Η άσκηση ωφελεί πολλαπλά τα άτομα με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2
Συγγραφέας Δημήτριος Ρηγόπουλος Γράφτηκε στις ,
Ο Σακχαρώδης Διαβήτης τύπου 2 είναι μια μεταβολική ασθένεια που χαρακτηρίζεται από υπεργλυκαιμία και ανώμαλο μεταβολισμό της γλυκόζης των λιπών και των πρωτεϊνών. Η ασθένεια αυτή είναι αποτέλεσμα της αντίστασης στην ινσουλίνη στο μυϊκό σύστημα και στην ανεπάρκεια των β-κυττάρων του παγκρέατος όπου εκκρίνουν, με το χρόνο, λιγότερη ινσουλίνη. Ο Σακχαρώδης διαβήτης υπάρχει συνήθως αρκετά χρόνια πριν διαγνωσθεί και περισσότεροι από τους μισούς διαβητικούς που πρωτοδιαγιγνόσκωνται εμφανίζουν κάποια από τις επιπλοκές του Διαβήτη. Ειδικότερα εμφανίζουν μακροαγγειακές επιπλοκές όπως στεφανιαία νόσο, αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια, και περιφερική αγγειοπάθεια στα κάτω άκρα. Συχνές όμως είναι και οι μικροαγγειοπάθειες όπως περιφερική νευροπάθεια, αμφιβληστροειδοπάθεια. Στους ασθενείς με πρωτοδιαγνωσμένο Διαβήτη η συχνότητα της περιφερικής αγγειοπάθειας είναι 15%, της στεφανιαίας νόσου είναι 15%, του εγκεφαλικού 5%, της αμφηβλιστροειδοπάθειας 5-15% και της μικροαλβουμινουρίας 30%. Συχνή είναι και η συνύπαρξη άλλων παραγόντων κινδύνου. Δηλαδή 80% είναι υπέρβαροι, 60-80% έχουν υπέρταση και 40-50% έχουν δυσλιπιδαιμία. Η θνητότητα είναι δύο ή τέσσερις μεγαλύτερη απ ότι αυτή του γενικού πληθυσμού, με το 75% των θανάτων να γίνονται εξ αιτίας των καρδιαγγειακών νοσημάτων. Η εντατική πολυπαραγοντική παρέμβαση προστατεύει από την ανάπτυξη όλων αυτών των επιπλοκών.
Επίδραση στον γλυκαιμικό έλεγχο.
Η ευνοϊκή επίδραση της άσκησης στο γλυκαιμικό έλεγχο στους ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2 έχει σαφέστατα αποδειχθεί και είναι διεθνώς αποδεκτό ότι η άσκηση είναι από τις κυριότερες θεραπευτικές παρεμβάσεις στο ΣΔ τύπου 2.
Μια μετά-ανάλυση εξέτασε την επίδραση της άσκησης τουλάχιστον 8 εβδομάδων, στον γλυκαιμικό έλεγχο. Η μετά- ανάλυση συμπεριέλαβε 14 κλινικές μελέτες με συνολικά 504 ασθενείς. 12 από τις μελέτες εξέτασαν την επίδραση της αεροβικής άσκησης, ενώ οι άλλες δύο τις ασκήσεις με βάρη. Δεν βρέθηκαν διαφορές μεταξύ αερόβιας άσκησης και άσκησης με βάρη, ούτε δοσοεξαρτώμενα αποτελέσματα έντασης και όγκου της άσκησης. Η γλυκοζηλιωμένη αιμοσφαιρίνη ήταν μειωμένη μετά την παρέμβαση σε σχέση με αυτούς που δεν είχαν καμία παρέμβαση (7,65 vs 8.31) και διαφορά βάρους 0,66%. Για σύγκριση ο εντατικός έλεγχος της τιμής της γλυκόζης με μετφορμίνη μείωσε την γλυκοζηλιωμένη κατά 0,6%.
Η επίδραση στο σωματικό βάρος.
Στην μετά-ανάλυση παραπάνω, η άσκηση για 8 τουλάχιστον εβδομάδες δεν είχε επίδραση στο σωματικό βάρος. Υπάρχουν κάποιες εξηγήσεις για αυτό: η περίοδος ήταν μικρή και οι συμμετέχοντες έτρωγαν περισσότερο για να έχουν αρκετή ενέργεια για την άσκηση. Επίσης έχασαν λιπώδη ιστό αλλά αύξησαν τον μυϊκό τους ιστό. Είναι γνωστό ότι υποκινητικά άτομα που ξεκινούν άσκηση αυξάνουν τον μυϊκό τους ιστό. Μόνο μια μελέτη ήταν σχεδιασμένη να εκτιμήσει το σπλαχνικό λίπος με μαγνητική τομογραφία. Το αερόβιο πρόγραμμα (45 λεπτά ποδήλατο δύο φορές την εβδομάδα, για δύο μήνες) μείωσε το σπλαχνικό λίπος (156,1-80,4 cm2 ) χωρίς να μειωθεί το συνολικό σωματικό βάρος. Σημειώνουμε ότι το σπλαχνικό λίπος είναι αυτό που ευθύνεται για τις επιπλοκές που σχετίζονται με την παχυσαρκία.
Η επίδραση στη φυσική κατάσταση και στη δύναμη.
Η κακή φυσική κατάσταση είναι ανεξάρτητος παράγοντας κινδύνου για την θνητότητα των ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου 2. Μια μετά-ανάλυση μελέτησε την επίδραση της άσκησης τουλάχιστον 8 εβδομάδων στη μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου (VO2max). Σε όλους τους 266 ασθενείς η προπόνηση ήταν κατά μέσο όρο 3.4 φορές την εβδομάδα, 49 λεπτά σε κάθε προπόνηση για 20 εβδομάδες και σε ένταση 50-75% της VO2max. Υπήρξε τελικά μια αύξηση της VO2max 11,8% σε αντίθεση με αυτούς που δεν γυμνάστηκαν που είχαν αύξηση 1%.
Σε μια άλλη μελέτη ηλικιωμένοι ασθενείς με ΣΔ τύπου 2 ακολούθησαν πρόγραμμα άσκησης με βάρη, για 24 μήνες. Η δύναμη αυξήθηκε σε όλες τις μυϊκές ομάδες κατά 31% στους πρώτους 6 μήνες και το κέρδος αυτό παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια της παρέμβασης. Υπήρξε επίσης και μια βελτίωση στη κινητικότητά τους κατά 9.8%. Δηλαδή η φυσική κατάσταση και η δύναμη είναι δυνατόν να βελτιωθούν με την άσκηση σε άτομα με ΣΔ τύπου 2.
