Το στρες προκαλεί προβλήματα στον θυρεοειδή
Συγγραφείς: Νικόλαος Ποντικίδης, Γεώργιος Χρούσος, Καλλιόπη Παζαϊτου & Γεράσιμος Κρασσάς Γράφτηκε στις ,
Οι μορφολογικές και λειτουργικές διαταραχές του θυρεοειδή, φαίνεται να ανήκουν στο παρελθόν, το ίδιο και η ιωδιοπενία, που τις προκαλούσε. Πλέον το επίπονο στρες είναι αυτό που ευθύνεται για τις, διαφόρων ειδών, παθήσεις του θυρεοειδή.
Σύμφωνα με τον Νικ. Ποντικίδη, ενδοκρινολόγο, διδάκτορα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, επιμελητή της ενδοκρινολογικής κλινικής του νοσοκομείου Παναγία, «φαίνεται πως τα πράγματα άλλαξαν ριζικά με τις αυτοάνοσες θυρεοειδοπάθειες να αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία των παθήσεων του θυρεοειδούς. Οι αυτοάνοσες θυρεοειδοπάθειες, όπως η χρόνια θυρεοειδίτιδα Hashimoto, ο υπερθυρεοειδισμός Graves και η θυρεοειδίτιδα της λοχείας, είναι οι πιο συχνές αυτοάνοσες διαταραχές, που προσβάλλουν σχεδόν το 5% του συνολικού πληθυσμού. Πολλοί αιτιολογικοί παράγοντες εξωγενείς και ενδογενείς έχουν ενοχοποιηθεί για την καταιγίδα της εμφάνισης θυρεοειδικής αυτοανοσίας, όπως το ίδιο το ιώδιο σε μεγάλες δόσεις, διάφοροι περιβαλλοντικοί παράγοντες, φάρμακα, η κληρονομική προδιάθεση, κ.α. Ωστόσο, κεντρικό ρόλο στην εμφάνιση αυτών των νοσημάτων σε κληρονομικά προδιατεθειμένα και μη άτομα, κατέχει το επίμονο stress, αυτό δηλαδή το οποίο δεν μπορεί να το διαχειρισθεί ή να το εκλογικεύσει το άτομο και κυρίως το λεγόμενο ψυχοκοινωνικό stress», υποστήριξε.
Τις δηλώσεις αυτές έκανε με αφορμή την πανευρωπαϊκή ημέρα θυρεοειδούς, κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου, μαζί με μέλη της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρίας.
Όπως έχουν καταδείξει πολλές έρευνες, π.χ. αυτή της επιστημονικής ομάδας του Έλληνα καθηγητή Χρούσου από το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας των ΗΠΑ, στη διάρκεια του stress και στην προσπάθεια, που κάνει ο οργανισμός να αντιμετωπίσει τον επερχόμενο κίνδυνο, αυξάνονται δύο σημαντικές ορμόνες των επινεφριδίων, η κορτιζόλη και οι κατεχολαμίνες (αδρεναλίνη, νοραδρεναλίνη). Οι ορμόνες αυτές έχουν ως αποτέλεσμα να διαταράσσεται η κυτταρική και χυμική ανοσία, μέσω ενός πολύπλοκου καταρράκτη αντιδράσεων. Ανάλογα με τις περιστάσεις, είτε υπερτερεί η πρώτη και καταστρέφονται κύτταρα, είτε υπερτερεί η χυμική ανοσία και διεγείρονται τα κύτταρα, όπως στην περίπτωση π.χ. του υπερθυρεοειδισμού.
«Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι βιώνουν αιφνίδια εμφάνιση υπερ-, και υποθυρεοειδισμού ή και άλλων νοσημάτων, μετά από έντονα στρεσσογόνα γεγονότα της ζωής τους όπως, χωρισμό, θάνατο, οικονομική στενότητα κλπ. Μάλιστα, υπάρχουν δημοσιεύσεις αύξησης των ποσοστών του υπερθυρεοειδισμού και σε περιόδους πολέμου, όπως π.χ. στη Σερβία μεταξύ 1992–1995, όπου διαπιστώθηκε μεγάλη και απότομη αύξηση νέων επεισοδίων», κατέληξε ο κύριος Ποντικίδης.
Στη συνέχεια ο Γεράσιμος Κρασσάς, άμισθος επίκουρος καθηγητής ενδοκρινολογίας, διευθυντής ενδοκρινολογικής κλινικής του Νοσοκομείου Παναγία, αναφέρθηκε στη θυρεοειδική οφθαλμοπάθεια, που αποτελεί τη συχνότερη εξωθυρεοειδική εκδήλωση της νόσου του Graves και η οποία, στη σοβαρότερη μορφή της, επιδεινώνει την ποιότητα ζωής των ασθενών.
