Η Λαπαροσκοπική χειρουργική και τα πλεονεκτήματά της.
Συγγραφέας Γεώργιος Μητρόπαπας Γράφτηκε στις ,
Έχουν περάσει περίπου 35 χρόνια από τότε που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά η χειρουργική χωρίς τομές. Η ενδοσκοπική τεχνική επιτέλεσης χειρουργικών επεμβάσεων έφερε επανάσταση στην πρακτική εφαρμογή της χειρουργικής, ανάλογη με αυτή της ανακάλυψης των αντιβιοτικών! Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια ήταν η ανακάλυψη των οπτικών ινών και της τεχνολογίας βίντεο.
Έτσι αναπτύχθηκε και πλέον σχεδόν μονοπωλεί στις χειρουργικές αίθουσες αυτό που αποκαλούμε λαπαροσκοπική χειρουργική (keyhole surgery).
Επί της ουσίας αντί της διενέργειας χειρουργικής τομής και της ευρείας διάνοιξης της κοιλιάς, πραγματοποιούνται μικρές (5-10mm) οπές στο δέρμα της κοιλιάς, διαμέσου των οποίων εισάγονται ειδικά χειρουργικά εργαλεία κι επιτελούνται οι χειρουργικές επεμβάσεις. Μία από αυτές τις οπές χρησιμεύει για την είσοδο ειδικής μικροκάμερας, η οποία μέσω των οπτικών ινών, μεταδίδει εικόνα σε μόνιτορ, όπου με μεγάλη μεγέθυνση μεταφέρεται το χειρουργικό πεδίο με τα εμπλεκόμενα όργανα.
Πλεονεκτήματα
Ο λόγος της επικράτησης της λαπαροσκοπικής χειρουργικής έναντι της παραδοσιακής “ανοικτής” χειρουργικής είναι τα αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα που παρουσιάζει, όταν βέβαια εφαρμόζεται από άρτια εκπαιδευμένο χειρουργό. Μερικά από αυτά είναι:
• ελάχιστο χειρουργικό τραύμα με ό,τι αυτό συνεπάγεται: μικρή απώλεια αίματος, μικρός τραυματισμός υγιών ιστών, σπανιότερη μόλυνση του τραύματος, λιγότερος μετεγχειρητικός πόνος, γρηγορότερη ανάρρωση, χαμηλότερο κόστος νοσηλείας, ταχύτερη επάνοδο στην εργασία.
• μεγέθυνση του χειρουργικού πεδίου και καλύτερος φωτισμός του, που συμβάλλει σε ευκολότερη και πιο ασφαλή παρασκευή των ιστών.
Εφαρμογές
Ολόκληρη η γκάμα των χειρουργικών επεμβάσεων μπορεί πλέον να πραγματοποιηθεί λαπαροσκοπικά από τον εκάστοτε εξειδικευμένο
χειρουργό–λαπαροσκόπο. Στις μέρες μας στα ελληνικά νοσοκομεία εκτελούνται καθημερινά λαπαροσκοπικές:
χολοκυστεκτομές, σκωληκοειδεκτομές, σπληνεκτομές, επινεφριδεκτομές, εκτομές κύστεων ωοθηκών, ωοθηκεκτομές, υστερεκτομές, αποκαταστάσεις κηλών, θολοπλαστικές (για διαφραγματοκήλες και γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση), επεμβάσεις παχυσαρκίας, εντερεκτομές, κολεκτομές, συμφυσιολύσεις, λήψεις βιοψιών.
Λαπαροσκόπηση και γυναίκα
Αν και ως γενικό κανόνα το ανδρικό ή το γυναικείο φύλο δεν αποτελεί κριτήριο για τη διεξαγωγή μιας λαπαροσκοπικής επέμβασης, ωστόσο η γυναίκα ως οντότητα παρουσιάζει ιδιαιτερότητες, οι οποίες χρίζουν τη λαπαροσκοπική προσέγγιση περισσότερο ελκυστική.
