Αξιολόγηση του πόνου στους γηριατρικούς ασθενείς
Συγγραφέας Μαρία Δαλαμάγκα Γράφτηκε στις ,
Ο πόνος είναι πιο διαδεδομένος στους γηριατρικούς ασθενείς σε ένα ποσοστό 36 % – 88 %.
Όταν εκτιμούμε τους γηριατρικούς ασθενείς για οξύ ή χρόνιο πόνο , μερικά σημεία που θα μας βοηθήσουν είναι τα εξής :
Οι γηριατρικοί ασθενείς μπορεί να θεωρούν το πόνο δεδομένο .Έτσι δε θα το αναφέρουν καν , εκτός και αν ερωτηθούν. Παρόλο που κάποιοι ασθενείς αρνούνται ότι υποφέρουν , μπορεί να παραδεχτούν ότι έχουν κάποιους πόνους ή κάποιες ενοχλήσεις. Μερικές ομάδες είναι περισσότερο πρόθυμες να εκφράσουν το πόνο τους σε σχέση με κάποιες άλλες , αν και δεν μπορεί να προσδιοριστεί αν η εμπειρία του πόνου είναι διαφορετική.
Μερικές λάθος θεωρίες σε σχέση με τον πόνο στους γηριατρικούς ασθενείς :
Είναι δείγμα αδυναμίας να παραδεχτούν τον πόνο ή ένα σημάδι δύναμης να πολεμήσουν με αυτόν. Ο πόνος είναι ένα κομμάτι της φυσιολογικής γήρανσης και έτσι δε μπορούν να κάνουν κάτι γι’αυτό. Ο πόνος είναι η τιμωρία για συμπεριφορές του παρελθόντος. Ο χρόνιος πόνος υποδηλώνει ότι ο θάνατος πλησιάζει. Ο χρόνιος πόνος πάντα σημαίνει σοβαρή υποκείμενη πάθηση. Η τεκμηρίωση του πόνου θα γίνει μετά από πιθανότατα επώδυνα test.Πόνος σημαίνει την απώλεια της ανεξαρτησίας. Οι γηριατρικοί ασθενείς έχουν μεγαλύτερη ανεκτικότητα στο πόνο , δεν μπορούν να προσδιορίσουν ακριβώς το πόνο και το πιθανότερο είναι να εθιστούν στα φάρμακα.
Ο συνεχής πόνος που δε θα αντιμετωπιστεί θα οδηγήσει σε :
Κατάθλιψη , άγχος , τάση προς απομόνωση , διαταραχές ύπνου ή αϋπνίες , μεγάλη επιβάρυνση του συστήματος υγείας.
Ο πόνος μπορεί να είναι πολυπαραγοντικός και δύσκολα διακριτός στους γηριατρικούς ασθενείς .Ένα ιστορικό θα περιλαμβάνει τα ακόλουθα :έναρξη του πόνου , χαρακτηρισμός του πόνου ( π.χ. κάψιμο , μούδιασμα ), ένταση , διάρκεια , εντόπιση , ώρες αιχμής , επιβαρυντικοί ή ανακουφιστικοί παράγοντες. Καθορισμός της επίδρασης του πόνου στη διάθεση των ασθενών , στη ποιότητα του ύπνου , στις καθημερινές δραστηριότητες , στην όρεξη και στις λειτουργίες της ουροδόχου κύστης και του εντέρου.
Τα πιο επίμονα σύνδρομα πόνου μπορούν να κατηγοριοποιηθούν με παθοφυσιολογικούς όρους : οδυνηρός σε μηχανικά ερεθίσματα , νευροπαθητικός , η έκλυση του έχει σχέση με τη ψυχολογική σφαίρα , ή μικτός/ μη ειδικός.
Στοχεύοντας στο υποκείμενο μηχανισμό του πόνου είναι πιο πιθανό να είναι αποτελεσματική η θεραπεία.
Μερικές καταστάσεις που συχνά σχετίζονται με το πόνο στους γηριατρικούς ασθενείς :
Ρευματοειδής αρθρίτις , ινομυαλγία , οστεοπόρωση με συμπιεστικά φαινόμενα , περιφερική νευροπάθεια , ειλεός ή έλκος στομάχου , νεφρολιθίαση , κεφαλαλγία , περιφερική αρτηριοπάθεια , ακρωτηριασμός , έλκη κατακλίσεων , μυϊκές συσπάσεις , μη περιπατητικός ασθενής και ακινησία , σύνδρομα μετά από αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο , ανωμαλίες της σπονδυλικής στήλης , ουρική αρθρίτις.
