‘Αφθονο νερό : Γιατί εξακολουθεί να είναι κακή ιδέα
Συγγραφέας Ανδρέας Ζουρδός Γράφτηκε στις ,
Η περίοδος μετά τις διακοπές αποτελεί ένα χρονικό σημείο που πολλοί άνθρωποι, νιώθοντας ενοχικά για τις διατροφικές καταχρήσεις τους, καταφεύγουν σε λύσεις πανικού. Η υπερβολική άσκηση για πολλές ώρες, οι δίαιτες αποτοξίνωσης και η υπερκατάναλωση νερού είναι δημοφιλείς καθαρτήριες τακτικές.
Η εμμονή με το νερό αποτελεί από τα πιο δημοφιλή διατροφικά κλισέ. Δεν είναι η πρώτη φορά που θα ασχοληθούμε με το πόσο ασυνάρτητη είναι η οδηγία για “άφθονο νερό”. Αθλούμενοι αλλά και όσοι άνθρωποι θέλουν να κάνουν μερικές διατροφικές αλλαγές εκτίθενται συχνά σε σχετικές παροτρύνσεις αλλά και αδικαιολόγητες κινδυνολογίες περί αφυδάτωσης.
Θα σας έκανε εντύπωση αν μαθαίνατε πως οι μαραθωνοδρόμοι που πίνουν κατά βούληση και ανάλογα με την δίψα τους είχαν καλύτερες επιδόσεις σε σχέση με όσους πιέστηκαν να καταναλώσουν υγρά; Η έρευνα δημοσιεύτηκε στην έγκυρη British Journal of Sports Medicine.Είναι αξιοσημείωτο πως η φοβία της αφυδάτωσης παρέα με την ψύχωση για “άφθονο νερό” οδήγησε κάποιους μαραθωνοδρόμους να πιούν τόσα πολλά υγρά που τελείωσαν τον αγώνα έχοντας πάρει βάρος! Δεν είναι πολύ παράξενο πως τελείωσαν τον μαραθώνιο τελευταίοι.
Η έρευνα είχε 643 συμμετέχοντες και η απόσταση ήταν περί τα 42 χιλιόμετρα. Η οδηγία που είχε δοθεί από τους διοργανωτές του αγώνα ήταν να καταναλώνουν 250 ml νερού ή κάποιου αθλητικού ποτού κάθε 20 λεπτά του αγώνα. Τα ευρήματα της έρευνας δείχνουν πως οι πιο γρήγοροι χρόνοι ήρθαν από όσους είχαν χάσει 3% ή περισσότερο του βάρους τους. Όσοι έκαναν τον αγώνα μεταξύ τριών και τεσσάρων ωρών είχαν χάσει 2,5 % του βάρους τους ενώ όσοι τερμάτισαν μετά από τέσσερις ώρες είχαν χάσει το 2% του βάρους τους. Σχεδόν 1 στους 10 δρομείς είχαν πάρει βάρος στο τέλος του αγώνα και ήταν τελευταίοι στην κατάταξη. Ο καθηγητής Tim Noakes, ο οποίος ασχολείται χρόνια με το θέμα και έχει να επιδείξει αξιόλογο έργο στο συγκεκριμένο πεδίο αλλά και πρακτική εμπειρία αφού έχει συμμετάσχει σε περισσότερους από 70 μαραθώνιους, επισημαίνει: “Δεν υπάρχει κέρδος στο να πίνει κανείς παραπάνω απ’ όσο διψά. Αντίθετα, η υπερβολή μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο μέσω υπονατριαιμίας ” (ότι αναφέρεται στα ιατρικά βιβλία ως δηλητηρίαση εξ ύδατος). Ο καθηγητής προσθέτει πως “ αφού η υπερ-αναπλήρωση υγρών δεν δημιουργείται από κάποιο βιολογικό μηχανισμό, η μεγάλη πλειοψηφία του φαινομένου πρέπει να αποδοθεί στην παρότρυνση μέσω του περιβάλλοντος.
Ο Noakes επισήμανε τον ύποπτο ρόλο της βιομηχανίας αθλητικών ποτών ενώ στο παρελθόν έχει καυτηριάσει τις οικονομικές σχέσεις του American College of Sports Medicine (θεωρείται αυθεντία στον τομέα της γυμναστικής) με αυτήν την βιομηχανία. Οι ισχυρισμοί και τα μηνύματα που διατυπώνονται στις διαφημίσεις των αθλητικών ποτών επιβεβαιώνονται και από άλλες μη επιστημονικές πηγές οι οποίες προωθούν την απάτη με τις “δίαιτες αποτοξίνωσης”.
Συμπερασματικά , δεν χρειάζεται να διατυμπανίζεται η σημασία της αναπλήρωσης των υγρών αφού το αίσθημα της δίψας είναι ένας απολύτως επαρκής μηχανισμός προστασίας από την αφυδάτωση.
