Μήπως τα σημερινά παιδιά ασκούν «bullying» στους γονείς;
Συγγραφέας iator Γράφτηκε στις ,
Τα παλαιότερα χρόνια τα παιδιά φοβούνταν τους γονείς τους, ενώ στις μέρες μας φαίνεται πώς είναι οι γονείς εκείνοι που φοβούνται τα παιδιά τους. Και αν η λέξη bullying σας ακούγεται κάπως βαριά ή παράταιρη, ας δούμε ένα απλό παράδειγμα:
Η σκηνή που ακολουθεί είναι γνωστή σε όλους μας: Μια μαμά με το τετράχρονο αγοράκι της βρίσκεται σε ένα κατάστημα παιχνιδιών για να αγοράσουν ένα δώρο για τα γενέθλια ενός συμμαθητή του. Το αγοράκι απαιτεί από τη μαμά να του πάρει ακριβώς το ίδιο δώρο. Η μαμά προσπαθεί ήρεμα να του εξηγήσει πώς σήμερα δεν θα πάρει δώρο, πώς ήρθαν μόνο για τα γενέθλια του φίλου του και πώς κάθε φορά που αγοράζουν κάτι για κάποιον άλλον, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αγοράζουν και για αυτόν. Ο μικρός θυμώνει και όσο πιο πολύ η μαμά προσπαθεί να του εξηγήσει, τόσο εκείνος αρχίζει την γκρίνια, τις φωνές και τα κλάματα, δημιουργώντας σκηνή. Στο τέλος, η μαμά αποκαμωμένη και θέλοντας να τελειώσει μια ώρα αρχύτερα το μαρτύριο, αγοράζει και στο αγοράκι ένα ίδιο παιχνίδι και φεύγουν από το κατάστημα.
Σήμερα οι γονείς νιώθουν τόσο άβολα, όταν πρέπει να θέσουν όρια στα παιδιά τους, ώστε δεν παίζουν τον ρόλο του ενήλικα, που τόσο ανάγκη έχει το παιδί για να αναπτυχθεί σωστά. Για να μην στεναχωρήσουν το μικρό τους, προσπαθούν να ικανοποιούν κάθε του επιθυμία και φοβούνται ότι αν πουν «όχι» θα το πληγώσουν ανεπανόρθωτα. Αυτό έχει ως αποτελέσματα απλά καθημερινά πράγματα, όπως μια επίσκεψη σε ένα κατάστημα παιχνιδιών, να μετατρέπονται σε δοκιμασίες για γερά νευρά.
Ωστόσο, τα παιδιά δεν θα πρέπει να έχουν τόση δύναμη πάνω στους γονείς τους, γιατί γίνονται όλο και πιο απαιτητικά και κακομαθημένα. Βλέποντας ότι τα «όχι» των γονιών τους δεν είναι «όχι», μαθαίνουν ότι μπορούν με λίγη γκρίνια, λίγο κλάμα και λίγες φωνές να «εκφοβίσουν» τους γονείς τους και να πετύχουν αυτό που θέλουν. Μεγαλώνοντας, όμως, ένα παιδί με αυτόν τον τρόπο του κάνουμε μακροπρόθεσμα κακό. Τα όρια, η πειθαρχία, ο διάλογος αλλά και τα ξεκάθαρα «όχι» είναι απαραίτητα για την σωστή ανάπτυξη του.
Τι θα έπρεπε να κάνει η μαμά του παραπάνω παραδείγματος; Να πει μια μόνο φορά «καταλαβαίνω ότι θέλεις και εσύ ένα παιχνίδι, αλλά σήμερα ήρθαμε vα αγοράσουμε δώρο μόνο για τα γενέθλια του φίλου σου» και αν ο μικρός συνέχιζε να γκρινιάζει, να τον πάρει και να φύγουν από το κατάστημα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Τι έκανε στην πραγματικότητα; Αγόρασε δυο παιχνίδια και έχασε την ευκαιρία να δώσει ένα μάθημα ζωής στο παιδί της.
