Μικρομεταμόσχευση μαλλιών:Αντιμετώπιση Αλωπεκίας & Φαλάκρας
Συγγραφέας Παναγιώτης Μάνταλος Γράφτηκε στις ,
Λέγεται ότι, η απώλεια μαλλιών του τριχωτού της κεφαλής, στον άνδρα και η δημιουργία τελικά, φαλάκρας (ανδρογενής αλωπεκία), έχει ψυχολογικό αρνητικό αντίκτυπο, ισοδύναμο, της μαστεκτομής στη γυναίκα. Φυσικά δεν ισχύει για την πλειονότητα των ανδρών αυτό, γιατί η αλωπεκία είναι πολύ κοινό πρόβλημα στον ανδρικό πληθυσμό, αλλά σε κάποιους, πράγματι, επιβαρύνει αρνητικά, την ψυχική και συναισθηματική τους ισορροπία.
Η τοπική απώλεια τριχών μπορεί να οφείλεται βέβαια, σε τραυματικά αίτια (μετεγκαυματική, μετατραυματική, μετεγχειρητική, ουλώδης, κλπ.)
Θα πρέπει εδώ, να τονιστεί ότι, στο σύγχρονο δυτικό κόσμο σήμερα, η ανδρογενούς τύπου αλωπεκία, που αποτελεί και την πλειονότητα, είναι γονιδιακά καθοριζόμενο χαρακτηριστικό στον άνδρα (κληρονομική), στην μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων και οι υπόλοιπες αιτίες αποτελούν ελάχιστη εξαίρεση (φλεγμονές, αυτοάνοσα νοσήματα, (γυροειδής) σοβαρά διατροφικά ελλείμματα, κλπ). Δηλαδή, στη μέγιστη πλειονότητα των περιπτώσεων, η αποφυγή – πρόληψη της απώλειας των μαλλιών, είναι αδύνατη.
Η προσπάθεια πρόληψης της αλωπεκίας, με τη χρήση φαρμακευτικών σκευασμάτων, του τύπου της μινοξιδίλης και φενιστερίδης, μπορεί να φέρει μικρό και προσωρινό μόνο αποτέλεσμα, σε ένα ποσοστό ανδρών, αλλά θα πρέπει να ακολουθούν την αγωγή εφ’όρου ζωής.
Η χρήση βλαστοκυττάρων στο εγγύς μέλλον, μπορεί ίσως να ανατρέψει, την σημερινή ακολουθούμενη τακτική, αλλά προς το παρόν δεν είναι πρακτικά εφαρμόσιμη.
Η χειρουργική αποκατάσταση περιλαμβάνει, την αφαιρετική (μειωτική) χειρουργική του φαλακρού (άτριχου) τμήματος, την χειρουργική των κρημνών, την διάταση δέρματος και την μεταμόσχευση τριχοθυλακίων.
Η χειρουργική των κρημνών περιλαμβάνει, τη μεταφορά με μίσχο (κρημνοί) ολόκληρων τμημάτων δέρματος από το πλαϊνό τμήμα του τριχωτού της κεφαλής (βρεγματική χώρα). Σήμερα όμως, με την εξέλιξη της μικρομεταμόσχευσης μαλλιών, η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται πιο σπάνια, γιατί αφήνει ουλές, και γίνεται σε κλινική με γενική αναισθησία.
Η αφαιρετική του άτριχου τμήματος (σε 1 – 3 στάδια) μας βοηθάει συνδυαστικά, στις άλλες μεθόδους, γιατί μειώνει (σε μικρό ή μεγάλο ποσοστό) την φαλακρή επιφάνεια κι έτσι γίνεται πιο εύκολη ποσοτικά, η μεταμόσχευση, γιατί απαιτείται μικρότερος αριθμός τριχοθυλακίων, αφού η δέκτρια επιφάνεια θα είναι μικρότερη.
Η διάταση του περιβάλλοντος τριχωτού δέρματος, μπορεί να γίνει με διατατήρες ιστών (expanders), όπου θα χρειασθούν δύο χειρουργικά στάδια και γενική αναισθησία σε κλινική.
