Υπερκινητικά παιδιά και ενήλικες.
Συγγραφέας Απόστολος Μαυρομάτης Γράφτηκε στις ,
Τα παιδιά, που συνήθως μαλώνουν οι γονείς τους επειδή είναι πολύ “ζωηρά”, παρουσιάζουν όλα τα συμπτώματα του συνδρόμου υπερκινητικότητας με ή χωρίς διαταραχή της προσοχής, και όσο προσοχή δεν δίνουν αυτά, άλλη τόση χρειάζεται να δώσουν οι γονείς τους για την αντιμετώπιση του.
Τα συμπτώματα αυτά ταλαιπωρούν το 3-7% των παιδιών σήμερα, στα οποία μπορεί να τοποθετηθεί ξεκάθαρη διάγνωση στην ηλικία των 6-7 χρόνων, σημάδια όμως παρουσιάζουν ακόμη απ’ την ηλικία των 2 χρόνων. Τα παιδιά δείχνουν να έχουν υψηλά επίπεδα απροσεξίας, υπερκινητικότητα και παρορμητική συμπεριφορά.
Άν είστε γονέας και κάνετε υποθέσεις ότι το παιδί σας ταλαιπωρείται απο αυτό, το πρώτο που πρέπει να ξέρετε είναι ότι, το σύνδρομο υπερκινητικότητας με ή χωρίς διάταραχη προσοχής είναι ιατρικής φύσης με πραγματικές νευρολογικές αιτίες και δεν είναι αποτέλεσμα κακής διαπαιδαγώγησης. Εκατομμύρια παιδιά και γονείς στον κόσμο αντιμετωπίζουν μια τέτοια κατάσταση, και με τη σωστή πρόληψη και διάγνωση είναι αρκετά αντιμετωπίσιμο. Μόνο τα παιδιά όμως αντιμετωπίζουν μια τέτοια κατάσταση;
Στο ιατρικό blog της Tara Parker-Pope, η ίδια αναφέρεται στην διάσπαση προσοχής στους ενήλικες, και πως σε ένα γάμο, τα συνιθησμένα συμπτώματα του συνδρόμου αυτού- διάσπαση προσοχής, ελλειπή ικανότητα οργάνωσης, αφηρημάδα, αμέλεια- μπορούν πολύ εύκολα να μεταφραστούν ως τεμπελιά, εγωϊσμός, έλλειψη αγάπης και φροντίδας.
Έρευνες έδειξαν πως περίπου το 60% των γάμων που αντιμετωπίζουν προβλήματα συμπεριφοράς οφείλονται, χωρίς να το γνωρίζουν, στην διάσπαση προσοχής που έχει ένας απ’ τους δύο, και δυστηχώς μεγάλο ποσοστό αυτών οδηγείται στο διαζύγιο.
Η Melissa Orlov στο blog της, παρουσιάζει μια σχέση ενός ατόμου με σύνδρομο υπερκινητικότητας και διαταραχή προσοχής, με ένα άτομο χωρίς αυτό:
Στην αρχή της σχέσης είναι πολύ ενθουσιώδης και επικεντρωμένη/ος στον σύντροφό του/της (για το άτομο με το σύνδρομο αυτό, ο όρος είναι “υπερσυγκέντρωση”).
Η σχέση μπορεί να αλλάξει χαρακτήρα απότομα, καθώς το άτομο χάνει την προσοχή του. Ο άλλος σύντοφος νιώθει μπερδεμένος και αισθάνεται πως αγνοείται. Αυτό οδηγεί σε απογοήτευση και δυσαρέσκεια.
Η απογοήτευση αυτή μετατρέπεται σε θυμό, ειδικά όταν το άτομο με το λεγόμενο σύνδρομο δεν αντιδρά στην κριτική που του γίνεται, οτι δηλαδή αγνοεί τον/την σύντροφό του/της.
Το άτομο χωρίς το σύνδρομο, αν είναι γυναίκα, καταλήγει στο να απασχολείται με όλες τις δουλειές του σπιτιού, αισθάνοντας οτι είναι η καμαριέρα και όχι η αγαπητή σύζυγος.
Η σχέση έχει πολλά σκαμπανεβάσματα, με περιόδους όπου ο θυμός και η απογοήτευση κυριαρχούν, με δόσεις χαράς, ενέργειας και συντροφικότητας.
Το να αποφεύγουμε τα προβλήματα μας και να εθελοτυφλούμε δεν οδηγεί πουθενά, παρα στην στασιμότητα και την αδράνεια. Εάν αισθάνεστε πως κάποιο μέλος της οικογένοιας αντιμετωπίζει κάποια θέματα, σκευτείτε πως μία καλή διάγνωση και αντιμετώπιση μπορεί να σας ξεφορτώσει από πολλές έγνοιες.
