Βοτανοθεραπεία για τις ασθένειες του δέρματος
Συγγραφέας iator Γράφτηκε στις ,
14 ΒΟΤΑΝΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΨΩΡΙΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΚΜΗΣ
Η θεραπεία της ακμής είναι επίπονη και απαιτεί προσπάθεια που διαρκεί χρόνια, ενώ και η φαρμακευτική αγωγή που χορηγείται είναι πολύ ισχυρή
Η ψωρίαση και η ακμή είναι δύο από τις πιο ενοχλητικές δερματικές παθήσεις που δημιουργούν μεγάλα προβλήματα στην καθημερινότητα εκατομμυρίων, κυρίως νέων, ανθρώπων. Αν και καμία από αυτές τις παθήσεις δεν απειλεί τη ζωή του ανθρώπου, και οι δύο υποχρεώνουν τον ασθενή να σηκώσει μεγάλο ψυχολογικό βάρος για πολλά χρόνια.
Αυτό είναι περισσότερο εμφανές στην περίπτωση της ακμής που εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της εφηβείας, μιας περιόδου που ο νέος άνθρωπος είναι ιδιαίτερα ανασφαλής και ευαίσθητος με το θέμα της εξωτερικής του εμφάνισης. Η θεραπεία της ακμής είναι επίπονη και απαιτεί προσπάθεια που διαρκεί χρόνια ενώ και η φαρμακευτική αγωγή που χορηγείται από τους δερματολόγους είναι πολύ ισχυρή.
Οι ασθενείς που πάσχουν από ψωρίαση έχουν, από την πλευρά τους, να αντιμετωπίσουν ένα χρόνιο αυτοάνοσο νόσημα από το οποίο δεν θα θεραπευτούν και θα πρέπει να αντιμετωπίζουν τα συμπτώματα κάθε φορά που αυτό θα βρίσκεται σε έξαρση.
Εδώ και πολλούς αιώνες η λαϊκή ιατρική αντιμετωπίζει τα δερματικά νοσήματα με βότανα τα οποία βρίσκονται σε αφθονία στη φύση.
Καλέντουλα
Οι θεραπευτικές ιδιότητες της καλέντουλας έχουν αναγνωριστεί από την αρχαιότητα. Το κεφάλι του άνθους παράγει ένα αιθέριο έλαιο το οποίο περιέχει καροτίνη, λυκοπίνη και καλεντουλίνη. Η τελευταία είναι το πιο δραστικό συστατικό του φυτού. Τα φρέσκα άνθη του φυτού έχουν δυνατή και δυσάρεστη μυρωδιά ενώ η γεύση τους είναι υπόστυφη. Η ρίζα της καλέντουλας είναι αρωματική και έχει δριμεία γεύση. Η καλέντουλα χρησιμοποιείται σε αλοιφή, ως υποκατάστατο του κρόκου, για να αντιμετωπιστούν περιπτώσεις ακμής. Χρησιμοποιείται επίσης για να κλείσει παλιές και νέες ουλές και ως κατευναστική των φλεγμονών.
Λάππα
Η λάππα ήταν ένα από τα πιο γνωστά θεραπευτικά φυτά στη μεσαιωνική περίοδο για τη θεραπεία ασθενειών όπως η σύφιλη και η πλευρίτιδα. Αν και σήμερα χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά στην ομοιοπαθητική, η λάππα είναι ένα από τα πιο γνωστά βότανα για παθήσεις του δέρματος όπως η ακμή, τα εκζέματα και η ψωρίαση. Η ρίζα της λάππας περιέχει ένα αιθέριο έλαιο και ινουλίνη σε ποσοστό 45% καθώς επίσης και άλατα καλίου, σίδηρο, άμυλο και μια γλοιώδη εκχυλισματική ουσία. Για τις παθήσεις του δέρματος μπορεί να χορηγηθεί εσωτερικά ένα βάμμα από νωπές ρίζες του φυτού.
