Θήλωμα ουροδόχου κύστεως
Συγγραφέας Βασίλειος Πρωτογέρου Γράφτηκε στις ,
Εικόνα 1. Θήλωμα ουροδόχου κύστεως που προβάλλει στο εσωτερικό της.
Τα θηλώματα είναι επιφανειακοί όγκοι της ουροδόχου κύστεως. Ξεκινούν από το τοίχωμα και επεκτείνονται προς το εσωτερικό της κύστης έτσι ώστε να δίνουν την εικόνα «θάμνου» (Εικόνα 1) όταν κάνουμε κυστεοσκόπηση. Παράλληλα όμως επεκτείνονται και προς το τοίχωμα από το οποίο ξεκίνησαν, διηθώντας το όπως λέμε, δηλαδή « σαν να βγάζουν ρίζες».
Οι όγκοι αυτοί είναι σχεδόν πάντα κακοήθεις και ως εκ τούτου η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία τους είναι πολύ σημαντική. Αν και η διάγνωση είναι εύκολη, το μεγάλο πρόβλημα είναι πως τα θηλώματα είναι ασυμπτωματικά. Μπορεί να τα έχει κανείς πολύ καιρό και να μην το αντιλαμβάνεται κι έτσι όταν τελικά γίνει η διάγνωση να έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Το πιο συχνό σύμπτωμα είναι η αιματουρία, η οποία είναι όπως λέγεται: «ανώδυνη αιματουρία». Αντιθέτως η αιματουρία που συνοδεύει μια πέτρα ή μια ουρολοίμωξη είναι συνήθως συμπτωματική, συνοδεύεται δηλαδή από πόνο, καύσο κατά την ούρηση, συχνουρία ή άλλα συμπτώματα τα οποία αν και προβληματίζουν τον ασθενή ανακουφίζουν τον ιατρό. Αντίθετα ένας ασθενής που έρχεται σχετικά εφησυχασμένος γιατί η αιματουρία του δεν είχε άλλα συνοδά συμπτώματα προβληματίζει περισσότερο τον ιατρό και κρίνεται ύποπτος για καρκίνο μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Σπανιότερα τα θηλώματα δίνουν κι άλλα συμπτώματα και αυτό συμβαίνει είτε όταν μεγαλώσουν πολύ ή αν τύχει και είναι σε τέτοια θέση που δημιουργούν αποφρακτικά συμπτώματα όπως για παράδειγμα αν φράξουν το ουρητηρικό στόμιο οπότε πιθανόν να έχουμε ευρήματα λόγω απόφραξης του νεφρού.
Η διάγνωση μπορεί να γίνει εύκολα με ένα υπερηχογράφημα το οποίο θα δείξει με μεγάλη ακρίβεια τα μεγάλα θηλώματα. Τα μικρότερα όμως είναι πολύ πιθανόν λόγω μεγέθους να μην απεικονιστούν. Έτσι κάθε ασθενής με ανώδυνη αιματουρία πρέπει να υποβάλλεται σε κυστεοσκόπηση για να ελέγξουμε με ακρίβεια το εσωτερικό της ουροδόχου κύστης ενώ παράλληλα αν διαπιστωθεί η ύπαρξη θηλώματος αυτό πρέπει να αφαιρεθεί και να σταλεί για βιοψία. Η βιοψία θα μας δείξει κυρίως δύο πράγματα: την επιθετικότητα του και το βαθμό που έχει διηθήσει το τοίχωμα της κύστης.
Η θεραπεία των θηλωμάτων θα εξαρτηθεί σε σημαντικό βαθμό από τα αποτελέσματα της βιοψίας: για τα θηλώματα που δεν έχουν διηθήσει βαθειά το τοίχωμα και είναι περιορισμένα στις επιφανειακές στοιβάδες του τοιχώματος η εκτομή τους κατά την κυστεοσκόπηση είναι και αποτελεσματική θεραπεία.(Εικονες 2,3). Αυτά όμως που έχουν επεκταθεί περισσότερο απαιτούν συμπληρωματική θεραπεία. Ο λόγος είναι πως οι «ρίζες» τους δεν μπορούν να αφαιρεθούν με τον τρόπο αυτό και έτσι πρέπει κανείς να υποβληθεί σε ισχυρότερες θεραπείες όπως για παράδειγμα η ακτινοβόληση της ουροδόχου κύστεως ή ακόμα και η αφαίρεση της και αντικατάστασης της από άλλη φτιαγμένη από έντερο.
Πολύ σημαντικό είναι να τονίσουμε πως τα θηλώματα έχουν τάση να επανεμφανίζονται ακόμα κι αν αφαιρεθούν ριζικά κατά την κυστεοσκόπηση. Ανάλογα με την επιθετικότητα τους που μας δείχνει η βιοψία, ο κάθε ασθενής έχει μικρότερη ή μεγαλύτερη πιθανότητα επανεμφάνισης. Πάντως τουλάχιστον οι μισοί ασθενείς που εμφάνισαν θηλώματα θα επανεμφανίσουν είτε σε ελάχιστους μήνες ή ακόμα και μετά από πολλά χρόνια. Σε μια προσπάθεια να περιορίσουμε τον κίνδυνο αυτό βάζουμε τον ασθενή σε ένα πρόγραμμα «ενδοκυστικής χημειοθεραπείας» κατά το οποίο εγχύουμε ένα φάρμακο μέσα στην κύστη για να προσπαθήσουμε να προλάβουμε την επανεμφάνιση των θηλωμάτων. Πιο σημαντικό ακόμα όμως είναι να εξηγήσουμε στον ασθενή πως πρέπει εφ όρου ζωής να παρακολουθεί προληπτικά την κύστη του. Αυτό γίνεται με την κυστεοσκόπηση που πρέπει να πραγματοποιείται προληπτικά σε προκαθορισμένα χρονικά διαστήματα που θα καθοριστούν σε κάθε ασθενή από τον ιατρό του.
Τα θηλώματα λοιπόν αν και είναι ουσιαστικά καρκίνος της ουροδόχου κύστεως αν διαγνωστούν έγκαιρα αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά με τον σχετικά εύκολο τρόπο της κυστεοσκόπησης και της εκτομής τους χωρίς να αποτελούν κίνδυνο για τη ζωή του ασθενούς. Στον αντίποδα όμως είναι οι προχωρημένες μορφές θηλωμάτων που απαιτούν ειδικότερες και βαρύτερες θεραπείες χωρίς να μπορούν πάντα να εγγυηθούν την πλήρη ίαση.
Εικόνες 2,3. Ουροδόχος κύστη μετά την ολική αφαίρεση του θηλώματος.
