Διαβήτης και νεφροπάθειες
Συγγραφέας Δημήτριος Γρέκας Γράφτηκε στις ,
Στη στενή σχέση σακχαρώδη διαβήτη και νεφροπαθειών αναφέρθηκε ο κ. Γρέκας. Όπως τόνισε, έως και πάνω από το 35% όλων των ασθενών με διαβήτη και των δύο τύπων (1,2) τελικά θα παρουσιάσουν νεφροπάθεια μετά από 25 με 30 χρόνια νόσου. Σχεδόν το 45% των ασθενών που ξεκινούν χρόνια αιμοκάθαρση εμφανίζουν ως αιτία τη διαβητική νεφροπάθεια. Σύμφωνα, μάλιστα, με την Ετήσια Αναφορά Δεδομένων του U.S. Renal Data System 2007 (http://www.usrds.org/), η συχνότητα εμφάνισης νεφροπάθειας εξαιτίας του διαβήτη φαίνεται να αυξάνεται σε ποσοστά πάνω από το 50% για τα έτη 2005 – 2020 στις ΗΠΑ, γεγονός που αντανακλά και την αύξηση του πληθυσμού των ασθενών με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.
Την εξέλιξη της διαβητικής νεφροπάθειας χαρακτηρίζουν πέντε κλινικά στάδια. Η σταδιοποίηση βασίζεται στις τιμές του ρυθμού σπειραματικής διήθησης, του ποσοστού απέκκρισης λευκωματίνης στα ούρα και της συστηματικής αρτηριακής πίεσης. Τα στάδια περιγράφουν καλύτερα την κατάσταση στον σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1, καθώς οι ασθενείς σε αυτόν είναι συχνά μικρής ηλικίας και, κατά βάση, δεν έχουν αναπτύξει ακόμη άλλες συστηματικές νόσους (π.χ. υπέρταση).
Σε αντίθεση με τους διαβητικούς τύπου 1, οι διαβητικοί τύπου 2 έχουν ήδη υπέρταση με την εμφάνιση της νόσου, επεσήμανε ο Καθηγητής. Λόγω του υψηλού δείκτη θνησιμότητας από καρδιαγγειακά νοσήματα, πολλοί διαβητικοί τύπου 2 καταλήγουν πριν εμφανίσουν νεφροπάθεια τελικού σταδίου. Ακόμα και κατά τη χρόνια αιμοκάθαρση, το ποσοστό θανάτων από καρδιαγγειακά συμβάματα στους διαβητικούς είναι σχεδόν 50% υψηλότερο σε σύγκριση με τους μη διαβητικούς, φτάνοντας σε επίπεδα 120 θανάτων ανά 1.000 ασθενείς μετά από 1 χρόνο αιμοκάθαρσης.
Έγκυρες διεθνείς επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι η έναρξη και η εξέλιξη προς νεφροπάθεια μπορεί να καθυστερήσει με παρεμβάσεις, με την προϋπόθεση ότι αυτές θα πραγματοποιηθούν στα πρώτα στάδια της πορείας της νόσου. Για το λόγο αυτόν, ο προληπτικός έλεγχος έχει ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία. Συνιστάται η διενέργεια μιας εξέτασης ούρων ετησίως, ξεκινώντας περίπου 5 χρόνια μετά την εγκατάσταση του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1 και τη στιγμή της διάγνωσης για τον τύπου 2. Επιπλέον, μαζί με τους κλασικούς παράγοντες κινδύνου και δείκτες προς αξιολόγηση, όπως η γλυκόζη, η αρτηριακή υπέρταση, το λιπιδαιμικό προφίλ και ο τρόπος ζωής (κάπνισμα, παχυσαρκία), θα πρέπει να αναγνωρίζονται και άλλοι δείκτες και, μεταξύ αυτών, το μέγεθος του δείκτη πρωτεϊνουρίας.
