Οι θεμελιώδεις αρχές της Ομοιοπαθητικής
Συγγραφέας Γεράσιμος Στουραΐτης Γράφτηκε στις ,
Οι θεμελιώδεις αρχές της Ομοιοπαθητικής είναι:
1) Ο νόμος των ομοίων
Μια ουσία που προάγει συμπτώματα σε ένα υγιές άτομο, θεραπεύει αυτά τα ίδια συμπτώματα σε έναν ασθενή, δηλαδή «τα όμοια θεραπεύουν τα όμοια».
2) Η ελάχιστη δόση
Προς αποφυγή ανεπιθύμητων επιδεινώσεων ή δυσφορίας στην πορεία της θεραπείας είναι σημαντικό να παρέχεται μια πολύ αραιωμένη δόση, δηλαδή «η ελάχιστη δόση».
3) Ένα μόνο φάρμακο
Προς αποφυγή συγχύσεως όσον αφορά τα αποτελέσματα του χορηγηθέντος φαρμάκου είναι σημαντικό να χορηγείται ένα μόνο φάρμακο και αυτό όσο είναι πράγματι όμοιο με τα συμπτώματα του ασθενούς.
4) Ο νόμος του Hering (Χέρινγκ)
Σε μια πραγματική θεραπεία τα συμπτώματα εξαφανίζονται διαδοχικά από πάνω προς τα κάτω, από μέσα προς τα έξω και με την αντίθετη σειρά της εμφάνισής τους.
Στις θεμελιώδεις αυτές αρχές της Ομοιοπαθητικής θα προσέθετα άλλη μία, που σχετίζεται με την πορεία της θεραπείας του ασθενούς από χρόνια ασθένεια και θα την ονόμαζα «’Αναμονή της εξέλιξης των συμπτωμάτων». Έτσι, λοιπόν, έχουμε:
5) Αναμονή της εξέλιξης των συμπτωμάτων
Στην θεραπεία μιας χρόνιας ασθένειας, μετά την χορήγηση στον ασθενή του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, ο οργανισμός πολλές φορές παράγει νέα συμπτώματα που πιθανώς αλλάζουν. Ο θεραπευτής πρέπει να αφήσει τον οργανισμό του ασθενούς να ηρεμήσει και να σταθεροποιηθεί στην νέα συμπτωματολογία του πριν του χορηγήσει νέο φάρμακο.
Αυτές είναι, λοιπόν, οι θεμελιώδεις αρχές της Ομοιοπαθητικής, των οποίων η ύπαρξη καθιστά την Ομοιοπαθητική επιστήμη. Όμως η διαφορά της από την ιατρική είναι τεράστια και, όπως θα δούμε στην συνέχεια, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί η Ομοιοπαθητική να ανήκει σ’ αυτήν. Ήδη από την εποχή του Ιπποκράτους και του Γαληνού υπήρχε αυτή η διαφορά, αφού για τον Ιπποκράτη ίσχυε για τις ασθένειες που οφείλοντο σε εσωτερικά αίτια το «όμοια ομοίοις εισίν ιάματα». Ο Γαληνός, απεναντίας, γενίκευσε τον νόμο των αντιθέτων, στήριξε πάνω του την διδασκαλία του, ενώ σιγά σιγά το σύστημα του Ιπποκράτους εκτοπίσθηκε και ξεχάσθηκε.
Από τότε υπάρχουν δυο θεωρίες για την αιτιολόγηση των αιτιών των ασθενειών.
Η μια θεωρία αποδίδει τα αίτια σε μια εξωτερική, εξωγενή και ξένη για τον οργανισμό επίδραση και ονομάζεται αναλυτική ιατρική επειδή είναι στραμμένη πάντα σε μεμονωμένα γεγονότα που δεν αντιστοιχούν στο σύνολο της ανθρώπινης οντότητας.
Η άλλη θεωρία δέχεται ότι η ασθένεια δεν είναι ξένη προς τον οργανισμό, αλλά ότι προκύπτει ύστερα από μια αλυσιδωτή σειρά καταστάσεων στην ζωή του ασθενούς. Η θεωρία αυτή παρατηρεί τα αίτια των ασθενειών ως ενδογενή και ονομάζεται συνθετική θεραπευτική Τέχνη, που αρχίζει με τον Ιπποκράτη και φθάνει στις μέρες μας με την Ομοιοπαθητική του Χάνεμανν (Hahenmann).
(η συνέχεια ακολουθεί)
• Πηγή: http://ygeia.pblogs.g