Μια άλλη μέθοδος διάτασης, είναι με ένα ειδικό γάντζο – λάστιχο, που μπαίνει χειρουργικά σε ένα πρώτο στάδιο και σε ένα δεύτερο στάδιο ένα μήνα αργότερα, αφαιρείται, αφού έχει διατείνει τις πλαινές τριχώτες βρεγματικές περιοχές και έχει «μαζέψει» τη μεσαία άτριχη περιοχή (φαλάκρα), ώστε να μπορεί να αφαιρεθεί (η μεσαία άτριχη περιοχή) εύκολα.
Η μεταμόσχευση μαλλιών (τριχοθυλακίων) αποτελεί ακόμη, (εδώ και 40 χρόνια) την «χρυσή εκλογή» στις μεθόδους αποκατάστασης του προβλήματος. Φυσικά πέρασε από πολλά στάδια για να εξελιχθεί και να πετυχαίνουμε σήμερα, με τις σύγχρονες τεχνικές, τόσο φυσικό και πυκνό αποτέλεσμα.
Οι γενικές αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται η μέθοδος της μεταμόσχευσης, εμπίπτει απόλυτα με τις αρχές μεταμόσχευσης ιστών που έχει αναπτύξει εδώ και 70 χρόνια η πλαστική χειρουργική.
Οι αρχές αυτές είναι: ατραυματική και άσηπτη χειρουργική, διαχείριση και μεταφορά του μεταμοσχευθέντος ιστού με ασφάλεια και «ευγένεια», μεταμόσχευση ιστού (τριχοθυλακίων) σε καλά αιματούμενη περιοχή, ο καλός προεγχειρητικός σχεδιασμός, κλπ
Η μέθοδος βασίζεται στην μεταμόσχευση τριχοθυλακίων, από περιοχή που έχουν γενετική πληροφορία (στο DNA τους) να μην πέσουν ποτέ (πχ., ινιακή, οπισθοωτιαία χώρα, κλπ), σε περιοχές φαλάκρας, όπου με βάση τις αρχές της πλαστικής χειρουργικής, τα τριχοθυλάκια διατηρούν τις ιδιότητες της δέκτριας περιοχής καταγωγής τους (κι έτσι δεν πέφτουν ποτέ).
Η χρήση ολόκληρου strip δέρματος κατά την εξαγωγή των μοσχευμάτων, φαίνεται να είναι πιο αποτελεσματική, από την άμεση μεταμόσχευση της τεχνικής FUE, που έχει ένδειξη μόνο σε μικρότερες μεταμοσχεύσεις (είναι πιο χρονοβόρος και χάνεται μεγαλύτερο ποσοστό τριχοθυλακίων από την προηγούμενη). (ο λόγος είναι ότι με τη μέθοδο του strip ή συνολική άμεσα (οπτικά) ελεγχόμενη κοπτική επιφάνεια είναι συνολικά μικρότερη, από εκείνη της μεθόδου FUE, κι έτσι έχουμε μικρότερο τραυματισμό και άρα μικρότερο ποσοστό απώλειας τριχοθυλακίων).
Το πιο σημαντικό θέμα, πάντως, στη μεταμόσχευση μαλλιών, είναι ο σωστός αρχικός προεγχειρητικός σχεδιασμός.
