Νευρική Ανορεξία και Βουλιμία
Συγγραφέας Βίκυ Λαγκαδιανού Γράφτηκε στις ,
Οι ψυχογενείς διαταραχές της διατροφής όπως η νευρική ανορεξία και η βουλιμία εξελίσσονται σε ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Η νευρική ανορεξία είναι ψυχογενής διαταραχή αυτοεπιβαλλόμενης ασιτίας.
Τα άτομα που πάσχουν υποφέρουν από τον παράλογο φόβο πρόσληψης βάρους κι έχουν διαταραγμένη εικόνα για το σώμα τους.
Η νευρική βουλιμία χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενα επεισόδια υπερφαγίας και πρόκλησης εμετού. Το άτομο καταφεύγει στη χρήση καθαρτικών, διουρητικών ή στην υπερβολική σωματική άσκηση με σκοπό τον έλεγχο του σωματικού βάρους. Το μεγαλύτερο ποσοστό των διαταραχών αυτών παρουσιάζεται μεταξύ 13 και 25 ετών και πολύ πιο συχνά στις γυναίκες με ποσοστό 9 στα 10 περιστατικά. Μπορεί να παρουσιαστεί μόνο νευρική ανορεξία ή συνδυασμός βουλιμίας-ανορεξίας.
Οι ασθενείς παρουσιάζουν υπερβολική απώλεια βάρους, νευρικότητα, κατάθλιψη, αρνητική και διαταραγμένη εικόνα για το σώμα τους, γαστρεντερικά και καρδιακά προβλήματα, αμηνόρροια, αναιμία, χαμηλή πίεση, αφυδάτωση. Ο οργανισμός καταρρέει και πολλές φορές η νοσοκομειακή περίθαλψη είναι αναγκαία.
Η νευρική ανορεξία έχει ποσοστό θνησιμότητας που φτάνει το 20%. Υπάρχει ένας συνδυασμός νευρολογικών, ψυχολογικών, κοινωνικών αλλά και γονιδιακών παραγόντων που παίζουν ρόλο στην εμφάνιση αυτών των διαταραχών.
Συνήθως όμως όλα αρχίζουν από μια «αθώα» δίαιτα.
Η κουλτούρα και τα πρότυπα των γυναικών που προβάλλονται από τα ΜΜΕ όπου το αποστεωμένο είναι συνώνυμο του ωραίου έχουν παίξει μεγάλο ρόλο.
Επίσης, η αφθονία τροφής πολλές φορές δημιουργεί το παράλογο της άρνησής της, καθώς δεν παρατηρούνται διατροφικές διαταραχές σε περιοχές όπου υπάρχει πρόβλημα εύρεσης τροφής.
Άλλοι λόγοι είναι η εσωτερική σύγκρουση μεταξύ εξάρτησης και αυτονομίας, τραυματικές εμπειρίες, τελειομανία, αποφυγή σύγκρουσης με το οικογενειακό περιβάλλον και υπερπροστασία.
Το ανορεξικό άτομο αρνούμενο την τροφή αισθάνεται ότι παίρνει στα χέρια του τον έλεγχο του εαυτού του.
Αν η διαταραχή διαγνωσθεί νωρίς υπάρχει θεραπεία. Το άτομο πρέπει να έχει ιατρική, έμπειρη ψυχολογική και διαιτητική φροντίδα.
Η ψυχολογική και ιδιαίτερα οικογενειακή θεραπεία μπορεί να φέρει θεαματικά αποτελέσματα. Ο στόχος της θεραπείας θα είναι όχι μόνο το άτομο να αρχίσει να τρέφεται φυσιολογικά αλλά πάνω από όλα να βρει την χαμένη του αυτοεκτίμηση.
Η οικογένεια πρέπει να βρίσκεται στο πλευρό του και να αντιμετωπιστούν τα ενδοοικογενειακά προβλήματα. Είναι θεραπεία που απαιτεί χρόνο, όμως υπάρχει ελπίδα για πλήρη ίαση.
