Ανθολογία Αρχαίων φιλοσοφικών εννοιών
Συγγραφέας Δανιήλ Σάπικας Γράφτηκε στις ,
Τα αποφθέγματα που ακολουθούν είναι μια σύνοψις, ένας κανόνας ζωής, ένας κώδικας συμπεριφοράς.
-Το μίσος δεν καταλύεται με το μίσος. Το μίσος μόνο με τη
αγάπη καταλύεται. Αυτός είναι ο αιώνιος νόμος.
-Οι περισσότεροι άνθρωποι λησμονούν πως όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Για κείνους που το συλλογίζονται ο αγώνας γαληνεύει.
-Εκείνος που του αρέσουν οι υλικές ηδονές και που οι αισθήσεις του είναι ανυπότακτες, εκείνος που είναι ακρατής στο φαγητό, οκνηρός, αδρανής, ανατρέπεται από τον δαίμονα του κακού όπως ένα αδύνατο δεντράκι από τον άνεμο.
-Εναντίον εκείνου που δεν ζει μονάχα για τις ηδονές και που οι αισθήσεις του είναι υποταγμένες στο λογικό, που είναι μετρημένος στο φαγητό του, γεμάτος από πίστη και εγκαρτέρηση, εναντίον εκείνου, ο δαίμονας του κακού δεν μπορεί να κάμει τίποτε περισσότερο απ’ ότι ο άνεμος στον βράχο.
-Εκείνος που ξέρει πως το σώμα του είναι εφήμερο σαν τον αφρό και απατηλό σαν αντικατοπτρισμός, θα αποτρέψει το ανθοστόλιστο βέλος του δαίμονα του κακού και δεν θα καταληφθεί από τον άρχοντα του θανάτου.
-Τον άνθρωπο, που καταγίνεται να αποκτά τις ηδονές σαν άνθη, τον αρπάζει ο θάνατος και τον παρασύρει, όπως ο πλημμυρισμένος χείμαρρος παρασύρει ένα κοιμισμένο χωριό.
-Ο σοφός πρέπει να ζει στο χωριό του , όπως η μέλισσα μαζεύει το νέκταρ από το άνθος, χωρίς να καταστρέψει το χρώμα του και το άρωμά του.
-Η μυρουδιά του λιβανιού ή των λουλουδιών σκορπιέται κατά κει που πνέει ο άνεμος, αλλά της σοφίας το άρωμα σκορπιέται εναντίον του ανέμου. Ο σοφός άνθρωπος ξεχύνει το άρωμα της αρετής του προς όλες τις κατευθύνσεις.
-Εκείνον που σε κάνει να βλέπεις τα ελαττώματά σου, να τον θεωρείς σαν κάποιον που σου δίνει έναν θησαυρό. Να προσκολλάσαι στον σοφό που σε ψέγει για τα σφάλματά σου. Γιατί αληθινά είναι μεγάλο καλό και όχι κακό να συναναστρέφεσαι έναν τέτοιον άνθρωπο.
-Δεν υπάρχει αγωνία για κείνον, που τελείωσε το ταξίδι του, που εγκατέλειψε κάθε φροντίδα, που ελευθερώθηκε από κάθε πλευρά.
-Εκείνοι που κατασκευάζουν τα υδραγωγεία κατευθύνουν το νερό κατά τη θέλησή τους, ο οπλοποιός φτιάχνει τα βέλη, ο ξυλουργός διαμορφώνει το ξύλο, ο σοφός πλάθει τον ίδιο τον εαυτό του.
-Τα μεγαλόπρεπα των αρχόντων αμάξια φθείρονται και καταστρέφονται. Έτσι και το σώμα μας βαδίζει προς έναν βέβαιον εκμηδενισμό, αλλά η σοφία ενός σοφού μεταβιβάζεται σε άλλον σοφό και ποτέ δεν πλευρίζει τον όλεθρο.
-Ο κόσμος είναι σκοτεινός, σπάνιοι είναι εκείνοι που διακρίνουν το δρόμο τους και που- σαν το πουλί που γλυτώνει από τα δίχτυα- πορεύονται προς την ουράνια διαμονή.
-Η κατάκτηση γεννάει την εχθρότητα. Εκείνος που έχει κατακτηθεί κείτεται μεσ’ την απόγνωση. Ο ειρηνικός άνθρωπος αναπαύεται μεσ’ την ευθυμία περιφρονώντας και τη νίκη και την ήττα.
-Η υγεία είναι το μεγαλύτερο αγαθό, η ικανοποίηση ο μεγαλύτερος πλούτος. Ένας πιστός φίλος είναι ο καλύτερος σύντροφος, αλλά η ψηλότερη ευδαιμονία είναι η Νιρβάνα.
-Στην οργή ν’ αντιτάσσεις την ηρεμία, στο κακό το καλό. Κατάκτησε τον φιλάργυρο με τη γενναιοδωρία και τον ψεύτη με την αλήθεια.
-Η ζωή είναι εύκολη για ένα πλάσμα αδιάντροπο, αναίσχυντο, επιδεικτικό, υπεροπτικό, ρυπαρό.
-Δεν υπάρχει φωτιά που να καίει σαν την πλεονεξία, δεν υπάρχει κροκόδειλος που να κατατρώει όπως το μίσος. Δεν υπάρχει δίχτυ τόσο περιπλεγμένο όσο η αυταπάτη. Δεν υπάρχει χείμαρρος πιο ορμητικός από τον πόθο.
-Εύκολα αποκαλύπτεται το λάθος του άλλου, αλλά το λάθος το δικό μας δύσκολα το διακρίνουμε. Ξεχωρίζουμε τα λάθη του άλλου όπως τα άχυρα από το σιτάρι, αλλά κρύβουμε τα δικά μας όπως ο ζαβολιάρης αποκρύπτει μια αποτυχημένη του ενέργεια.
-«Θα ζήσω εδώ κατά την εποχή των βροχών, εκεί κατά την εποχή του ψύχους, αλλού κατά τα κυνικά καύματα». Έτσι ο άφρων κάνει σχέδια μέσα στην καρδιά του, χωρίς να εξασφαλισθεί απ’ ό,τι μπορεί να τα παρεμποδίσει.
-Όπως ο πολεμικός ελέφας δέχεται το βέλος που εκτοξεύεται από απ’ το τόξο, έτσι κι’ εγώ θα υποφέρω υπομονητικά την ύβρη των κακόβουλων ανθρώπων που αποτελούν τον κόσμο.