Σημαντικό κομμάτι αποτελεί πχ., το που θα σχεδιάσει, ο πλαστικός χειρουργός να «φυτεύσει»την αρχική (πρώτη σειρά) μοσχευμάτων (μικρομοσχεύματα 1-2 τριχοθυλακίων). Και αυτό γιατί, η πρώτη σειρά θα είναι για πάντα στο μέλλον, το αρχικό όριο της νέας τριχοφυίας, που θα τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή, αφού το αποτέλεσμα είναι μόνιμο. Έτσι, αν η αρχική σειρά είναι πολύ μπροστά (χαμηλά στο μέτωπο), τότε δύο αρνητικά μπορούν να συμβούν: ι) να συνεχισθεί η αλωπεκία στο μέλλον (κληρονομική προδιάθεση) και να εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην υπάρχουν στο μέλλον (εναπομένουσα δότρια) τριχοθυλάκια να μεταμοσχευθούν κι έτσι να παραμείνει μεγάλη αραίωση στη δέκτρια χώρα. Και 2) όταν περάσουν τα χρόνια, σε μεγαλύτερες ηλικίες, που απαιτείται να έχει ο κάθε άνδρας κάποιου βαθμού αραίωση (όπως πχ στους κροτάφους), να παραμένει ο χειρουργημένος με τριχοφυΐα εφήβου ή νεαρού άνδρα, κατάσταση που είναι αφύσικη, αισθητικά απαράδεκτη και παραπέμπει σε άλλες παθολογικές καταστάσεις (ευνουχισμό, κλπ). Εξάλλου με την ανάπτυξη ρυτίδων, καθώς αυξάνεται η ηλικία και με την αλλαγή των αναλογιών του μετώπου, αλλάζει η αρμονία του προσώπου και αυτό πρέπει να έχει συνεκτιμηθεί από τον πλαστικό χειρουργό που θα αναλάβει την πρώτη επέμβαση, στην νεαρή ηλικία.
Πρέπει να τονίσουμε εδώ, ότι δεν είναι η φυσική αραίωση της τριχοφυΐας στον άνδρα, που είναι αντιαισθητική, αλλά το αφύσικο αποτέλεσμα, που «τραβάει» ασυναίσθητα το μάτι του περίγυρου, και τονίζει το πρόβλημα, και το οποίο οφείλεται, συνήθως, σε λανθασμένο προεγχειρητικό σχεδιασμό.
Άλλες τεχνικές λεπτομέρειες που πρέπει να ληφθούν υπόψη, είναι: η ποσοστιαία πύκνωση της κορυφής, ο σχεδιασμός των νέο-κροτάφων, ο συνδυασμός αφαιρετικής (με «μικροτρυπανάκια») και πυκνωτικής εμφύτευσης, η πυκνότητα της εμφύτευσης, η αναλογία μικρο- , μεσο- και μακρο- μοσχευμάτων, ανά περιοχή, η διαχείριση των μοσχευμάτων, ο σχεδιασμός της δότριας (πχ. Αν η δότρια είναι ψηλά, μπορεί στο μέλλον να αποδειχθεί ότι τα μοσχεύματα που ελήφθησαν, ήταν μη μόνιμης τριχοφυΐας και να πέσουν, απογοητεύοντας τον ενδιαφερόμενο.
Στο παρελθόν (αλλά και σήμερα καμιά φορά) έχουν χρησιμοποιηθεί τεχνικές με εμφύτευση ξένων – τεχνητών τριχών (από πλαστική ύλη). Οι περιπτώσεις που χρησιμοποιείται αυτή η μέθοδος, είναι όταν δεν υπάρχει ικανοποιητική δότρια επιφάνεια στην ινιακή χώρα και άρα δεν έχει ένδειξη η μεταμόσχευση. Σε τέτοιες περιπτώσεις μερικοί πείθονται και εφαρμόζουν αυτή την μέθοδο. Θα πρέπει να γνωρίζουμε όμως ότι η χρήση της μεθόδου της εμφύτευσης τεχνητών τριχών, ενέχει διαχρονικά πολλούς κινδύνους για απώλεια αυτών και προβλήματα απόρριψης και αντίδρασης ξένου σώματος με σοβαρές καμιά φορά στην υγεία (δημιουργία φλυκταινών και φλεγμονών με πύον κλπ) αλλά και αισθητικά αρνητικές επιπτώσεις . Ίσως θα ήταν προτιμότερο σε τέτοιες περιπτώσεις να χρησιμοποιεί κάποιος πρόσθετο ή και περούκα, ή και να καταφύγει στο ξύρισμα, αν το επιθυμεί πολύ, παρά να καταφύγει σε εμφύτευση τεχνητών τριχών.
