Ο ασθενής παρουσιάζει συνήθως με διόγκωση στην κατώτερη κοιλιά (βουβωνική χώρα) που μπορεί να εμφανίζεται μόνο κατά την άρση βάρους και να συνοδεύεται από αιφνίδιο πόνο.  Η κήλη μπορεί να προκαλέσει πόνο προς τους όρχεις ή τράβηγμα στην περιοχή του οσχέου και δυσκολία στην όρθια στάση και τη βάδιση. Η διόγκωση μπορεί να μην είναι εμφανής όταν η κήλη είναι ανεταγμένη. Ο δυνατός βήχας ή η απότομη αλλαγή θέσεως και η άρση βάρους μπορούν να αυξήσουν την ενδοκοιλιακή πίεση σπρώχνοντας ξανά την κήλη προς τα έξω .

Η συγγενής κήλη παρατηρείται στα νεογνά και χρειάζεται χειρουργική διόρθωση από παιδοχειρουργό. Οι βουβωνοκήλες σε μεγαλύτερα παιδιά και ενήλικες (επίκτητες) συνήθως αναπτύσσονται σταδιακά, αλλά μπορεί να εμφανιστούν ξαφνικά μετά από απότομη άρση βάρους – ο ασθενής περιγράφει επεισόδιο στο οποίο αντιλήφθηκε «ότι σαν να σκίστηκε ο μυς εκεί». Στην αρχή η κήλη επιστρέφει στην κοιλιά (ανατάσσεται) εύκολα από τον ασθενή. Με το πέρασμα του καιρού όμως συνήθως μεγαλώνει και σκληραίνει (αναπτύσσονται στερεές ταινίες που την καθηλώνουν – συμφύσεις) με αποτέλεσμα να ανατάσσεται πιο δύσκολα. Όταν δεν ανατάσσεται πλέον τότε μιλούμε για περισφιγμένη κήλη. Η περίσφιξη αυξάνει την πιθανότητα μόνιμης βλάβης στο όργανο που έχει μπει στην κήλη. Μία έλικα εντέρου μπορεί να νεκρωθεί εάν μείνει περισφιγμένη για μερικές ώρες οδηγώντας σε επικίνδυνη κατάσταση για τη ζωή του ασθενούς.

Η κήλη αποτελεί συχνότατο πρόβλημα που παραδοσιακά αντιμετωπιζόταν με ανοικτή χειρουργική επέμβαση, δηλαδή με μεγάλες τομές στο δέρμα και τους μύες της κοιλιάς. Αντίθετα σήμερα, στη λαπαροσκοπική χειρουργική που αποτελεί την πλέον εξελιγμένη θεραπεία, χρησιμοποιούνται μικροσκοπικές τομές και ο ασθενής αποφεύγει την ταλαιπωρία της μακροχρόνιας νοσηλείας και των περιεγχειρητικών  επιπλοκών. Το πρόβλημα είναι ότι λίγοι ιατροί στην Ελλάδα γνωρίζουν τη λαπαροσκοπική τεχνική αποκατάστασης της βουβωνοκήλης.