Η Υστερεκτομή αποτελεί καλύτερη επιλογή από την ραδιοθεραπεία σε περιπτώσεις πρώιμου καρκίνου της μήτρας.
Συγγραφέας iator Γράφτηκε στις ,
Για γυναίκες με καρκίνο της μήτρας σε πρώιμο στάδιο, η χειρουργική επέμβαση θα επιφέρει καλύτερα αποτελέσματα από τη ραδιοθεραπεία, σύμφωνα με ισχυρισμούς ερευνητών. Ωστόσο, η επιλογή αυτή είναι όντως καλύτερη για γυναίκες που έχουν όγκους έως έξι εκατοστά. Ο Δρ Jason D. Wright, του Πανεπιστημίου της Columbia στη Νέα Υόρκη, και οι συνεργάτες του επεξεργάστηκαν δεδομένα από αγωγές και θεραπευτικές προσεγγίσεις γυναικών με καρκίνο της μήτρας σε πρώιμο στάδιο (στάδια IB1-IIA) για να συγκρίνουν τα ποσοστά επιβίωσης όσων είχαν υποστεί υστερεκτομή με εκείνες που έλαβαν αγωγή ραδιοθεραπείας.
Από τις 4885 περιπτώσεις ασθενών που μελετήθηκαν, 4012 γυναίκες (82,1%) υπέστησαν υστερεκτομή και 873 (17,9%) ραδιοθεραπεία.
Η επεξεργασία των δεδομένων κατέδειξε συσχέτιση μεταξύ υστερεκτομής και μείωσης σε ποσοστό 59% της θνησιμότητας εξαιτίας αυτής της μορφής καρκίνου, όπως κατέδειξε μία αναφορά στο τεύχος του Νοεμβρίου του περιοδικού American Journal of Obstetrics and Gynecology.
Η επακόλουθη χρήση ακτινοβολίας μετά την υστερεκτομή μείωσε το γενικό ποσοστό θνησιμότητας κατά 52%, σύμφωνα με την έκθεση.
Πιο ενδελεχής επεξεργασία των δεδομένων κατέδειξε πως για ασθενείς με όγκους έως 4 εκατοστά η υστερεκτομή συσχετιζόταν με μείωση στα ποσοστά θνησιμότητας που άγγιζε το 62%, σε σχέση με αγωγές ραδιοθεραπείας. Για όσες ο όγκος ήταν μεταξύ 4 και 6 εκατοστών, το ποσοστό αυτό άγγιζε το 49%. Αντίθετα, τα ποσοστά επιβίωσης για ασθενείς με όγκους άνω των έξι εκατοστών παρέμεινε τα ίδιο, είτε εφαρμοζόταν υστερεκτομή, είτε ραδιοθεραπεία. «Τόσο οι ασθενείς όσο και οι γιατροί οφείλουν να εξετάσουν σοβαρά το ενδεχόμενο μιας χειρουργικής επέμβασης για περιπτώσεις πρώιμου καρκίνου της μήτρας», σχολίασε ο Δρ Wright στο Reuters Health.
Στη συνέχεια, εξήγησε πως «η απόφαση για το ποια είναι η καλύτερη δυνατή θεραπεία σε περιπτώσεις πρώιμου καρκίνου της μήτρας είναι συχνά δύσκολη, καθώς περιλαμβάνει τις επιθυμίες του ασθενή, τα χαρακτηριστικά του ασθενή, καθώς και αξιολόγηση των παράπλευρων ιατρικών προβλημάτων του ασθενή. Τα ευρήματά μας πρέπει να αξιολογηθούν εντός των πλαισίων αυτών, αλλά οι παρατηρήσεις μας σχετικά με την αγωγή που οδηγεί σε μεγαλύτερα ποσοστά επιβίωσης πρέπει να επηρεάσει το σχεδιασμό και την επιλογή θεραπευτικής αγωγής.»
