Πνευμονική Αρτηριακή Υπέρταση
Συγγραφέας iator Γράφτηκε στις ,
Η Πνευμονική Αρτηριακή Υπέρταση είναι μία σπάνια, αλλά απειλητική για τη ζωή νόσος, κατά την οποία αυξάνεται η πίεση του αίματος στις πνευμονικές αρτηρίες. Οι πνευμονικές αρτηρίες είναι τα αγγεία που μεταφέρουν αίμα από την καρδιά προς τους πνεύμονες, με σκοπό την πρόσληψη οξυγόνου.
Καθώς οι πιέσεις στα πνευμονικά αγγεία αυξάνονται, η δεξιά πλευρά της καρδιάς, η οποία αντλεί αίμα προς τους πνεύμονες, καταπονείται όλο και περισσότερο. Το γεγονός αυτό οδηγεί σταδιακά σε μείωση της απόδοσής της και τελικά σε καρδιακή ανεπάρκεια.
Η πνευμονική αρτηριακή υπέρταση μπορεί είτε να εμφανιστεί χωρίς να υπάρχει κάποιο γνωστό αίτιο που να την προκαλεί είτε να συσχετίζεται με άλλες καταστάσεις, όπως νοσήματα του συνδετικού ιστού, συγγενείς καρδιοπάθειες, πυλαία υπέρταση ή λήψη κάποιων φαρμάκων, π.χ. ανορεξιογόνων.
Επιδημιολογία
Η πνευμονική αρτηριακή υπέρταση είναι μία σπάνια νόσος, η οποία μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Η συχνότητά της υπολογίζεται στα 15-50 περιστατικά/εκατομμύριο πληθυσμού.
Παγκοσμίως, περίπου 200.000 άτομα πάσχουν από πνευμονική αρτηριακή υπέρταση, ενώ η συχνότητα εμφάνισής της είναι διπλάσια στις γυναίκες σε σχέση με τους άντρες. Η νόσος είναι πιο συχνή σε ορισμένες ομάδες υψηλού κινδύνου, όπως είναι οι ασθενείς με σκληροδερμία ή με συγγενείς καρδιοπάθειες. Στην Ελλάδα, οι πάσχοντες από πνευμονική αρτηριακή υπέρταση υπολογίζονται στους 350-550.
Διάγνωση
Οι ασθενείς με πνευμονική υπέρταση ενδέχεται να μην εμφανίζουν κανένα σύμπτωμα, ιδίως στα πρώιμα στάδια. Καθώς όμως οι αγγειακές βλάβες εξελίσσονται, τα συμπτώματα γίνονται όλο και πιο εμφανή. Τα πιο χαρακτηριστικά συμπτώματα της νόσου είναι η δύσπνοια και η εύκολη κόπωση. Η δύσπνοια αρχικά εμφανίζεται σε προσπάθεια, αλλά προοδευτικά και σε συνθήκες ανάπαυσης. Πόνος στο στήθος που μοιάζει με στηθάγχη ή εμφάνιση συγκοπτικού επεισοδίου παρατηρούνται στο 40% των ασθενών. Ωστόσο, τα συμπτώματα αυτά δεν είναι τυπικά για τη νόσο, καθώς θα μπορούσαν να οφείλονται και σε άλλες παθήσεις. Έτσι, στην αρχή είναι δυνατό η διάγνωση της πνευμονικής υπέρτασης να διαφύγει. Συχνά μάλιστα, μεσολαβεί μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ της πρώτης επίσκεψης των ασθενών στο γιατρό τους και της οριστικής διάγνωσης.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ταξινομεί τους πάσχοντες από τη νόσο σε τέσσερα λειτουργικά στάδια, ανάλογα με την βαρύτητα των συμπτωμάτων. Οι ασθενείς πρώτου σταδίου δεν αισθάνονται συμπτώματα στη συνηθισμένη φυσική δραστηριότητα, ενώ οι ασθενείς τετάρτου σταδίου έχουν περιοριστικά συμπτώματα ακόμη και σε ανάπαυση. Σε προχωρημένα στάδια, οι ασθενείς δυσκολεύονται να συμμετάσχουν ακόμα και σε απλές καθημερινές δραστηριότητες.
Από τη στιγμή που θα τεθεί η υποψία πνευμονικής υπέρτασης, θα πρέπει να ακολουθηθεί διαγνωστική διερεύνηση, η οποία ξεκινά με τρεις βασικές εξετάσεις: ηλεκτροκαρδιογράφημα, ακτινογραφία θώρακος και υπερηχογράφημα καρδιάς. Το τελευταίο αποτελεί εξαιρετικά χρήσιμο διαγνωστικό εργαλείο, καθώς μπορεί να ανιχνεύσει την αύξηση της πνευμονικής πίεσης. Εφόσον διαπιστωθεί αυξημένη πνευμονική πίεση με το υπερηχογράφημα καρδιάς, ο καρδιακός καθετηριασμός είναι απαραίτητος για την επιβεβαίωση των ευρημάτων.
Μετά την τυχόν διάγνωση πνευμονικής υπέρτασης, οι ασθενείς υποβάλλονται σε σειρά εργαστηριακών εξετάσεων, με σκοπό να διαπιστωθεί εάν η νόσος οφείλεται σε τυχόν υποκείμενο αίτιο, όπως σε νόσο του κολλαγόνου, θυρεοειδοπάθεια ή ηπατική ανεπάρκεια.
Η ανίχνευση της πνευμονικής υπέρτασης σε αρχικό στάδιο είναι κρίσιμης σημασίας, καθώς οι ασθενείς που διαγιγνώσκονται και αντιμετωπίζονται έγκαιρα, έχουν καλύτερη πρόγνωση.
Θεραπευτική Αντιμετώπιση
Την τελευταία δεκαετία έχουν αναπτυχθεί θεραπείες ειδικές για τη νόσο, οι οποίες έχουν συμβάλλει σημαντικά στην βελτίωση της πρόγνωσης των ασθενών. Όλες οι προσπάθειες εστιάζονται στην ανακούφιση των συμπτωμάτων, τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ασθενών και την αύξηση της επιβίωσής τους. Η εισαγωγή της ενδοφλέβιας προστακυκλίνης από την GSK στη δεκαετία του ’90 απετέλεσε ορόσημο, βελτιώνοντας σημαντικά την πορεία αντιμετώπισης της νόσου. Έκτοτε, υπήρξε θεαματική προσθήκη φαρμακευτικών ουσιών στο οπλοστάσιο κατά της νόσου. Σήμερα υπάρχουν τρεις κατηγορίες εξειδικευμένων φαρμάκων: οι ανταγωνιστές ενδοθηλίνης, οι αναστολείς φωσφοδιεστεράσης 5 και τα ανάλογα προστακυκλίνης.
http://www.glaxosmithkline.gr/
