Όταν η κρίση αποξενώνει τον άνθρωπο
Συγγραφέας Νικόλαος Βακόνδιος Γράφτηκε στις ,
Ο Νίο έδωσε στην ταμία τις σακούλες σκουπιδιών που είχε πάρει από το ράφι. Ένα δολάριο και δύο λεπτά του λέει αυτή. Της δίνει ένα κέρμα των δύο δολαρίων… «Δεν έχετε δύο λεπτά»; του λέει εκείνη λίγο θυμωμένα. «Όχι, απαντά κι αυτός με εριστικό ύφος» ανάλογο με το δικό της. Φεύγοντας, για λίγο αναρωτιέται γιατί η ταμίας ήταν τόσο κακόκεφη. Σκέφτεται, «κι αυτή για το μέλλον της θα ανησυχεί…». Όμως το θλιμμένο της πρόσωπο του χάλασε την διάθεση και έκανε και αυτόν να της μιλήσει απότομα. Ενοχλημένος από το όλο συμβάν, γύρισε το κλειδί του αυτοκινήτου και ξεκίνησε για το σπίτι.
Μόλις μπήκε στο διαμέρισμά του, άρχισε να τακτοποιεί τα πράγματα στην κουζίνα. Κοίταξε βιαστικά τους λογαριασμούς που πάντα τακτοποιούσε σε ένα καλαθάκι στην κουζίνα. Τους είχε πληρώσει σχεδόν όλους, μα δεν ένιωθε την ικανοποίηση που περίμενε να νιώθει. «Γιατί άραγε»; σκέφτηκε…Αφού τώρα δεν φοβάμαι μήπως μου κοπεί το ηλεκτρικό, το νερό, το μεγαδίκτυο. «Νίκησα τον κίνδυνο και γι αυτό τον μήνα, είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου» σκέφτηκε, «γιατί όμως δεν νιώθω χαρά, αφού επιβιώνω»;
Η σκέψη του έτρεξε για λίγο στον φίλο του τον Μορφέα…θα ήθελε να βγουν για ένα καφέ, αλλά δίσταζε…»καλύτερα να κρατήσω τα χρήματα για τις υποχρεώσεις που μπορεί να προκύψουν, σκέφτηκε, εξάλλου είμαι πίσω σε αυτές και ποτέ δεν τελειώνουν οι καταραμένες»…τέσσερα δολάρια εδώ, δύο εκεί, θα καταστραφώ…εξάλλου θα μιλήσουμε στο μεγαδίκτυο, ίδιο πράγμα είναι…Ξαφνικά, η σκέψη του πήγε σ εκείνη την όμορφη κοπέλα που είχε γνωρίζει προχτές στο σούπερ μάρκετ…έδειχνε πολύ θετική και του χαμογελούσε ζεστά ενώ συζητούσαν…μα πώς να της πει να βγούνε έξω; Και αν τα πράγματα πήγαιναν καλά, θα μπορούσε να συντηρήσει μία οικογένεια μαζί της; Η οικονομική κρίση του 2044 από τότε που ξεκίνησε, είχε κάνει την διαβίωση οριακή.
Βέβαια, προχτές που τον τράβηξε με το ζόρι σ εκείνο το μπαρ, η φίλη του η Τρίνιτυ, διασκέδασαν τόσο πολύ, γέλασε, ξεχάστηκε από όλα…μα τώρα πάλι ο φόβος των υποχρεώσεων, άρχιζε πάλι να τον παραλύει…Εξάλλου το διαμέρισμά του ήταν τόσο όμορφο, τα είχε όλα σχεδόν, ιδιαίτερα αυτή την πανέμορφη τηλεόραση των 80 ιντσών. Βέβαια τελευταία, συνέχεια εκεί έμενε μετά την δουλειά, κάποιες φορές του έμοιαζε με ένα πολυτελές κελί κρατουμένου, αλλά ήταν επιλογή του να μείνει μέσα και να μην βγει με άλλους ανθρώπους, τουλάχιστον έτσι νόμιζε…άσε που έκανε τεράστια οικονομία στα χρήματά του για να πληρώσει τις «υποχρεώσεις» του…Τις προάλλες παρ ολίγο να μην μπορούσε να πληρώσει το λογαριασμό για το μεγαδίκτυο, και θα αποκοβόταν από τον κόσμο…ή τουλάχιστον από την αίσθηση επαφής που νόμιζε ότι είχε με τον κόσμο…
Μέσα από αυτή την φανταστική ιστορία έρχεται η φράση του Σενέκα στο μυαλό, «Δεν είναι ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, ο λόγος που δεν τολμάμε. Είναι το ότι δεν τολμάμε, ο λόγος που τα πράγματα δείχνουν δύσκολα». Δεν χρειάζεται να απειλείται η ζωή μας άμεσα για να νιώσει το μυαλό μας απειλή και φόβο. Η πτώση του βιοτικού μας επιπέδου έχει γίνει πια για πολλούς η μεγαλύτερη απειλή. Και αυτή διαβρώνει ύπουλα και ασυνείδητα, την ζωντανή επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους, την μόνη η οποία τέρπει και ευφραίνει την ψυχική μας διάθεση, ως κοινωνικά όντα.
Προκειμένου να μην χάσουμε το βιοτικό μας επίπεδο, οι άλλοι γίνονται πια ανταγωνιστές μας ή έχουν χρησιμότητα μόνο αν μπορούμε να «κερδίσουμε» κάτι από αυτούς. Η φιλία και το ενδιαφέρον για τον άλλον αλλοτριώνονται. Ο άνθρωπος σκέπτεται ως μονάδα πια και όχι ως ομάδα, αδυνατώντας να συλλάβει το «ψυχικό κέρδος» της ανθρώπινης επαφής, και είναι ίσως το μόνο έμβιο ον που λειτουργεί τόσο ατομικά στον κίνδυνο. Είναι επιτακτικό λοιπόν να νικήσουμε το άγχος και το φόβο που μας κλείνουν στον εαυτό μας ή και στα διαμερίσματά μας, και μας απομονώνουν ψυχικά, συναισθηματικά, κοινωνικά.
