Μυϊκές κράμπες -μια νέα προσέγγιση
Συγγραφέας iator Γράφτηκε στις ,
Ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Cape Town στη Δ. Αφρική πρωτοπορούν στην προσπάθεια κατανόησης της λανθασμένης επώδυνης και ακούσιας μυϊκής σύσπασης, που αναφέρεται και σαν συνεπεία της άσκησης, μυϊκή κράμπα.
Η έρευνα έχει δείξει ότι μέχρι και το 67% των αθλητών αντοχής βιώνουν κατά καιρούς μυϊκές κράμπες.
1. Οι μυϊκές κράμπες έχουν συσχετιστεί με διατάραξη της ηλεκτρολυτικής ισορροπίας (ιδιαίτερα καλίου και νατρίου), με μεταβολικές ανωμαλίες, αφυδάτωσης και σε περιβαλλοντικούς παράγοντες όπως η έκθεση στη ζέστη και το κρύο. Σε μια πρόσφατη ανάλυση κάθε μιας από τις παραπάνω θεωρίες, αναλύθηκαν τα στοιχεία που θα απέρριπταν μια προς μια τις παραπάνω αιτίες.
2. Για παράδειγμα: Έχει παρουσιαστεί στη διεθνή βιβλιογραφία (κάποιος αριθμός μελετών) ότι οι μυϊκές κράμπες δε σχετίζονται με διαταραχές στη συγκέντρωση νατρίου, μαγνησίου, ασβεστίου ή κάθε ηλεκτρολύτη στο αίμα.
3. Επιπλέον η έκθεση στη ζέστη ή στο κρύο είναι πιθανότερο να αποτελούν δευτερεύουσες και όχι πρωτεύουσες αιτίες για την πρόκληση μυϊκών κραμπών. Αυτό έχει οδηγήσει τους ερευνητές να αναπτύξουν μια νέα θεωρία για να εξηγήσουν τις μυϊκές κράμπες. Η κατανόηση αυτής της νέας θεωρίας απαιτεί επαρκείς γνώσεις φυσιολογίας τουλάχιστον για τα βασικά μυϊκά δομικά στοιχεία. Στο εσωτερικό των μυών υπάρχουν δύο δομικά στοιχεία που βοηθούν τον έλεγχο της μυϊκής συστολής. Όταν ενεργοποιηθεί το πρώτο δομικό στοιχείο, που ονομάζεται μυϊκή άτρακτος, προκαλεί μυϊκή σύσπαση (όταν υπάρχει υπερδιάταση του μυός) για να αποφευχθεί ο τραυματισμός του.
Το δεύτερο δομικό στοιχείο, που ονομάζεται τενόντιο όργανο του Golgi, όταν ενεργοποιηθεί προκαλεί τη χαλάρωση του μυός, όταν αυτός βρίσκεται κάτω από υπερβολική ένταση (υπερβολική σύσπαση). Όταν ένας μυς είναι κουρασμένος, φαίνεται ότι η ενεργοποίηση του δομικού στοιχείου που προκαλεί τη μυϊκή συστολή αυξάνει, προκαλώντας μυϊκή σύσπαση με μεγαλύτερη δύναμη, καθώς η δραστηριότητα του δομικού στοιχείου που προκαλεί τη χαλάρωση του μυός ελαττώνεται, επιτρέποντας έτσι να συμβεί μια ισχυρότερη σύσπαση. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ότι ο μυς υπερδιεγείρεται, κάτι το οποίο οδηγεί σε μια εσφαλμένη ακούσια μυϊκή σύσπαση, τη μυϊκή κράμπα.
Επιπρόσθετα, μυς οι οποίοι ενώνουν δύο αρθρώσεις, όπως ο γαστροκνήμιος, είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στις μυϊκές κράμπες. Η θεραπεία για τις μυϊκές κράμπες ήταν από πολύ παλιά οι δυνατές διατάσεις του πάσχοντα μυ, ώστε να διεγερθεί το τενόντιο όργανο του Golgi για να δώσει εντολή χαλάρωσης στον μυ. Αυτό συμβαίνει γιατί με τη δυνατή διάταση του μυ επιβάλουμε σ’ αυτόν υπερβολική ένταση οπότε προκαλούμε τη διέγερση των δομικών στοιχείων που επιβάλλουν τη χαλάρωση του μυ.
Καθώς η κούραση είναι μάλλον ένας σημαντικός παράγοντας που οδηγεί στις κράμπες, φαίνεται να λογικό να λάβουμε μέτρα που θα προλαμβάνουν ή θα καθυστερούν την κόπωση. Να αποφεύγουμε την υπερπροπόνηση, να διατηρούμε την ενυδάτωση του οργανισμού μας σε φυσιολογικά επίπεδα, να «φορτώσουμε» ενεργειακά τους μυς μας πριν και μετά την προπόνηση και να τους περιποιούμαστε με διατάσεις και μαλάξεις.
Περισσότερη έρευνα, που θα οδηγήσει στο να κατανοήσουμε με ποιο τρόπο η κούραση μπορεί να επηρεάσει τη δραστηριότητα των μυϊκών δομών σύσπασης και χαλάρωσης, μπορεί να δώσει απαντήσεις στο πώς να αποφεύγουμε τις μυϊκές κράμπες. Μέχρι τότε η διάταση του πάσχοντα μυ παραμένει η μοναδική θεραπεία.
Τελειώνοντας πρέπει να τονιστεί ότι η νέα αυτή θεωρία δεν ανατρέπει όλες τις προηγούμενες, τουλάχιστον αυτήν για τις διαταραχές της ηλεκτρολυτικής ισορροπίας η οποία υποστηρίζεται από πολλές έρευνες παγκόσμια, αλλά δίνει αφορμή για ένα νέο σκεπτικισμό στον μηχανισμό πρόκλησης των μυϊκών κραμπών.
