Ρινοπλαστική, Επανεπέμβαση ρινοπλαστικής και επανόρθωση ρινός. Τρεις διαφορετικές επεμβάσεις Πλαστικής Χειρουργικής στη μύτη.
Συγγραφέας Στρατής Γαβριήλ Γράφτηκε στις ,
Η κλασική επέμβαση ρινοπλαστικής, η πιο συχνά ζητούμενη αισθητική επέμβαση στην Ελλάδα, αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς, αφού συχνά οδηγεί σε επανεπέμβαση (secondary rinoplasty) και σπάνια σε επανόρθωση ρινός. Από τους σχολαστικούς χειρουργούς ρινός θεωρείται η δυσκολότερη αισθητική επέμβαση σε δικαίως απαιτητικούς ασθενείς.
Η πλαστική χειρουργική είναι ιατρική ειδικότητα και ο χειρουργός πρέπει να ακολουθεί με ευλάβεια την ιατρική διαδικασία: διάγνωση του προβλήματος, καθορισμός του πλάνου της χειρουργικής θεραπείας,- με βάση τη γνώση της ανατομίας και της συμπεριφοράς των ιστών,- άψογες συνθήκες χειρουργείου και μετεγχειρητική παρακολούθηση.
Τα αισθητικά χαρακτηριστικά της κομψής “φυσιολογικής “ μύτης, (ράχη, ριζορρίνιο, κορυφή, στυλίδα, ρουθούνια και χειλορινική γωνία), οι αισθητικές ενότητες που εμπλέκονται, (άνω χείλος, μάτια, μέτωπο και ζυγωματικά, πηγούνι ), η αντίληψη του ασθενούς για το ωραίο, καθώς και τα φυλετικά και τοπικά χαρακτηριστικά καταγωγής του, πρέπει να λαμβάνονται υπ΄ όψιν και να συνθέτουν την διάγνωση.
Η σωστή διάγνωση, η καλή γνώση της ανατομίας, (οστά, χόνδροι, υποδόριο λίπος, διάφραγμα και υφή του δέρματος συνθέτουν την κατασκευή της μύτης), η γνώση της βιολογικής συμπεριφοράς των ιστών και ο σχεδιασμός του χειρουργικού πλάνου είναι προϋπόθεση για μια καλή έκβαση της επέμβασης.
Το χειρουργικό ταλέντο του χειρουργού για την υλοποίηση του πλάνου της επέμβασης έπεται, αλλά είναι απαραίτητο στην επιτυχία της ρινοπλαστικής. Η μετεγχειρητική πορεία είναι σχεδόν πάντα ομαλή, αλλά επιβάλλει να ακολουθούνται οι προκαθορισμένοι χρόνοι του μετεγχειρητικού 10ημέρου.
Ο έλεγχος της αναπνοής πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στη διαγνωστική προσέγγιση και να εντοπίζεται η χειρουργική ανατομική βλάβη (σκολίωση ρινικού διαφράγματος, υπερπλασία κογχών, ρινική βαλβίδα) και να διορθώνεται κατά τη χειρουργική επέμβαση από τον ίδιο χειρουργό. Αυτό είναι σημαντικό αφού το χειρουργικό πλάνο στο μυαλό του πλαστικού χειρουργού λαμβάνεται υπ’ όψιν διορθώνοντας το πρόβλημα της αναπνοής.
Πρόβλημα αναπνοής μετά τη Ρινοπλαστική, ή όχι ικανοποιητικό αισθητικό αποτέλεσμα σημαίνει λάθος διαγνωστικό, ανεπαρκή γνώση της ανατομίας, λάθος χειρουργικό πλάνο ή μικρό χειρουργικό ταλέντο και σπάνια επιπλοκή της επέμβασης.
Δεν υπάρχει ωραία μύτη, που όμως δυστυχώς έτυχε να μην ταιριάζει στο πρόσωπο. Ο σωστός χειρισμός των ανατομικών στοιχείων, που συνθέτουν την κατασκευή της μύτης δίνει πάντα ένα αποτέλεσμα, που ταιριάζει με τις γύρω αισθητικές ενότητες. Καθώς η οπτική εικόνα είναι συγκριτική, πιο συχνά η σωστή ρινοπλαστική βελτιώνει την εικόνα των γύρω αισθητικών ενοτήτων, (τονίζονται τα μάτια και τα ζυγωματικά και ελευθερώνεται το άνω χείλος εφ’ όσον χρειάζεται). Αν ο χειρουργός δεν σεβαστεί όλες αυτές τις αρχές, ο ασθενής εμπλέκεται στις διαδικασίες της επανεπέμβασης, που σημαίνει οικονομικό κόστος, ψυχολογική ταλαιπωρία και αβεβαιότητα για το αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση μια σωστή ρινοπλαστική από την αρχή, έχει καλύτερο αποτέλεσμα από οποιαδήποτε επανεπέμβαση.
