Πολύπλοκο Περιοχικό Σύνδρομο Πόνου (CRPS)
Συγγραφείς: Μαρία Δαλαμάγκα & Χρήστος Κοντοβίτσης Γράφτηκε στις ,
Το CRPS μελετήθηκε για πρώτη φορά στις αρχές του 1800 από τον Claude Bernard. Κατά τη διάρκεια του Αμερικάνικου εμφυλίου πολέμου παρατηρήθηκε ότι οι στρατιώτες μετά από τραυματισμό συχνά οδηγούνταν σε νευροπαθητικό πόνο, που ονομάστηκε καυσαλγία από τον Silas Weir–Mitchell. Έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς οι όροι αλγοδυστροφία, σύνδρομο Sudeck, επίμονη καυσαλγία. Για το λόγο αυτό η IASP (International Association for the study of pain) πρότεινε να ονομαστεί το σύνδρομο Πολύπλοκο Περιοχικό Σύνδρομο Πόνου και να διαχωριστεί σε 2 ομάδες :
Τύπος I: δεν υπάρχει εμφανής βλάβη νεύρου. Είχε χαρακτηριστεί παλαιότερα ως αντανακλαστική συμπαθητική δυστροφία, αντανακλαστική νευραγγειακή δυστροφία, αλγοδυστροφία ή ατροφία τύπου Sudeck.
Τύπος II: υπάρχει σαφέστατα τραυματισμός νεύρου. Παλαιότερα ονομαζόταν καυσαλγία
Υπάρχει μια πλήρη ασυμφωνία όσον αφορά την παθοφυσιολογία του συνδρόμου. Πολυάριθμα παθοφυσιολογικά συστατικά της νόσου έχουν αναγνωριστεί, συμπεριλαμβανομένης της νευρογενούς φλεγμονής, της περιφερικής και κεντρικής ευαισθητοποίησης, και της διαταραγμένης συμπαθητικής λειτουργίας. Στις περιπτώσεις τραυματισμού η τοπική φλεγμονή προκαλεί παραγωγή φλεγμονωδών κυτταροκινών και νευροπεπτιδίων. Οι κυτταροκίνες διεγείρουν τους οστεοκλάστες των παρακείμενων οστών, αυξάνεται η οστική αναδόμηση και προκαλείται οστεοπόρωση. Ο πόνος αποδίδεται σε διέγερση των αλγοϋποδοχέων από τα όξινα ένζυμα που εκλύουν οι οστεοκλάστες για να διαλύσουν τον οστίτη ιστό.
Τα χαρακτηριστικά του περιλαμβάνουν πόνο, αισθητηριακές διαταραχές, οίδημα, δυσλειτουργία του αυτόνομου συστήματος, διαταραχές στην κινητικότητα και τροφικές αλλοιώσεις. Συνήθως, ο αυτόματος πόνος ή η αλλοδυνία δεν περιορίζονται στο έδαφος ενός μοναδικού περιφερικού νεύρου και εμφανίζουν μια δυσαναλογία σε σχέση με τη διέγερση.
Στάδιο I: διέγερση συμπαθητικού, καυσαλγία, μυϊκός σπασμός, αγγειοσύσπαση, δυσκαμψία αρθρώσεων, μειωμένη τριχοφυϊα
ΣτάδιοII: μυϊκές ατροφίες, οστεοπόρωση
ΣτάδιοIII: μη αναστρέψιμες βλάβες, παραμορφώσεις του άκρου
Διαγνωστικά κριτήρια IASP
Τύπος I:
-
Ιστορικό τραύματος ή παρατεταμένης ακινησίας
-
Παρουσία αλλοδυνίας ή υπεραλγησίας
-
Παρουσία οιδήματος, διαταραχών τοπικής αγγείωσης, χρώματος και εφύγρανσης δέρματος
-
Παρουσία οποιασδήποτε άλλης νόσου που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την κλινική εικόνα αποκλείει τη διάγνωση
-
Τύπος II:
-
Εμμένουσα αλλοδυνία ή υπεραλησία μετά από τραυματισμό νεύρου
-
Οίδημα, διαταραχές τοπικής αγγείωσης, χρώματος και εφύγρανσης του δέρματος
-
Παρουσία οποιασδήποτε άλλης νόσου που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την κλινική εικόνα αποκλείει τη διάγνωση
Η διάγνωση μπορεί να γίνει με θερμογραφία , έλεγχος αντανακλαστικών εφίδρωσης, ακτινογραφία, σπινθηρογράφημα οστών, μέτρηση οστικής μάζας, ηλεκτρομυογράφημα και μελέτη νευρικής αγωγιμότητας.
Η θεραπεία του συνδρόμου περιλαμβάνει αντιφλεγμονώδη μη στεροειδή φάρμακα, κορτιζόνη από του στόματος και ενδαρθρικά, ανταγωνιστές ασβεστίου, καλσιτονίνη, διφωσφονικά, οπιοειδή, αντιεπιληπτικά, ψυχοαναληπτικά, τοπικές διηθήσεις νεύρων, συμπαθεκτομή, κεταμίνη , νευροδιέγερση νωτιαίου μυελού, ύπνωση και ακρωτηριασμό μέλους.
