Ο Κινέζικος Βελονισμός διαδόθηκε στην Κορέα τον 6ο μΧ αιώνα. Ο Αυτοκράτορας Wudi, ο πρώτος από τους τρεις Αυτοκράτορες της Δυναστείας των Liang, έστειλε γιατρούς να εργασθούν στην Κορέα. Την ίδια εποχή περίπου, διαδόθηκε ο Βελονισμός και στην Ιαπωνία. Το 552 μΧ, η Κινεζική κυβέρνηση, δώρισε στον Αυτοκράτορα της Ιαπωνίας Mikado, έναν τόμο από τα “Κλασσικά Κείμενα του Βελονισμού”. Το 562 ο Κινέζος Βουδιστής μοναχός Zhicong, μετέβη στην Ιαπωνία με το έργο “Η θεραπευτική Αξία των Σημείων Βελονισμού” και άλλα κλασσικά συγγράμματα,

προκειμένου να μεταφέρει τις αρχές της Κινέζικης Φιλοσοφίας στην γειτονική χώρα. Από τον 7ο αιώνα, πολλοί Ιάπωνες γιατροί στέλνονται από την κυβέρνησή τους στην Κίνα, προκειμένου να διδαχθούν την Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική. Το 702 μΧ, το εκπαιδευτικό μοντέλο της Ιατρικής εκπαίδευσης της  Κινέζικης Αυτοκρατορικής Δυναστείας των Tang, εισάγεται επίσημα  στην Ιαπωνία και το 984 συγγράφεται το πρώτο σύγγραμμα Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής από τον Ιάπωνα γιατρό Danpi Kangnai. Από τις αρχές του 6ου αιώνα, ο Κινέζος γιατρός Miyun από την επαρχία Dunhuang της Βορειοδυτικής Κίνας, διαδίδει τις βασικές αρχές της Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής στην Ινδία. Τον 14ο αιώνα ο γιατρός Zou Gen μεταβαίνει στο Βιετνάμ για να θεραπεύσει τα μέλη της Αυτοκρατορικής οικογένειας. Η αποτελεσματικότητα των θεραπευτικών μεθόδων που εφάρμοσε, τον καθιέρωσε ως τον θαυματουργό – γιατρό.

Στο Δυτικό κόσμο ο βελονισμός ήταν παντελώς άγνωστος, μέχρι τον 17ο αιώνα, οπότε και οι πρώτες ιεραποστολές των Ιησουϊτών μοναχών έφτασαν στην Κίνα, προκειμένου να διαδώσουν τον Χριστιανισμό. Ο πρώτος Ευρωπαίος γιατρός που περιέγραψε τον Βελονισμό, ήταν ο Δανός Willem ten Rhijne, ο οποίος εργάζονταν στην Ιάβα το 1673, όπου και γνώρισε τη θεραπευτική αξία του από τους Ιάπωνες γιατρούς του νησιού.  Πολλοί άλλοι γιατροί, που εργάζονταν εκείνα τα χρόνια σε εμπορικές εταιρείες της Ανατολής, επιστρέφοντας στην Ευρώπη, διέδιδαν την αποτελεσματικότητα του Βελονισμού στον υπόλοιπο Ιατρικό κόσμο, ο οποίος όμως αντιδρούσε με ιδιαίτερο σκεπτικισμό. Το 19ο αιώνα συγγράφονται τα πρώτα βιβλία βελονισμού στην Ευρώπη, τα οποία παρακάμπτοντας το θεωρητικό και φιλοσοφικό υπόστρωμα της Παραδοσιακής Κινέζικης Ιατρικής, ασχολούνταν με την πρακτική εφαρμογή του στις διάφορες ασθένειες. Επίσης, τα μεγάλα ιατρικά περιοδικά της εποχής εκείνης, όπως το Lancet και το British Medical Journal, αφιερώνουν κάποιο μέρος της ύλης τους, στην πρωτόγνωρη θεραπευτική τεχνική.

Στη σύγχρονη εποχή, ο πρώτος που σπούδασε το Βελονισμό στην Κίνα και κατόπιν τον διέδωσε στην Ευρώπη, ήταν ο Γάλλος Soulie de Morant. Αφού έζησε στην Κίνα επί 20 χρόνια ως σύμβουλος της Γαλλικής Πρεσβείας, σπούδασε τον Βελονισμό στο Guangdong, το Kunming και τη Shanghai και επέστρεψε στη Γαλλία το 1928. Ο μαθητής του De la Fuye, ίδρυσε το 1943 την Γαλλική Εταιρεία Βελονισμού και διοργάνωσε το πρώτο παγκόσμιο συνέδριο Βελονισμού το 1949.

Η αποτελεσματικότητα του Βελονισμού σε παθήσεις που, παρ΄ όλη την επιστημονική τους απλότητα παρέμεναν δυσίατες από την κλασσική Ιατρική, εξασφάλισε στην πανάρχαια θεραπευτική τεχνική την ταχύτατη διάδοσή της, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις άλλες ηπείρους. Το ταξίδι του Προέδρου των ΗΠΑ Nixon στην Κίνα το 1972, στάθηκε καταλυτικό για τον Βελονισμό. Ο δημοσιογράφος James Reston των New York Times, περιέγραψε την προσωπική του εμπειρία με τον Βελονισμό και οι ανταποκρίσεις του έδωσαν στην ιατρική κοινότητα την αφορμή, για να ασχοληθεί σε βάθος με την  νέα μέθοδο. Έτσι δημιουργήθηκε μια καινούρια γενιά βελονιστών – γιατρών, η οποία είναι και πολύ πιο καταρτισμένη από την προηγούμενη. Αυτό οφείλεται στο ότι ο ιατρικός βελονισμός είναι μια ραγδαία εξελισσόμενη επιστήμη και ως εκ τούτου τα ανανεωμένα πορίσματά της οδηγούν σε καλύτερα αποτελέσματα. Καθημερινά δημοσιεύονται σε διεθνούς κύρους ιατρικά συγγράμματα εργασίες, που εκπονούνται με αυστηρά επιστημονικά και μεθοδολογικά κριτήρια. Αυτό που για 4000 χρόνια αποτελούσε εμπειρική παρατήρηση, αποδεικνύεται με τις σύγχρονες τεχνικές απεικόνισης.