Τενοντίτιδα
Συγγραφέας iator Γράφτηκε στις ,
Τι είναι, πώς εμφανίζεται, τα συμπτώματα
Οι τένοντες είναι ταινίες ινώδους ιστού που συνδέουν τους μύες με τα οστά. Με τον όρο τενοντίτιδα ορίζεται η φλεγμονή που εκδηλώνεται σε μια από αυτές τις δομές. Αντίθετα, μιλάμε για τενοντοελυτρίτιδα όταν η φλεγμονή πλήττει, εκτός από τον τένοντα, και την προστατευτική θήκη (έλυτρο) που τον περιβάλλει.
Η διαταραχή μπορεί να αφορά οποιονδήποτε τένοντα, αν και μερικοί από αυτούς είναι πιο επιρρεπείς στον κίνδυνο της φλεγμονής. Πρόκειται για τους τένοντες των μυών του ώμου (τενοντοπάθεια πετάλου των στροφέων μυών – βλέπε), του Αχίλλειου τένοντα, των τενόντων του καρπού, των τενόντων των μυών του αντιβραχίονα στο ύψος του αγκώνα (επικονδυλίτιδα, αγκώνας του τενίστα ), του επιγονατιδικού τένοντα που προσφύεται στο γόνατο (το γόνατο του άλτη).
Προφανώς, τα συμπτώματα της τενοντίτιδας ποικίλλουν ανάλογα με την περιοχή στην οποία εκδηλώνονται. Σε κάθε περίπτωση, οι τραυματισμένοι τένοντες προκαλούν πόνο κατά την κίνηση ή τη συμπίεση, ενώ ακόμα και μικρές κινήσεις μπορούν να προκαλέσουν έντονο πόνο.
Είναι επίσης δυνατόν να παρουσιαστεί διόγκωση, ιδιαίτερα όταν η φλεγμονή πλήττει και την προστατευτική θήκη, όπου μπορεί να συγκεντρωθεί υγρό. Όσον αφορά την περιοχή στην οποία εντοπίζονται τα συμπτώματα, μερικά παραδείγματα σχετικά με τις πιο κοινές τενοντίτιδες είναι τα εξής: στην περίπτωση της επικονδυλίτιδας ο πόνος εντοπίζεται στον αγκώνα, στην περίπτωση που αφορά τον Αχίλλειο τένοντα ο πόνος εντοπίζεται στην περιοχή ακριβώς πάνω από τη φτέρνα, στην περίπτωση φλεγμονής των προσαγωγών μυών στην εσωτερική πλευρά του μηρού, αν η τενοντίτιδα αφορά τον επιγονατιδικό τένοντα ο πόνος εντοπίζεται ακριβώς κάτω από την επιγονατίδα, σε περίπτωση φλεγμονής του πετάλου των στροφέων μυών στον ώμο, στην περίπτωση της τενοντοελυτρίτιδας του μακρού απαγωγού και του βραχέως εκτείνοντα τον αντίχειρα (σύνδρομο του De Quervain) στον καρπό από τη πλευρά του αντίχειρα και στη βάση του δακτύλου.
Σε περίπτωση φλεγμονής των καμπτήρων τενόντων των δακτύλων είναι δυνατόν να παρουσιαστεί το φαινόμενο του εκτινασσόμενου δακτύλου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, όταν ο ερεθισμένος τένοντας διογκώνεται, δε μπορεί να κινηθεί ελεύθερα μέσα στην προστατευτική του θήκη.
Στην ουσία “εγκλωβίζεται” και δε μπορεί πια να γυρίσει πίσω, προκειμένου να τεντώσει ξανά το δάχτυλο. Για να απελευθερωθεί είναι απαραίτητο να εξαναγκαστεί η κίνηση του δακτύλου, ώστε να προκληθεί ένα είδος “εκτίναξης”.
Αιτίες και παράγοντες
Οι πιο σημαντικές αιτίες της τενοντίτιδας είναι αναμφισβήτητα οι παλαιότεροι τραυματισμοί και οι μικροτραυματισμοί που οφείλονται στην υπερβολική χρήση των τενόντων κατά την επαγγελματική δραστηριότητα ή κατά την άθληση. Σε γενικές γραμμές, ο πόνος είναι το αποτέλεσμα της φλεγμονής ή μικρών τραυματισμών που εκδηλώνονται στο εσωτερικό του συνδετικού ιστού.
