Η πιο συχνή πάθηση που προσβάλλει τις αρθρώσεις, κυρίως των ατόμων της τρίτης ηλικίας, είναι η οστεοαρθρίτιδα ή εκφυλιστική αρθροπάθεια. Σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες, η πάθηση προσβάλλει το 50% των ατόμων ηλικίας άνω των 65 ετών και περισσότερο τις γυναίκες.

Οπως αναφέρει ο χειρουργός-ορθοπαιδικός κ. Αθανάσιος Κουκάκης, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία (1η Οκτωβρίου), η εξέλιξη στην εμφύτευση προθέσεων (αρθροπλαστικών) την τελευταία 20ετία έχει συνεισφέρει σημαντικά στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πασχόντων από οστεοαρθρίτιδα, ιδιαίτερα γόνατος, ισχίου και ώμου. Η εξέλιξη αυτή αφορά τόσο τη βελτίωση της ποιότητας των προθέσεων όσο και τις μεθόδους εμφύτευσης αυτών με τεχνικές ελάχιστης επεμβατικότητας, καθώς και τεχνικών καθοδηγούμενων από ηλεκτρονικό υπολογιστή.

Η επέμβαση ενδείκνυται όταν η ποιότητα ζωής του ασθενούς παραβλάπτεται σημαντικά, στερείται πλέον δραστηριοτήτων που τον ευχαριστούσαν, εξαρτάται και ταλαιπωρεί τον περίγυρό του και δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στη συντηρητική θεραπεία.

Τα συχνότερα συμπτώματα είναι πόνος, δυσκαμψία και παραμόρφωση. Η λήψη της απόφασης δεν θα πρέπει να εξαρτάται από την ηλικία ή το βάρος, παράγοντες οι οποίοι δεν είναι πρωταρχικοί.

Η οστεοαρθρίτιδα αντιμετωπίζεται παραδοσιακά με την τοποθέτηση μιας πρόθεσης (αρθροπλαστικής) από κράμα μετάλλων και πλαστικού (πολυαιθυλένιο) στην άρθρωση μετά την απομάκρυνση του φθαρμένου χόνδρου και ανάλογη διαμόρφωση των οστών. Η επέμβαση αποκαθιστά τον άξονα του σκέλους, την κίνηση και τη βάδιση και εξαλείφει τον πόνο.

Γενικότερα στη χειρουργική και όχι μόνο στην ορθοπαιδική – σημειώνει ο κ. Κουκάκης – η τάση είναι προς τη χρησιμοποίηση τεχνικών που ελαχιστοποιούν το χειρουργικό τραύμα (ελάχιστη επεμβατικότητα), με σκοπό τη γρηγορότερη ανάρρωση του ασθενούς και την ελαχιστοποίηση της μετεγχειρητικής ταλαιπωρίας του. Ετσι και στην εμφύτευση πρόθεσης στο γόνατο εφαρμόζεται η τεχνική της ελάχιστης επεμβατικότητας. Με τη βοήθεια δηλαδή ειδικού εξοπλισμού ο χειρουργός μπορεί να τοποθετήσει την πρόθεση στην άρθρωση μέσα από τομή δέρματος 8-10 εκ. με ελάχιστη διατάραξη των μαλακών μορίων (επιγονατίδα, μύες, τένοντες). Η τεχνική αυτή μπορεί να συνδυαστεί και με ειδικό σύστημα ηλεκτρονικού υπολογιστή. Με την τεχνική αυτή ο ασθενής κινητοποιείται γρηγορότερα, παραμένει στην κλινική μόνο τρεις ή τέσσερις ημέρες, κρατά μέσο στήριξης (μπαστούνι, πατερίτσα κ.τ.λ.) μόνο για επτά έως δέκα ημέρες (σε πολλές περιπτώσεις ο ασθενής εξέρχεται από την κλινική χωρίς βοηθητικό μέσο στήριξης) και γενικότερα ελαττώνεται σημαντικά ο χρόνος αποθεραπείας και αποκατάστασής του.

Επανέρχεται στις δραστηριότητες του συντομότερα (εργασία γραφείου σε περίπου 10 ημέρες, οδήγηση σε 15 ημέρες), αλλά το βασικότερο είναι ότι αυτοεξυπηρετείται μετά την έξοδο από το νοσοκομείο και δεν εξαρτάται από το συγγενικό περιβάλλον. Η άμεση κινητοποίηση που επιτυγχάνεται ελαττώνει και τον κίνδυνο επιπλοκών (θρομβώσεις κ.τ.λ.). Επιπλέον ο ασθενής βιώνει λιγότερο μετεγχειρητικό πόνο, λιγότερη αιμορραγία και ο κίνδυνος δυσκαμψίας ελαχιστοποιείται.