Όταν το παιδί δε θέλει να φάει
Συγγραφέας Ιωάννα Μπαντερμα Ν. Γράφτηκε στις ,
Οι περισσότεροι γονείς έχουν αγωνία όσων αφορά το φαγητό του παιδιού από τη στιγμή της γέννησης του. Το παιδί από πολύ μικρή ηλικία θεωρεί το φαγητό καταναγκαστικό έργο και κάτι το πολύ δύσκολο που του επιβάλλει το περιβάλλον να το κάνει. Θεωρεί ότι είναι κάτι πολύ πιεστικό και αρχίζει να αισθάνεται απέχθεια για αυτή την καθημερινή του ανάγκη.
Οι γονείς και ιδιαίτερα οι μητέρες πιέζουν το παιδί να φάει κάτι που δεν του αρέσει, χωρίς να δείχνουν σεβασμό στη διάθεση του παιδιού, επιμένουν να φάει όλη την ποσότητα φαγητού που του έχουν βάλει στο πιάτο του, με αποτέλεσμα να χαλάει περισσότερο η όρεξη του. Άλλες φορές αρχίζουν τις παρακλήσεις και την ικεσία με αποτέλεσμα την αντίδραση του παιδιού.
Πολύ συχνό λάθος των γονέων ,είναι να δίνουν το φαγητό με υποσχέσεις και ανταλλάγματα πχ. Εάν φας όλο το φαγητό σου θα σου παρω γλυκό παγωτό ή σοκολάτα ,εάν φας το φαγητό σου θα παμε βολτά στο πάρκο και χιλιες δυο άλλες υποσχέσεις.
Στην χειρότερη περίπτωση υπόσχονται αγάπη, κατι που πρέπει να δίνεται αβίαστα στο παιδί και χωρίς ανταλλάγματα. Τιμωρούν το παιδί ,το φοβίζουν με πρόσωπα φανταστικά ή πραγματικά όπως τον μπαμπούλα τον αστυνόμο ,το δράκο ,το γιατρό πράγμα που επίσης είναι πολύ λάθος αφού το παιδί στην ηλικία αυτή δεν μπορεί να ξεχωρίσει το φανταστικό από το πραγματικό.Ας αναλογιστούμε λίγο το άγχος και το φόβο που νιώθει την στιγμή της πιο βασικής ανάγκης του ανθρώπου ….και το παιδί συνεχίζει να μην τρώει, με αποτέλεσμα το κακό να διαιωνίζεται.
Ας δούμε όμως τι πρέπει να κάνουμε εμείς οι μεγάλοι για να πάρει από την αρχή η υπόθεση αυτή τον δικό της φυσικό δρόμο.
• Σεβόμαστε την ατομικότητα του παιδιού. Δεν χρειάζεται να το πιέσουμε να φάει και την τελευταία κουταλιά από το πιάτο του εάν μας δείχνει πως χόρτασε
• Δεν παρασυρόμαστε από την ποσότητα που τρώνε άλλα παιδιά της ηλικίας του. Η ποσότητα του φαγητού που χρειάζεται ο καθένας μας είναι καθαρά ατομικό θέμα, όπως συμβαίνει άλλωστε και με μας τους μεγάλους
• Δεν το πιέζουμε να καταναλώσει μια τροφή που απεχθάνεται με το πρόσχημα ότι πρέπει να συνηθίζει
• Διαθέτουμε ποικιλία τροφών ώστε να μπορούμε να αντικαταστήσουμε ένα θρεπτικό συστατικό από ένα τρόφιμο που αρνείται να καταναλώσει με κάποιο άλλο πχ το γάλα με το γιαούρτι ή με το τυρί ή να αντικατασταθεί με ρυζόγαλο ή κρέμα ή πχ αν παρουσιάζει αποστροφή στο αυγό να διακοπεί από το διαιτολόγιο του για λίγο καιρό αν το παιδί τρώει κρέας. Τα λαχανικά μπορούν να αντικατασταθούν για ορισμένο χρονικό διάστημα με φρούτα μεχρι να εξαλειφθεί η αποστροφή και με τον κατάλληλο τρόπο ή την κατάλληλη στιγμή να επανέλθουν πάλι στο διαιτολόγιο του παιδιού
• Να προσέχουμε τον τρόπο που παρουσιάζουμε την τροφή. Από την εποχή του θηλασμού πρέπει να εκμεταλλευόμαστε ορισμένες ικανότητες του βρέφους, να του υγρά με το κουταλάκι ή με το φλιτζάνι, ανάλογα με την ηλικία του. Με τον ίδιο τρόπο του δίνουμε να δοκιμάζει και ορισμένες τροφές, ούτος ώστε να αρχίσουν να γίνονται οικείες ορισμένες γεύσεις
• Κάθε καινούρια τροφή που παρουσιάζουμε στο παιδί θα πρέπει να την προσφέρουμε με μικρή ποσότητα και παράλληλα με κάποιο άλλο φαγητό που θα του αρέσει και το έχει συνηθίσει
• Το παιδί προσέχει τα χρώματα ,τα σχήματα που μαζί με την καλή εντύπωση του προκαλούν και την όρεξη του. Για το λόγο αυτό το πιάτο του θα πρέπει να έχει ποικιλία και να είναι καλοφτιαγμένο και ευπαρουσίαστο
• Να προσέξουμε την κρίση προσωπικότητας του . Αυτό συμβαίνει περίπου στα 2,5-4,5 έτη. Πρέπει να κατανοήσουμε το παιδί, να του δίνουμε μικρή ποσότητα τροφής ,να μην του γεμίζουμε το πιάτο και εάν είναι δυνατό να το αφήνουμε να σερβίρεται μόνο του όταν αυτό μπορεί
• Να κάθεται πάντα στο τραπεζάκι του χωρίς παιχνίδια και άλλα αντικείμενα που μπορεί να το απασχολούν π.χ. τηλεόραση.
Οι ανάγκες διαφέρουν από το ένα παιδί στο άλλο. Εάν είναι σωματικά φυσιολογικό, μικρή ή ιδιότροπη όρεξη δεν πρέπει να είναι αιτία ανησυχίας για τους γονείς. Το παιδί είναι γερό και τα υπόλοιπα είναι απλά ιδιοτροπίες. Ας τις αφήσουμε να περάσουν, με τον καιρό, απαρατήρητες…
