Η μοναξιά των δύο φύλων
Συγγραφέας Νικόλαος Βακόνδιος Γράφτηκε στις ,
Η Χριστιάνα κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη του γυμναστηρίου. Μία ακόμη δίωρη κουραστική εξάσκηση είχε φθάσει στο τέλος της. Το όμορφο αποτέλεσμα ένιωθε ότι την δικαίωνε. Κατέβηκε τις σκάλες και γρήγορα μπήκε στο μικρό μα πολυτελές αυτοκίνητό της. Στο δρόμο πρόσεξε πόσα αυτοκίνητα είχαν μόνες γυναίκες οδηγούς στην ηλικία της, 30 και κάτι. Ευτυχώς εκείνη είχε κάποιον, μπορεί να μην ταίριαζαν και πολύ, αλλά τουλάχιστον δεν είχε κι αυτός πολλές απαιτήσεις από την ζωή και τον χρόνο της.
Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, είναι φανερό ότι η οικονομική κρίση επιδρά σε κοινωνικό επίπεδο και στις σχέσεις των δύο φύλων. Καθώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να βγαίνουν πια τόσο συχνά στις εργαζόμενες ηλικίες, που παλεύουν για τον βιοπορισμό, με δυσκολία διατηρούνται λόγω χρόνου και διάθεσης, και οι φιλικές σχέσεις. Ίσως ψηφιακά πιο εύκολα λέγεται σήμερα το «καλημέρα».
Η πάλη για τον βιοπορισμό, ευνοεί σε μεγάλο βαθμό τις επιφανειακές σχέσεις, οι οποίες δεν απαιτούν μεγάλη δέσμευση, ή την μοναχικότητα. Αν νιώθουμε ανασφάλεια για το προσωπικό μας μέλλον, πόσο μάλλον, θα διστάζουμε αρκετά να το «συνδέσουμε» με κάποιον άλλον σε κοινή πορεία. Οι άνθρωποι γίνονται πολύ επιφυλακτικοί, κλείνονται στον εαυτό τους από εγωισμό, εξιδανικεύοντας σχέσεις καλών εποχών πριν την κρίση. Εξάλλου το μυαλό θυμάται μόνο «τα καλά» τους, μετά από καιρό.
Η οικονομική κρίση έχει κάνει πιο δύσπιστους και «επιλεκτικούς» τους ανθρώπους, κάνοντας τους να υψώσουν «αμυντικά τείχη». Σαν το αύριο να θεωρείται δεδομένο, πολύ περισσότερο τώρα που τα πράγματα δείχνουν δύσκολα, οι άνθρωποι αναβάλλουν, ακόμη και να τολμήσουν στις διαπροσωπικές σχέσεις. Ο φόβος της απόρριψης στο ανδρικό φύλο είναι μεγαλύτερος, τώρα που η οικονομική ανασφάλεια μεγαλώνει. Διαβρώνεται έτσι το σπουδαιότερο «φυσικό αντικαταθλιπτικό», η δημιουργία βαθύτερων συντροφικών σχέσεων και η πραγματική ανθρώπινη επαφή που προσφέρουν αντίδοτο στην μοναξιά και την απαισιοδοξία της εποχής. Ένα ζευγάρι όμως είναι μία ομάδα, η οποία αντιστέκεται σίγουρα καλύτερα στον φόβο της αβέβαιης καθημερινότητας, καθώς ο ένας σύντροφος στηρίζει και ενθαρρύνει τον άλλον. Αυτό μειώνει το στρες και προσφέρει συναισθηματική σταθερότητα και ασφάλεια στο άτομο. Το ζευγάρι στο οποίο υπάρχει επικοινωνία, όχι αυτό μέσα στο οποίο οι άνθρωποι νιώθουν ακόμη πιο μόνοι και ουσιαστικά ο καθένας ζει την δική του ζωή.
Είναι εντυπωσιακό ότι οι μεν περιμένουν τους δε να τολμήσουν, να μιλήσουν, να προσεγγίσουν. Καθώς το βιοτικό επίπεδο μεταβάλλεται, οι άνθρωποι δεν πρέπει να το βιώνουν αυτό ως προσωπικό τους «μειονέκτημα». Περνάμε από μία εποχή του «τί κατέχουμε» σε μία εποχή του «τι θα φτιάξουμε μαζί». Ούτε μία αρνητική εμπειρία, πρέπει να γενικεύεται ως χαρακτηριστικό του άλλου φύλου, «οι άντρες είναι έτσι, οι γυναίκες είναι αλλιώς». Αυτό που χρειάζεται η καθημερινότητα είναι σε πείσμα ενάντια στην εποχή, να βγει ο άνθρωπος από το διαμέρισμά του, όχι μόνο για να εργαστεί ως «ελεύθερος πολιορκημένος» από το άγχος της επιβίωσης. Αυτό που χρειάζεται είναι η συνειδητοποίηση ότι το χρώμα στην καθημερινότητα, ξεκινά από το να αποβάλλουμε την μοναξιά ως συνέπεια της κρίσης, και ότι το μόνο που προστατεύουμε με το να μην τολμούμε, είναι απλά το να «αναβάλλουμε» να ζήσουμε, θεωρώντας το αύριο ως δεδομένο.
