Καρκίνος παχέος εντέρου και ορθού. Πόσο σημαντικός είναι ο χειρουργός?
Συγγραφέας Παναγιώτης Γλεντής Γράφτηκε στις ,
Ο κυριότερος παράγοντας για την κακή πρόγνωση και εξέλιξη του καρκίνου του παχέος εντέρου, είναι κυρίως το προχωρημένο στάδιο της νόσου, τη στιγμή της αρχικής διάγνωσης. Περίπου το 1/3 των ασθενών έχουν τοπικά προχωρημένη ή μεταστατική νόσο τη στιγμή της διάγνωσης.
Διακυμάνσεις ανάμεσα στους χειρουργούς
Οι περισσότεροι χειρουργοί γνωρίζουν ότι το ποσοστό των μετεγχειρητικών επιπλοκών, διαφέρει από χειρουργό σε χειρουργό. Εδώ και 27 χρόνια ο Fielding και οι συνεργάτες του, τράβηξαν έντονα την προσοχή της επιστημονικής κοινότητας, με την μελέτη που δημοσίευσαν.
Η μελέτη αφορούσε την συχνότητα των επιπλοκών στις επεμβάσεις που γίνονταν για καρκίνο παχέος εντέρου ή ορθού, όπως η διαρροή από την αναστόμωση και η υποτροπή του καρκίνου, η γενικότερη νοσηρότητα και θνησιμότητα, καθώς και η επιβίωση των ασθενών με καρκίνο παχέος εντέρου.
Πολύ χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η 10-ετής επιβίωση ασθενών που χειρουργήθηκαν με καρκίνο παχέος εντέρου, διέφερε πάρα πολύ (μέχρι και τριπλάσιο ποσοστό) από χειρουργό σε χειρουργό.
Τι συμβαίνει σήμερα
Σήμερα εξακολουθούν να υφίστανται αυτές οι διακυμάνσεις. Η θνησιμότητα μετά κολεκτομή για παράδειγμα, έχει σε άλλους χειρουργούς μηδενική επίπτωση ενώ σε άλλους φτάνει το 17%!!!
Σύμφωνα με διάφορες διεθνείς μελέτες όπως μία μελέτη που έγινε σε 927 ασθενείς που χειρουργήθηκαν για καρκίνο στην περιοχή Manchester δεν παρατηρήθηκε διαφορά σε σχέση με τον αριθμό που χειρούργησε ο καθένας χειρουργός. Περισσότερο σημντική αποδείχθηκε η σχέση της εξειδίκευσης του χειρουργού με το καλό μετεγχειρητικό αοποτέλεσμα.
Μια άλλη Καναδική μελέτη ανέδειξε ότι σημαντικό ρόλο στην καλή έκβαση του ασθενούς που χειρουργείται για καρκίνο παχέος εντέρου ή ορθού, παίζουν και η εξειδίκευση του χειρουργού και ο αριθμός των περιστατικών που χειρουργεί.
Τα αποτελέσματα των ερευνών που αναφέρθηκαν συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι ανάμεσα στους χειρουργούς που ασχολούνται με τον καρκίνο του παχέος εντέρου και του ορθού, κάποιοι είναι λιγότερο ικανοί από κάποιους άλλους. Αυτό σαφέστατα έχει μεγάλο αντίκτυπο και στην επιβίωση και στην καλή πορεία των ασθενών.
Σημαντική πρόοδος έχει συμβεί και στην χήμειο- και ακτινοθεραπευτική αντιμετώπιση. Αν θα μπορούσαμε να έχουμε και από χειρουργικής πλευράς την άριστη αντμετώπιση από όλους τους χειρουργούς, τότε σίγουρα η υπόθεση καρκίνος παχέος εντέρου θα είχε άλλη εικόνα, η πρόγνωση και η επιβίωση των ασθενών θα ήταν πολύ καλύτερη.
