Φοβία
Συγγραφέας Μαρία Βόττα-Πία Γράφτηκε στις ,
Ο όρος «φοβία» πολύ συχνά χρησιμοποιείται λάθος στις ημέρες μας. Οπότε, το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε είναι να διαφοροποιήσουμε τη λέξη «φοβία» από τη λέξη «φόβος».
Η «φοβία» δεν έχει ένα άμεσο και υπαρκτό αντικείμενο.
Ο «φόβος» έχει ένα άμεσο και υπαρκτό αντικείμενο.
Όταν λοιπόν βλέπουμε π.χ. ένα σκύλο στο δρόμο και τρέχουμε μακριά, αυτό είναι «φόβος» (φόβος για πιθανές σωματικές βλάβες).
Όταν όμως κλείνει η πόρτα του ασανσέρ και αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε ή έχουμε άλλης μορφής σωματική δυσλειτουργία τότε μιλάμε για «φοβία».Ο κίνδυνος σε αυτήν την περίπτωση είναι ιδεατός και είναι μέσα μας. Αυτή είναι η «φοβία».
Είναι ένας επίμονος φόβος που ο πάσχων μοιάζει χωρίς εξήγηση, να τον γονατίζει κοινωνικώς, εννοώντας με αυτό ότι πολλές φορές ο πάσχων αδυνατεί να εκτελεί και τις πιο απλές κοινωνικές του υποχρεώσεις.
Ο φόβος αυτός είναι δυσανάλογος με το αντικείμενο ή την κατάσταση που τον προκαλεί.
Στις φοβίες αναγνωρίζουμε πολλές μορφές εκδηλώσεως από τις οποίες οι πιο συχνές είναι οι εξής:
• Αγοραφοβία (πρόκειται για φοβία των ανοικτών χώρων και είναι πιο συχνή στον ενήλικα και στις γυναίκες). Μπορεί να εκδηλωθεί μαζί με κλειστοφοβία.
• Κοινωνική φοβία (συνήθως έφηβοι και των δύο φύλων)
• Φοβία για ζώα
• Φοβία των μέσων μαζικής μεταφοράς
• Κλειστοφοβία (κλειστών χώρων). Την συναντούμε πολύ συχνά ανεξαρτήτως της αγοραφοβίας.
Αιτιολογία
Στον επιστημονικό αυτό χώρο υπάρχουν διάφορες απόψεις.
Ακόμη δεν υπάρχει μία και μοναδική προσέγγιση για την εξήγηση της προέλευσης των φοβιών.
Υπάρχουν επιστημονικές μελέτες οι οποίες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει κληρονομικό υπόβαθρο από την στιγμή που συχνά βρίσκουμε ακόμη και το ίδιο είδος φοβίας σε περισσότερο από ένα μέλη της ίδιας οικογένειας. Μπορεί βέβαια να πρόκειται για ταύτιση με τον γονέα.
Το ψυχαναλυτικό περιβάλλον αποδίδει την αιτία σε άλυτες συγκρούσεις της παιδικής ηλικίας: αυτό δημιουργεί μια εσωτερική συσσώρευση αρνητικής ενέργειας. Όταν ο ψυχικός κόσμος του πάσχοντος δεν καταφέρνει πλέον να απωθεί την σύγκρουση αυτή, τότε εκείνη μετατίθεται πάνω σε μια κατάσταση ή σε ένα αντικείμενο (ανάλογα με το είδος της κατάστασης ή του αντικειμένου είναι και η μορφή της φοβίας).
Σε αυτή την περίπτωση, πιο απλά, θα λέγαμε ότι η φοβία επιτρέπει στον πάσχοντα την προβολή προς τα έξω μιας εσωτερικής σύγκρουσης μεταξύ εκείνου και του υπερεγώ, κάνοντας έτσι κάπως πιο υποφερτή την ψυχική οδύνη. Η ψυχική οδύνη οφείλεται στην συνεχή ενασχόληση με το πραγματικό αντικείμενο της φοβίας.
Θεραπεία
Ο πάσχων πρέπει να μάθει σταδιακά να αναγνωρίζει τον αληθινό φόβο που τον απασχολεί και να τον αντιμετωπίζει ανάλογα
Καλά αποτελέσματα δίνουν η ψυχοθεραπεία και η ψυχαναλυτική προσέγγιση. Η φαρμακευτική αγωγή (αντικαταθλιπτικά ή/ και αγχολυτικά φάρμακα) βοηθά κυρίως όταν υπάρχουν, πέρα από την φοβική κατάσταση, επεισόδια κρίσεων άγχους ή πανικού.
Με βάση τα ανωτέρω ο πάσχων θα πρέπει να απευθυνθεί σε ψυχολόγο, ψυχαναλυτή ή ψυχίατρο. Στις περισσότερες περιπτώσεις απαιτείται συνεργασία των ανωτέρω ειδικοτήτων.
• Πηγή: http://ygeia.pblogs.g