Προφανώς, και το πέρασμα του χρόνου παίζει σημαντικό ρόλο, είναι, μάλιστα, γεγονός ότι συχνά η τενοντίτιδα παρουσιάζεται σε άτομα μέσης ηλικίας ή ηλικιωμένα, στα οποία οι τένοντες χάνουν την ελαστικότητά τους, γεγονός που τα καθιστά πιο επιρρεπή στους τραυματισμούς.
Είναι ευνόητο ότι άτομα που ασκούν δραστηριότητες που απαιτούν επαναλαμβανόμενες και ακραίες κινήσεις συγκεκριμένων σημείων του σώματος, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να υποφέρουν από τενοντίτιδα. Έτσι, ένας τενίστας έχει περισσότερες πιθανότητες να υποφέρει από μια επικονδυλίτιδα, που θα πλήξει το χέρι με το οποίο παίζει, ο ποδοσφαιριστής είναι πιο εκτεθειμένος στις φλεγμονές των τενόντων των ποδιών, όπως, για παράδειγμα, των προσαγωγών, περισσότερο από τον Αχίλλειο τένοντα, ενώ οι αθλητές που εξασκούν ένα άθλημα που προβλέπει συχνά άλματα μπορoύν να προσβληθούν ευκολότερα από τενοντίτιδα της επιγονατίδας.
Η λανθασμένη τεχνική είναι μια από τις κύριες αιτίες των παθολογιών των τενόντων. Επίσης, κάποιες συγκεκριμένες παθήσεις μπορεί να συνοδεύονται από την εμφάνιση τενοντίτιδας. Πρόκειται για την περίπτωση της ρευματοειδούς αρθρίτιδας ή ορισμένων άλλων ρευματικών παθήσεων.
Πότε πρέπει κανείς να απευθυνθεί στο γιατρό: η διάγνωση
Σε ήπια περιστατικά μπορεί κανείς να περιμένει πριν ζητήσει ιατρική συμβουλή, ωστόσο, σε περίπτωση που ο πόνος είναι τόσο έντονος ώστε να παρεμποδίζει τις συνήθεις καθημερινές δραστηριότητες ή εάν η προσβεβλημένη περιοχή είναι κόκκινη, πρησμένη και ζεστή, καλό είναι να απευθυνθεί άμεσα σε έναν γιατρό.
Με βάση το ιατρικό ιστορικό και την περιγραφή των συμπτωμάτων, ο γιατρός μπορεί να υποπτευθεί τη διάγνωση της τενοντίτιδας. Η επίσκεψη παρέχει περαιτέρω ενδείξεις στο γιατρό, ο οποίος μπορεί να ζητήσει την εκτέλεση ενός υπερηχογραφήματος και, ενδεχομένως, μιας ακτινογραφίας.
Η τελευταία δεν είναι σε θέση να απεικονίσει τους τένοντες, ωστόσο η πραγματοποίησή της μπορεί να είναι χρήσιμη, προκειμένου να αποκλειστούν ορισμένες συνθήκες σχετικές με την τενοντίτιδα. Αντίθετα, πολύ σπανιότερα είναι απαραίτητη η προσφυγή στη μαγνητική τομογραφία, η οποία επιτρέπει τον εντοπισμό βλαβών στους τένοντες
Ιατρική θεραπεία/φυσική θεραπεία
Η θεραπεία στοχεύει στον έλεγχο του πόνου και στην ελάττωση της φλεγμονής, ώστε να επιτραπεί η επιστροφή στις δραστηριότητες. Εάν τα συμπτώματα είναι μέτρια, μπορεί να είναι επαρκής η ανάπαυση, η εφαρμογή πάγου και η χρήση ενός αντιφλεγμονώδους.
Προκειμένου να μειωθεί η φλεγμονή των τενόντων, μπορεί να είναι επίσης χρήσιμη η τοπική έγχυση κορτιζόνης, που επιτρέπει την ελάφρυνση του πόνου. Πρέπει, ωστόσο, να έχει κανείς υπόψην του ότι η υπερβολικά συχνή προσφυγή στην έγχυση κορτιζόνης μπορεί να αποδειχτεί επιβλαβής, καθώς το φάρμακο είναι δυνατόν να προκαλέσει μια εξασθένηση των τενόντων.