«Πρόκειται για μια αυτοάνοση διαταραχή της οποίας ο ακριβής παθογενετικός μηχανισμός δεν έχει πλήρως διευκρινισθεί. Χαρακτηρίζεται από αύξηση του όγκου των εξοφθάλμιων μυών, καθώς και του οπισθοβολβικού λιπώδους και συνδετικού ιστού.
Ένα 5% περίπου από τους ασθενείς με νόσο του Graves πάσχουν από πολύ σοβαρή θυρεοειδική οφθαλμοπάθεια. Οι άνδρες φαίνεται ότι εμφανίζουν σοβαρότερα προβλήματα σε σχέση με τις γυναίκες.
Ενδιαφέρον έχει ότι η θυρεοειδική οφθαλμοπάθεια μπορεί να εμφανίζεται πριν, ταυτόχρονα ή μετά από την εμφάνιση της κυρίας νόσου (νόσος του Graves). Στις ήπιες μορφές, αφού κάνει τον κύκλο της, σε ένα μεγάλο ποσοστό βελτιώνεται αυτόματα, ενώ ένα ποσοστό 5% περίπου με σοβαρή νόσο χρειάζεται θεραπευτική αντιμετώπιση για να αποφευχθούν η οπτική νευρίτιδα και η τύφλωση», δήλωσε ο καθηγητής Κρασσάς.
Υπάρχουν τρεις βασικοί τρόποι αντιμετώπισης της νόσου. Φαρμακευτική, ακτινοβόληση των κόγχων και χειρουργική. Το βασικό φάρμακο για την αντιμετώπιση της σοβαρής οφθαλμοπάθειας είναι η κορτιζόνη, η οποία σήμερα χορηγείται ενδοφλεβίως. Η φαρμακευτική θεραπεία έχει ευνοϊκά αποτελέσματα στο 60-65% των αρρώστων. Τελευταία, δοκιμάζονται νέα φάρμακα, όπως η pentoxyfilline, η οποία πρόσφατα δοκιμάσθηκε σε μία μεγάλη πανευρωπαϊκή πολυκεντρική μελέτη, τα αποτελέσματα της οποίας θα δημοσιευθούν πολύ σύντομα. Σ’ αυτή την μελέτη συμμετείχε και η Ενδοκρινολογική Κλινική του Νοσοκομείου Παναγία.
Τέλος η Καλλιόπη Παζαϊτου, ενδοκρινολόγος, διευθύντρια ενδοκρινολογικής κλινικής του Θεαγενείου Νοσοκομείου, αναφέρθηκε στα επιδημιολογικά και θεραπευτικά δεδομένα στον καρκίνο του θυρεοειδούς. Ο καρκίνος του θυρεοειδή είναι ο πιο συχνός καρκίνος των ενδοκρινών αδένων, προσβάλλει όλες τις ηλικίες και κυρίως τις γυναίκες. Συνήθως αναπτύσσεται σε προϋπάρχοντες όζους του θυρεοειδή, που είναι συχνοί στον υγιή πληθυσμό, είναι κατά κανόνα ασυμπτωματικός και έχει καλή πρόγνωση. Τα μικροκαρκινώματα είναι διαμέτρου 1cm. Υπολογίζεται ότι 20% των ενηλίκων έχουν ψηλαφητό όζο και 67% έχουν όζο εμφανή στο υπερηχογράφημα. Ασθενείς στους οποίους διαγιγνώσκεται καρκίνος του θυρεοειδή με λεπτή βελόνη, όσο μικρός και αν είναι, οδηγούνται σε θυρεοειδεκτομή, προκειμένου να μην εγκατασταθούν επιπλοκές, όπως υποθυρεοειδισμός και εξάρτηση από τη θυροξίνη εφ’ όρου ζωής, υποπαραθυρεοειδισμός με εξάρτηση από ασβέστιο και βιταμίνη D, βλάβη στο λαρυγγικό νεύρο και δυσκολίες στη φώνηση.
Η θεραπεία του διαφοροποιημένου καρκίνου του θυρεοειδή είναι χειρουργική και σκοπός είναι να αφαιρεθεί κάθε καρκινική εστία. Μετεγχειρητικά, ένα μεγάλο μέρος ασθενών, που βρίσκονται σε κίνδυνο για υποτροπές ή μεταστάσεις, υποβάλλεται σε καταστροφή του θυρεοειδικού υπολείμματος με τη χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου ενώ όλοι παίρνουν θεραπεία με θυροξίνη εφ΄ όρου ζωής.
http://salonicanews-health.blogspot.gr/