Ντομάτα
Παρά το γεγονός ότι η ντομάτα είναι ένα από τα δημοφιλέστερα λαχανικά στην Ελλάδα, η καλλιέργειά της δεν έφτασε στη χώρα μας πριν από τις αρχές του 19ου αιώνα. Ο φυσικός χυμός της ντομάτας έχει αντιόξινες ιδιότητες όταν καταναλώνεται χωρίς υδατάνθρακες και κάνει καλό στην ακμή της εφηβικής ηλικίας. Μια καλή εφαρμογή είναι η μάσκα προσώπου που φτιάχνεται από δύο ντομάτες και ένα μικρό λεμόνι. Ρίχνουμε στον αποχυμωτή τις ντομάτες και το λεμόνι, το οποίο έχουμε κόψει σε μικρά κομμάτια. Με το χυμό αλείφουμε το πρόσωπο και αφήνουμε τη μάσκα για 25 λεπτά πριν ξεπλύνουμε με πολύ νερό.
Αγριοπανσές
Ο αγριοπανσές ήταν γνωστός στην αρχαία Ελλάδα και την αρχαία Ρώμη ως θεραπευτικό φυτό. Κάποιοι πιστεύουν ότι τόσο οι αρχαίοι Ελληνες όσο και οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν το φυτό «φλοξ». Τα συστατικά του περιλαμβάνουν σαπωνίνες, φλαβονοειδή, σαλικυλικά άλατα, ρουτίνη, τανίνη, φυτική κόλλα, πτητικό έλαιο κλπ. Ο αγριοπανσές είναι πολύ καλό φάρμακο για δερματικές παθήσεις, ξηρά και υγρά εκζέματα, ακμή, ψωρίαση, έρπη, λειχήνες προσώπου και άλλα προβλήματα του δέρματος που συνοδεύονται από δερματικές εκκρίσεις. Για την αντιμετώπιση των συγκεκριμένων παθήσεων ο αγριοπανσές χρησιμοποιείται ως κομπρέσα ή αλοιφή.
Πεύκο
Το πεύκο είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δέντρα της ελληνικής γης. Οι αρχαίοι Ελληνες αφιέρωναν το πεύκο σε θεούς λόγω των πολλαπλών χρήσεών του στην καθημερινότητα. Ηταν αφιερωμένο στον Ποσειδώνα επειδή έδινε το καλύτερο ξύλο για την κατασκευή πλοίων και ήταν το αγαπημένο δέντρο της Ρέας γιατί συμβόλιζε τον σύνδεσμο ουρανού και γης. Τα σημαντικότερα θεραπευτικά συστατικά του είναι η γλυκοσίδα, η τανίνη, οι ρητίνες, το πινένιο και τα τερπένια. Μερικές χούφτες φρέσκων φύλλων πεύκου στο μπάνιο, αφού τα έχουμε βράσει προηγουμένως, ξεκουράζουν και ταυτόχρονα ωφελούν στην αντιμετώπιση δερματικών προβλημάτων όπως είναι τα εξανθήματα και η ακμή.
Ινουλα
Οι βοτανολόγοι εικάζουν ότι πρόκειται για το «πάνακες χαιρώνειον» ένα από τα γνωστότερα βότανα που χρησιμοποιούσε ο Χείρωνας κατά τους αρχαίους Ελληνες. Πρόκειται άλλωστε για ένα φυτό που χρησιμοποιούν οι εναλλακτικές μέθοδοι για τη θεραπεία πολλών παθήσεων. Εξωτερικά εφαρμόζεται κατά της ψωρίασης, του έρπητα, της φαγούρας και άλλων δερματικών παθήσεων. Οι ειδικοί συστήνουν κατά της ψωρίασης μια αλοιφή η οποία παρασκευάζεται από σκόνη ρίζας ίνουλας αναμεμειγμένη με μια λιπαρή ουσία. Η ίνουλα φυτρώνει στην Ευρώπη και τη Δυτική Ασία ενώ συναντάται και στη χώρα μας.
Κισσός
Πανάκεια για πολλές ασθένειες θεωρούσε τον κισσό ο Διοσκουρίδης. Οι σημερινοί βοτανοθεραπευτές του αποδίδουν πολλές ιαματικές ιδιότητες. Μεταξύ άλλων θεωρείται ότι καταπολεμά την ψώρα, την ψωρίαση, τα έλκη και αρκετές χρόνιες δερματικές παθήσεις. Για τη θεραπεία τους συστήνεται η κατανάλωση οινώδους αφεψήματος από φύλλα κισσού.
