ΑΥΤΟΑΝΟΣΕΣ ΡΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ
Συγγραφέας Ιωάννης Παπαχρόνης Γράφτηκε στις ,
Ποιες είναι;
1. Ρευματοειδής αρθρίτιδα
2. Νεανική ιδιοπαθής αρθρίτιδα
3. Νόσος του Still των ενηλίκων
4. Ψωριασική αρθρίτιδα
5. Αγκυλωτική Σπονδυλίτιδα
6. Ελκώδης κωλίτιδα
7. Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος
8. Αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο
9. Ρευματική πολυμυαλγία
10. Μεικτή νόσος του συνδετικού ιστού
11. Μη διαφοροποιημένη νόσος του συνδετικού ιστού
12. Σύνδρομο Sjögren
13. Συστηματικό Σκληρόδερμα
14. Πολυμυοσίτιδα – Δερματομυοσίτιδα
15. Αγγειίτιδες
Στις αγγειίτιδες περιλαμβάνονται μια σειρά παθήσεων, που κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η βλάβη στα αγγεία. Μερικές από αυτές αυτές είναι:
Κροταφική αρτηρίτιδα, Οζώδης πολυαρτηρίτιδα, Αρτηρίτιδα Takayasu, Σύνδρομο Churg-Strauss, Αγγειίτιδα κεντρικού νευρικού συστήματος Κοκκιωμάτωση Wegener, Σύνδρομο Churg-Strauss, Μικροσκοπική πολυαγγειίτιδα, Νόσος Αδαμαντιάδη-Behcet
Σημασία της έγκαιρης διάγνωσης
Η διάγνωση όλων των αυτοανόσων ρευματικών παθήσεων πρέπει να γίνεται έγκαιρα για έναν κυρίως σημαντικό λόγο. Στις περισσότερες από αυτές δημιουργούνται βλάβες στο σώμα μας. Οι βλάβες αυτές τις περισσότερες φορές δεν διορθώνονται. Μπορούν όμως να παραμείνουν στο σημείο που αρχίζει να αποδίδει η θεραπεία. Δηλαδή, μια μικρή φθορά σε κάποια άρθρωση, μπορεί να μείνει εκεί και να μην προχωρήσει σε αναπηρία, λόγω καταστροφής της λειτουργίας της άρθρωσης. Μια κατεστραμμένη αρτηρία σε μια αγγειίτιδα, να μην επεκταθεί και στις υπόλοιπες αρτηρίες. Μια αρχόμενη νεφρική βλάβη στον ερυθηματώδη λύκο να μην καταλήξει στην ολική καταστροφή των νεφρών και τελικά στην αιμοκάθαρση ή στην ανάγκη για μεταμόσχευση νεφρού, κλπ. Βέβαια το ιδανικό είναι η διάγνωση να μπει πριν γίνει καμία απολύτως βλάβη.
Υπάρχει θεραπεία;
Ναι, σήμερα υπάρχουν πολλές θεραπείες, διαφορετικές ανάλογα με την πάθηση. Πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι, όλες οι αυτοάνοσες παθήσεις είναι χρόνιες. Κάτι σαν την υπέρταση και τον σακχαρώδη διαβήτη. Η θεραπεία τους δεν είναι μια κι’ έξω. Δεν αντιμετωπίζονται όπως μια αμυγδαλίτιδα ή ένα κρυολόγημα, που θα πάρει ο ασθενής για κάποιες μέρες θεραπεία και θα σταματήσει μετά. Η θεραπεία συνεχίζεται για πολύ καιρό. Απλά κατά διαστήματα, ο ρευματολόγος, βλέποντας την δραστηριότητα της νόσου, μπορεί να αυξομειώνει ή και να αλλάζει την αγωγή, σε μια προσπάθεια να διατηρείται ο ασθενής στην καλλίτερη δυνατόν κατάσταση υγείας, με την μικρότερη δυνατόν δόση φαρμάκων. Όπως κάποιος με πίεση ή σάκχαρο παίρνει τα φάρμακά του και παραμένει υγιής, έτσι και στα ρευματικά νοσήματα.
Ποιες είναι οι νέες θεραπείες;
Κυρίως είναι ανοσορυθμιστικά φάρμακα. Άλλα παλαιοτέρα, το οποία εξακολουθούν να αποδίδουν και άλλα νεώτερα. Κυρίαρχο ρόλο στα νεώτερα φάρμακα κατέχουν οι βιολογικοί παράγοντες, σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα για καλλίτερο αποτέλεσμα. Ουσίες δηλαδή οι οποίες παράγονται μέσα από μία σειρά βιολογικών μεθόδων, εξού και το όνομά τους. Λόγω του τρόπου που παράγονται έχουν μεγάλο κόστος. Αυτό είναι ένα από τα βασικά τους μειονεκτήματα. Ένας από τους κυριότερους λόγους οικονομικής επιβάρυνσης των ασφαλιστικών ταμείων, τα οποία μέχρι σήμερα καλύπτουν εξ’ ολοκλήρου το κόστος της θεραπείας. Τα χορηγούν δηλαδή τα ταμεία στους ασφαλισμένους τους χωρίς καθόλου συμμετοχή του ασφαλισμένου. Ανάλογα με την πάθηση το κόστος των βιολογικών παραγόντων μπορεί να ξεκινά από τα 900 ευρώ το μήνα έως και περισσότερο από 4.000 ευρώ το μήνα, όπως στην θεραπεία της πνευμονικής υπέρτασης, την οποία προκαλεί το Συστηματικό Σκληρόδερμα.
Το σημαντικότερο αποτέλεσμα αυτών των βιολογικών θεραπειών είναι ότι σταματάνε την εξέλιξη τις ασθένεια στις περισσότερες περιπτώσεις ή την επιβραδύνουν τόσο, ώστε ο ασθενής να ζει φυσιολογικά
Βέβαια καμία θεραπεία δεν είναι πανάκια. Υπάρχουν και περιπτώσεις στις οποίες, η νόσος δεν ανταποκρίνεται σε καμία θεραπεία. Όμως σε γενικές γραμμές, στην πλειοψηφία των ασθενειών έχουν πολύ καλό θεραπευτικό αποτέλεσμα. Επίσης πολλές φορές η νόσος διατηρείται σε ύφεση για πολλά χρόνια με κάποιο φάρμακο και ξαφνικά παύει να ανταποκρίνεται στο φάρμακο. Τότε ο ρευματολόγος είτε αλλάζει φάρμακο είτε προσθέτει και κάποιο άλλο μη βιολογικό. Σήμερα οι περισσότεροι ασθενείς μπορούν να έχουν μια ζωή σχεδόν φυσιολογική. Μπορούν να συνεχίσουν τις καθημερινές τους δραστηριότητες χωρίς προβλήματα.
Με τον ρυθμό εξέλιξης που έχουμε σήμερα, συνεχώς θα βγαίνουν νέες θεραπείες. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε ποια είναι καλλίτερη από την άλλη. Ισχύει και εδώ ότι ισχύει στην θεραπεία οποιασδήποτε άλλης πάθησης: Κάποιοι ασθενείς πάνε καλά με το άλφα φάρμακο και κάποιοι με το βήτα ή γάμμα κλπ.
