Είναι η διανοητική σύγχυση αντικείμενο της Γηριατρικής;
Συγγραφέας Φίλιππος Κανούτος Γράφτηκε στις ,
Η διανοητική σύγχυση είναι το πραγματικό αντικείμενο της Γηριατρικής. Η σπουδαιότητά της πηγάζει από τους εξής τέσσερις βασικούς παράγοντες: την υψηλή της συχνότητα, την μεγάλη ποικιλία των παθήσεων που μπορούν ν’ αποτελέσουν τους εκλυτικούς παράγοντες, οι κοινωνικές συνέπειες ανικανότητας όταν αυτή συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα και τα επακόλουθα προβλήματα που ζητούν ιατρό-κοινωνικές λύσεις.
Τι είναι η διανοητική σύγχυση;
Είναι μια διαφοροποίηση της φυσιολογικής εγκεφαλικής λειτουργίας που χαρακτηρίζεται από διαταραχές περισσότερο ή λιγότερο σοβαρές, του προσανατολισμού στον χρόνο, στον τόπο και στα πρόσωπα με απώλεια του ελέγχου της κρίσεως, που επιτρέπει τον διαχωρισμό μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι μία πολυσύνθετη στρατηγική «μηχανή πληροφοριών», ικανή να καταχωρήσει, να αποθηκεύσει και να ακυρώσει εκατομμύρια νέα στοιχεία και κατάλληλα επιλεκτική να λειτουργεί αντιδρώντας στο κάθε ερέθισμα.
Αυτές οι λειτουργίες είναι πολύ πολύπλοκες, και είναι δύσκολο να περιγράψουμε με απλά λόγια, τα όρια της ειδικής αυτής υπολογιστικής επεξεργασίας, και κυρίως ορισμένες λειτουργικές διαδικασίες, όπως του «συναισθήματος», της «μνήμης» και της «προσοχής».
Όταν αυτή η ανώτερη λειτουργία διαταράσσεται μιλάτε για «σύγχυση»: ο ασθενής είναι σε κατάσταση αμηχανίας, αποπροσανατολισμένος και μπορεί να έχει παραισθήσεις αλλά και ψευδαισθήσεις, είναι ανήσυχος, απαιτητικός, ενοχλημένος, μη συνεργάσιμος και έχει τάση να είναι ιδιαίτερα ανήσυχος και άυπνος την νύχτα.
Συνήθως είναι αδύνατο να πάρουμε πληροφορίες του ιστορικού από τον ίδιο το άρρωστο και αυτά συγκεντρώνονται από συγγενείς και φίλους. Η φυσική εξέταση είναι τις περισσότερες φορές δύσκολη, αν όχι αδύνατη, διότι ο ασθενής αντιδρά σε οποιαδήποτε επέμβαση.
Όταν η φυσική εξέταση είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί, θα πρέπει να είναι όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες πληρέστερη και προσεκτική.
Ο όρος «Εγκεφαλική έκπτωση» προτάθηκε σαν μία εναλλαγή, με την υποδιαίρεση ενός εσωγενούς τύπου (που υπάρχει οργανική εγκεφαλική παθολογία μακροσκοπική ή μικροσκοπική) και ενός Εσωγενούς τύπου, όπου δεν υπάρχει αλλαγή στην εγκεφαλική δομή, και η διαταραχή είναι μόνον λειτουργική (ISAACS και CAIRD 1976).
Με βάση αυτή την ορολογία η ακόλουθη διαίρεση είναι η πλέον αποδεκτή.
1. Εσωγενής Εγκεφαλική Έκπτωση
α) Ιδιοπαθής (Γεροντική άνοια, χρόνιο εγκεφαλικό σύνδρομο, νόσος του Alzheimer’s).
β) Αγγειακή Εγκεφαλική Έκπτωση (πολύ-εμφραγματική άνοια).
γ) Εγκεφαλική έκπτωση δύο ή περισσοτέρων εγκεφαλικών
παθολογικών καταστάσεων (όγκοι, σύφιλη, υποσκληρίδιο αιμάτωμα).
2. Εξωγενής Εγκεφαλική Έκπτωση (Τοξικές λοιμώδεις καταστάσεις ή οξύ εγκεφαλικό σύνδρομο)
Επίσης είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν οι όροι «οξύ» και «χρόνιο» για να διακρίνουμε μεταξύ της εγκεφαλικής έκπτωσης που συμβαίνει μερικές ημέρες ή μία φορά την εβδομάδα ή δύο, από εκείνη που συμβαίνει βαθμιαία επί ένα ή δύο χρόνια και περισσότερο.
