Κατάθλιψη και Μελαγχολία – Πως τα διαχωρίζουμε?
Συγγραφέας Νικολέττα Σεφέρου Γράφτηκε στις ,
Ένα απο τα πιο συχνά λάθη που κάνουμε όταν δεν αισθανόμαστε καλά και η διάθεσή μας είναι πεσμένη, είναι να θεωρούμε πως έχουμε κατάθλιψη. Η καθημερινότητα, τα προβλήματα, η οικονομική κρίση, το άγχος κ.α έχουν αυξήσει τα ποσοστά κατάθλιψης αλλά και μελαγχολίας στην Ελλάδα. Όμως, πόσο σωστή είναι αυτή η προσωπική διάγνωση?
Για να διαγνώσουμε την κατάθλιψη θα πρέπει να πληρούνται 4 ή παραπάνω συμπτώματα, για διάστημα άνω των 2 μηνών.
Τα κριτήρια για την διάγνωση ειναι:
(1) καταθλιπτική διάθεση στη μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας, σχεδόν κάθε ημέρα.
(2) σημαντική ελάττωση του ενδιαφέροντος ή της ευχαρίστησης (ανηδονία) για όλες ή σχεδόν όλες τις δραστηριότητες
(3) σημαντική απώλεια βάρους χωρίς περιορισμό της τροφής ή αύξηση βάρους
(4) αϋπνία ή υπερυπνία σχεδόν κάθε ημέρα
(5) ψυχοκινητική διέγερση ή επιβράδυνση, σχεδόν κάθε ημέρα
(6) κόπωση ή έλλειψη ενεργητικότητας σχεδόν κάθε ημέρα
(7) αίσθημα ματαιότητας ή υπερβολής ή αδικαιολόγητης ενοχής σχεδόν κάθε ημέρα
(8) μείωση της ικανότητας σκέψης ή συγκέντρωσης ή αναποφασιστικότητα σχεδόν κάθε ημέρα
(9) επαναλαμβανόμενες σκέψεις θανάτου (όχι μόνο φόβος θανάτου)
ή αυτοκτονικές σκέψεις
Τα κριτήρια που διαχωρίζουν ουσιαστικά την μελαγχολία από την καταθλιπτική διαταραχή είναι η διάρκεια και η ένταση των αρνητικών συναισθημάτων.
Τα συμπτώματα αλλά και η διάρκεια της μελαγχολίας είναι πολύ πιο ήπια και σύντομα απ’ ότι στην κατάθλιψη.
Συνήθως, για το άτομο με μελαγχολία, ένα ευχάριστο γεγονός είναι αρκετό για να αλλάξει ή και να σταθεροποιήσει την κατάστασή του.
Ακόμα, τις περισσότερες φορές, νιώθει καλύτερα όταν σηκώνεται το πρωί , σε αντίθετη με το άτομο που βιώνει τα συμπτώματα της κατάθλιψης.
Παρόλα αυτά, για τους περισσότερους ασθενείς, ακόμη και για αυτούς με πολύ βαριά κατάθλιψη, υπάρχουν σήμερα αποτελεσματικές θεραπείες, όπως η ψυχοθεραπεία, που καλό είναι, κάποιες φορές να συνδυάζεται με φαρμακευτική αγωγή. Μια από τις αποτελεσματικότερες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις είναι η γνωσιακή συμπεριφορική προσέγγιση, που στοχεύει στην αντικατάσταση των πάγιων δυσλειτουργικών σκέψεων του ατόμου με λειτουργικές.