Η ιδανική προσέγγιση στην αποκατάσταση προβλέπει την αποχή από τις δραστηριότητες που προκαλούν πόνο, την εκτέλεση ασκήσεων για την έκκεντρη ενδυνάμωση του μυ και τη διέγερση της ανακατασκευής του κολλαγόνου διαμέσου των μασάζ και των διατάσεων. Υφίστανται διάφορες μελέτες στις οποίες χρησιμοποιήθηκε η Hilterapia για τη θεραπεία των τενοντίτιδων.
Πρόκειται για την περίπτωση της θεραπείας της τενοντοπάθειας της επιγονατίδας, στην οποία αποδείχτηκε ανώτερη του λέιζερ χαμηλής ενέργειας, ενώ άλλες μελέτες αποδεικνύουν την αποτελεσματικότητά της στην αγωγή ασθενών με προβλήματα λόγω φόρτωσης του ώμου, ασθενών με επικονδυλίτιδα και στις τενοντίτιδες διαφόρων περιοχών του σώματος.
Εκτός από την εγγύηση μιας γρήγορης ρύθμισης του πόνου, αυτή η θεραπεία επιτρέπει, γενικά, μια πιο σύντομη ανάρρωση και μια πρόωρη επιστροφή στην αθλητική δραστηριότητα. Η βιοδιεγερτική δράση που ασκείται από την Ηilterapia ευνοεί τις διαδικασίες ανακατασκευής του κολλαγόνου που οδηγούν στην ανασυγκρότηση ενός υγιούς τένοντα.
Πρόληψη
Ορισμένα προληπτικά μέτρα μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο εμφάνισης μιας τενοντίτιδας.
Σημαντικό είναι να προσέχει κανείς κατά τη διάρκεια των ασκούμενων δραστηριοτήτων, προσπαθώντας να αποφεύγει εκείνες οι οποίες απαιτούν μια υπερβολικά έντονη και παρατεταμένη καταπόνηση των τενόντων.
Εάν τυχόν παρατηρηθεί η εμφάνιση πόνου κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης μιας συγκεκριμένης κίνησης, καλό είναι αυτή να διακοπεί και το άτομο να αναπαυθεί.
Μπορεί, επίσης, να είναι χρήσιμη η αλλαγή ασκήσεων ή αθλητικών δραστηριοτήτων και η επιλογή μιας δραστηριότητας που να ελαχιστοποιεί το λειτουργικό φορτίο εις βάρος του προσβεβλημένου τένοντα. Είναι οπωσδήποτε σημαντική η τεχνική: η εκτέλεση μιας αθλητικής κίνησης με μια λανθασμένη τεχνική εκθέτει ευκολότερα στον κίνδυνο εμφάνισης προβλημάτων.
Μπορεί να είναι χρήσιμο να κάνει κανείς μαθήματα με έναν επαγγελματία για να βελτιώσει την τεχνική ή για να τη μάθει, σε περίπτωση που ξεκινάει ένα καινούριο άθλημα. Πριν ασχοληθεί κανείς με μια αθλητική δραστηριότητα, καλό είναι να κάνει διατατικές ασκήσεις που επιτρέπουν τη διεύρυνση της εμβέλειας της κίνησης.
Αυτοθεραπεία
Για τη φροντίδα μιας ήπιας φλεγμονής του τένοντα μπορεί να είναι αρκετό να ακολουθήσει κανείς μερικούς κανόνες που συνοψίζονται σε 5 βασικά σημεία: προστασία, ανάπαυση, πάγος, συμπίεση και ανύψωση.
Είναι καλό να προφυλάσσει κανείς την προσβεβλημένη περιοχή, χρησιμοποιώντας προστατευτικό εξοπλισμό.
Ο τραυματισμένος τένοντας πρέπει να αναπαυθεί, προσέχοντας να μην πραγματοποιούνται κινήσεις που προκαλούν πόνο ή πρήξιμο.
Η εφαρμογή της παγοκύστης συμβάλλει στην άμβλυνση του πόνου και στην ελάττωση του πρηξίματος και της φλεγμονής. Καλό είναι να παραμένει πάνω στην τραυματισμένη περιοχή για 15-20 λεπτά, επαναλαμβάνοντας την εφαρμογή κάθε 2-3 ώρες.
Η πίεση συμβάλλει στη μείωση του οιδήματος.
Μια περαιτέρω βοήθεια στην εξάλειψη του πρηξίματος αφορά τη στάση του ενδιαφερόμενου μέλους: πρέπει να διατηρείται ανυψωμένο.
http://www.hilterapia.gr