Η επανεπέμβαση της ρινοπλαστικής είναι μια πιο δύσκολη υπόθεση και προϋποθέτει ιδιαίτερο χειρουργικό ταλέντο και σωστή αντίληψη του προβλήματος. Στη περίπτωση της επανεπέμβασης, εφ’ όσον το περιστατικό το απαιτεί, ο χειρουργός δεν πρέπει να φείδεται όλων των χειρουργικών τεχνικών, που η πλαστική χειρουργική διαθέτει έστω και αν το χειρουργείο πρέπει να εξελιχθεί σε μεγάλη επέμβαση. Από τη προηγούμενη επέμβαση η σχέση των ανατομικών στοιχείων έχει αλλοιωθεί και ουλές μποδίζουν τη χειρουργική παρασκευή. Ένας εύλογος χρόνος (οκτώ έως δέκα μήνες) μεταξύ της προηγούμενης και της επόμενης επέμβασης θα πρέπει να παρέλθει ώστε οι ουλές να ωριμάσουν. Η ιατρική διαδικασία: ιστορικό, διάγνωση του προβλήματος, χειρουργικό πλάνο, χειρουργική θεραπεία, με ευλάβεια θα πρέπει και πάλι να ακολουθείται. Ένας αδρός χαρακτηρισμός διάγνωσης του προβλήματος τίθεται (εφιππιοειδής μύτη, supratip deformity, open book οστά κ.λ.π.) και προσδιορίζεται η κατεύθυνση του χειρουργείου. Οι ανάγκες για αποκατάσταση ελλείμματος χόνδρου θα πρέπει να εκτιμούνται και να επιλέγεται η πηγή λήψης του, (από πτερύγιο αυτιού, διάφραγμα ή πλευρά). Οι ανάγκες για αποκατάσταση ελλείμματος οστού εκτιμούνται και η πηγή του θα πρέπει να αναζητείται στο έξω πέταλο του κρανίου. Πιο σπάνια η προηγούμενη επέμβαση είναι ατελής οπότε η επανεπέμβαση είναι απλή και ακολουθεί τα χνάρια της κλασικής ρινοπλαστικής.
Οι παραπάνω επεμβάσεις όσο κι’αν απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή, γνώσεις και ταλέντο του χειρουργού η μετεγχειρητική πορεία του ασθενούς είναι συνήθως ομαλή και ήπια. Δεν υπάρχει ποτέ μετεγχειρητικός πόνος ή αν υπάρχει, σύντομα ανακουφίζεται με ένα απλό παυσίπονο. Το κυριότερο ενόχλημα του ασθενούς είναι το “ταμπόν” των πρώτων δύο ημερών και η ανάγκη να αναπνέει από το στόμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις ρινοπλαστικής υπάρχει πλάγια οστεοτομία προκειμένου να επανατοποθετηθούν τα οστά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τους μώλωπες στα μάτια. Οι μώλωπες έχουν την έξαρση τους τη 2η μετεγχειρητική μέρα ενώ από τη 3η εξασθενούν ώστε μέχρι τη 10η να έχουν υφεθεί πλήρως. Το “ταμπόν” αφαιρείται τη δεύτερη συνήθως μέρα ενώ ο νάρθηκας τη δέκατη.
Οι επεμβάσεις επανόρθωσης ρινός, στόχο δεν έχουν μόνο την αισθητική ή λειτουργική αποκατάσταση της μύτης, αλλά και την αντιμετώπιση δερματικής νόσου – π.χ. καρκίνος – ή την μερική ή ολική επανακατασκευή της σε συγγενή ή τραυματικά ελλείμματα. Στις επεμβάσεις αυτές τα ελλείμματα είναι μεγάλα και δέρμα με την αγγείωσή του θα πρέπει να μεταφερθεί από αλλού, αλλά με παραπλήσια αισθητική υφή,- π.χ. μέτωπο -.