Κολλητσίδα
Ονομάζεται έτσι λόγω της ιδιότητας που έχει ολόκληρο το φυτό αλλά και οι καρποί του να κολλάει στα ρούχα ή το τρίχωμα των ζώων με τις αγκιστροειδείς τρίχες του. Η επιστημονική του ονομασία είναι γάλιο και φυτρώνει στην Ευρώπη ενώ στη χώρα μας συναντάται σε περίπου 50 είδη. Οι άνθρωποι της υπαίθρου το χρησιμοποιούν ευρέως για τη περιποίηση των ελκών και των πληγών ενώ οι βοτανολόγοι θεωρούν πως είναι, επίσης, χρήσιμο κατά της ψωρίασης.
Δελφίνιο
Είναι γνωστό και ως ψειροβότανο λόγω της ιδιότητάς του να σκοτώνει τις ψείρες. Θεωρείται αποτελεσματικό στην αντιμετώπιση της ψωρίασης και του κνησμού όμως δεν χρησιμοποιείται συχνά λόγω του ότι είναι ένα δηλητηριώδες. Το δελφίνιο σε μικρές ποσότητες και χορηγούμενο κατόπιν ιατρικής συμβουλής μπορεί να αποβεί αξιόλογα θεραπευτικό. Στην Ελλάδα συναντάται σε 12 είδη.
Φουμάρια
Ενα μικρό φυτό η καλλιέργεια του οποίου γίνεται πολύ εύκολα με σπόρο είναι η φουμάρια. Σύμφωνα με τους βοτανολόγους δρα αποτελεσματικά κατά των δερματικών παθήσεων, των λειχήνων και της ψωρίασης. Παράλληλα, ενισχύει το συκώτι και σε ορισμένες περιπτώσεις συστήνεται ως αντισκορβουτικό και κατευναστικό.
Πράσο
Προτίνεται ως «πολυφάρμακο» για μια σειρά παθήσεων. Το πράσο, ένα φυτό που περιέχει πρωτεΐνες, υδατάνθρακες, βιταμίνες Α, Β, C, ανόργανα άλατα ασβεστίου, φωσφόρου και καλίου, καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά από την 1η Δυναστεία της Αιγύπτου του 3200 π.Χ. Σύμφωνα με τους ειδικούς, μια ολιγοήμερη δίαιτα με πράσα ωφελεί αυτούς που πάσχουν από δερματικές παθήσεις, ψωρίαση και έκζεμα ενώ ο χυμός του πράσου όταν καταναλώνεται με άδειο στομάχι αποτοξινώνει τον οργανισμό.
Λάχανο
Το «φάρμακο του φτωχού», όπως αποκαλούσαν οι Ρωμαίοι το λάχανο χρησιμοποιείται από το παρελθόν για τη θεραπεία πλήθος ασθενειών. Ενισχυτικό του νευρικού συστήματος, κατά της αϋπνίας, του βήχα και του έλκους του στομάχου, το λάχανο είναι «φάρμακο» και για δερματικές παθήσεις. Σύμφωνα με τη λαϊκή ιατρική τα λαχανόφυλλα ωμά η ζεματισμένα ως κατάπλασμα ή κομπρέσες αντιμετωπίζουν την ψωρίαση, τα εκζέματα, τους καλόγερους και τις νευραλγίες.
Μελιτζάνα
Κατάγεται από την Ινδία και την Κίνα από όπου διαδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Ευρώπη έφτασε μόλις τον 16ο αιώνα και έκτοτε μαγειρεύεται με πολλούς τρόπους. Οταν τα φύλλα της μελιτζάνας γίνονται κατάπλασμα που εφαρμόζεται εξωτερικά έχουν επουλωτικές ιδιότητες σε φλεγμονώδεις καταστάσεις και σε καλόγερους.
Λεμονιά
Πλούσιο σε βιταμίνες Α, Β, C, D, ασβέστιο και μαγνήσιο το λεμόνι θεωρείται ένα πολύτιμο φάρμακο. Οι Σοβιετικοί στρατιώτες κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αντιμετώπισαν τον παγωμένο χειμώνα λαμβάνοντας σκόνη λεμονιού ως δυναμωτικό. Το λεμόνι προσφέρει αντοχή στον οργανισμό, είναι αντισηπτικό και καθαριστικό του αίματος ενώ παράλληλα αποδεικνύεται ευεργετικό σε περιπτώσεις δερματικών παθήσεων. Σύμφωνα με τους βοτανολόγους, εξωτερικά ο χυμός του λεμονιού αντιμετωπίζει την ψωρίαση και εξαλείφει τις φακίδες.
