Το δικαιώμα ενημέρωσης του ασθενούς.
Συγγραφέας Γεώργιος Σκρέκας Γράφτηκε στις ,
Τελευταία, έχουν δεί δεί το φώς της δημοσιότητας διάφορες καταγγελίες εναντίον ιατρών για έλλειψη ενημέρωσης σχετικά με χειρουργικές επεμβάσεις στις οποίες υπεβλήθησαν οι ίδιοι ή συγγενικά τους πρόσωπα. Ο κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας (Νόμος 3418/2005) ορίζει ότι η υποχρέωση ενημέρωσης του ασθενούς είναι αυτοτελής ιατρική πράξη και η παραβίασή της αποτελεί βασικό κεφάλαιο της ιατρικής ευθύνης. Σύμφωνα με το σκεπτικό του παραπάνω νόμου, η αξία της λεπτομερούς ενημέρωσης έγκειται στο ότι θα βοηθήσει τον ασθενή να επιλέξει ενσυνείδητα και αντικειμενικά αυτό που θεωρεί καλύτερο για την υγεία του. Ο ίδιος νόμος με τα άρθρα 11 και 12 δίνει και στον ιατρό το δικαίωμα να διεκδικήσει την αποκατάστασή του από οποιαδήποτε αβάσιμη καταγγελία εναντίον του.
Έχει όμως κάποια πρακτική αξία αυτός ο νόμος όταν ο νομοθέτης δεν έχει προνοήσει ώστε να λειτουργούν στη χώρα διαδικασίες πιστοποίησης και αξιολόγησης του ιατρικού έργου; Επιπλοκές σε χειρουργικές επεμβάσεις αναπόφευκτα συμβαίνουν, αλλά πώς μπορούμε να ξέρουμε πού και πόσο συχνά συμβαίνουν; Ποιός εγγυάται την εμπειρία και την αποτελεσματικότητα ενός χειρουργικού τμήματος σε συγκεκριμένες επεμβάσεις; Το γράμμα του νόμου αποδεικνύεται κενό όταν η πολιτεία με την έμπρακτη αδιαφορία της στο θέμα πιστοποίησης και ελέγχου της ποιότητας των ιατρικών της υπηρεσιών στερεί από τους πολίτες την ουσία του, δηλαδή την αντικειμενική πληροφόρηση και τη δυνατότητα επιλογών. Αλλά και τους ίδιους τους λειτουργούς της υγείας ζημιώνει αυτή η κατάσταση, διότι η αδυναμία τεκμηρίωσης του έργου τους υποθάλπει ένα καθεστώς ομηρίας και διευκολύνει την εύκολη στοχοποίηση και διαπόμπευση των ιατρών.
Άν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι παρά τις αντίξοες συνθήκες το επίπεδο ιατρικών υπηρεσιών στη χώρα μας παραμένει υψηλό και αυτό οφείλεται καθαρά και μόνο στις φιλότιμες προσπάθειες των χιλάδων ιατρών που ασκούν ευσυνείδητα το έργο τους. Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό ότι η μετουσίωση ιατρικών πράξεων σε “γυμνή” νομική υποχρέωση, τορπιλίζει το νοηματικό υπόβαθρο της ιατρικής δεοντολογίας που απορρέει από το υψηλό αίσθημα ευθύνης. Σε μια μικρή χώρα όπως η δική μας, ιατρός και ασθενής δεν μπορούν να συμβιώσουν ως αντίπαλοι. Η διαφύλαξη της υγείας, του ύψιστου προσωπικού και κοινωνικού αγαθού, απαιτεί απόλυτη εμπιστοσύνη και ιδιαίτερες υποχρεώσεις και από τις δυο πλευρές.