• Τα έσω γεννητικά όργανα της γυναίκας (ωοθήκες, σάλπιγγες, μήτρα) αποτελούν συχνότατα εστίες εντόπισης παθολογικών καταστάσεων, όπως για παράδειγμα επί εμφάνισης κύστεων ωοθήκης, εξωμητρίου κύησης, ενδομητρίωσης, πυοσάλπιγγας, ινομυωμάτων μήτρας, συμφύσεων που παρεμποδίζουν τη γονιμοποίηση. Η εκτέλεση επεμβάσεων για την αντιμετώπιση τέτοιων καλοηθών παθήσεων με την κλασική ανοικτή μέθοδο προϋποθέτει δυσανάλογα μεγάλες εγχειρητικές τομές. Τέτοιες τομές εκτός του ότι καταλείπουν αντιαισθητικές ουλές, προκαλούν επιπλέον την εμφάνιση πολλαπλών συμφύσεων, οι οποίες με τη σειρά τους αποτελούν αιτία πρόκλησης ειλεού ή και υπογονιμότητας. Αντίθετα με τη λαπαροσκοπική προσπέλαση ο κίνδυνος εμφάνισης τέτοιων μετεγχειρητικών επιπλοκών εκμηδενίζεται.
• Πολλές από τις παραπάνω παθήσεις συνυπάρχουν στη γυναίκα χρονίως μαζί με κάποια οξεία κατάσταση, όπως για παράδειγμα με οξεία σκωληκοειδίτιδα ή χολοκυστίτιδα. Δίνεται λοιπόν η ευκαιρία με τη λαπαροσκόπηση να αντιμετωπιστούν ταυτόχρονα πολλαπλές παθήσεις σε ένα χρόνο με μία όχι μείζονα επέμβαση. Αφαιρείται για παράδειγμα μία κύστη ωοθήκης μαζί με τη σκωληκοειδή απόφυση, χωρίς επιπρόσθετη νοσηρότητα, η οποία επί σειρά ετών μπορεί να δημιουργούσε ενοχλήματα και ήταν υπό καθεστώς διαρκούς παρακολούθησης.
• Δυστυχώς αν και η τεχνολογία προχωράει, όχι λίγες φορές η διάγνωση μιας οξείας πάθησης, π.χ. οξεία σκωληκοειδίτιδα, διάτρηση έλκους δωδεκαδακτύλου κ.α. δεν είναι εύστοχη, αλλά τα υποκείμενα συμπτώματα οφείλονται σε παθήσεις των γυναικολογικών οργάνων. Η εκτέλεση μιας ανοικτής επέμβασης σε τέτοια περίπτωση, καθιστά ανέφικτη την προσέγγιση του πραγματικά πάσχοντος οργάνου, αφού η τομή απέχει από την πάσχουσα εστία. Επί λαπαροσκόπησης όμως εξασφαλίζεται πάντοτε ευχερής προσπέλαση στο σύνολο των ενδοκοιλιακών οργάνων κι επομένως η τεχνική εκτός από θεραπευτική είναι πρωτίστως και πάντοτε ερευνητική – διαγνωστική.
Συμπερασματικά
• Η λαπαροσκοπική τεχνική ως μέθοδος χειρουργικής αντιμετώπισης υπερτερεί της κλασικής ανοικτής χειρουργικής.
• Δεν υπάρχει αντένδειξη για την εκτέλεσή της επιπρόσθετη αυτών της κλασικής χειρουργικής.
• Η παχυσαρκία αποτελεί ένδειξη και όχι αντένδειξη για τη λαπαροσκόπηση.
• Αποτελεί τεχνική πρωτίστως επισκόπησης και διαγνωστικής προσέγγισης με εμβέλεια την κοιλιακή χώρα από άκρη σε άκρη, αλλά και επαρκούς θεραπευτικής παρέμβασης.
• Για τη γυναίκα, λόγω της ανατομικής των έσω γεννητικών οργάνων, αλλά και των πολλαπλών παθήσεων που σχετίζονται με αυτά, η λαπαροσκοπική χειρουργική αποτελεί τεχνική επιλογής και όχι πολυτέλειας.
References
1. American College of Obstetricians and Gynecologists (2010). Management of Endometriosis. ACOG Practice Bulletin No. 114. Obstetrics and Gynecology, 116(1): 225-236.
2. PubMed/”Annals of Surgery”: Laparoscopic Surgery; 2006.
3. Mastery of Endoscopic and Laparoscopic Surgery W. Stephen, M.D. Eubanks; Steve Eubanks (Editor); Lee L., M.D. Swanstrom (Editor); Nathaniel J. Soper (Editor) Lippincott Williams & Wilkins 2nd Edition 2004.
4. Semm K (March 1983). “Endoscopic Appendectomy”. Endoscopy 15 (2): 59–64.
