια προσπάθεια εκτίμησης οι γιατροί συμφώνησαν ότι όταν ο ασθενής κατά την διάρκεια της άσκησης δεν μπορεί να εκφέρει δυο με τρεις λέξεις συνεχόμενες, τότε η δύσπνοια είναι αρκετή και στο σημείο αυτό καθορίζεται και το επίπεδο της έντασης της άσκησης, για τον ασθενή. Επίσης οι γιατροί παρακολουθούν την ενεργοποίηση των μυών του λαιμού σαν αντικειμενική ένδειξη δύσπνοιας. Η άσκηση πρέπει να περιλαμβάνει και αερόβια και ασκήσεις με βάρη. Αρχικά η αερόβια άσκηση θα πρέπει να είναι διάρκειας 30 λεπτών την ημέρα στην ένταση που προκαλείται δύσπνοια, όπως την ορίσαμε παραπάνω, με στόχο προοδευτικά η άσκηση να φτάσει τα 60 λεπτά την ημέρα. Οι ασκήσεις με βάρη θα πρέπει να αφορούν κυρίως τις μυϊκές ομάδες του κορμού, ώστε να βοηθιέται η διαδικασία της αναπνοής.
