Καθώς δεν αναγνωρίζει τις τρίχες και τις θεωρεί ξένο σώμα, το αποτέλεσμα είναι να τις καταστρέφει.

O τριχοφάγος εμφανίζεται ξαφνικά, κυρίως σε παιδική ή νεαρή ηλικία, αλλά μπορεί και αργότερα και επηρεάζεται από ψυχολογικούς παράγοντες, γι’ αυτό και τα κενά (οι τρύπες που αφήνει) δημιουργούνται σε περιόδους έντονου στρες, ψυχολογικής πίεσης ή μετά από ένα σοκ.

Σπανιότερα αποδίδεται σε παθήσεις του ενδοκρινολογικού συστήματος.

Ο τριχοφάγος εκδηλώνεται στο τριχωτό του κεφαλιού, στα γένια, στα φρύδια, στις βλεφαρίδες ή σε όποιο άλλο σημείο του σώματος υπάρχει τριχοφυΐα.
Επίσης μπορεί να βρίσκεται σε έξαρση ή ύφεση, ανάλογα με την ψυχολογική φάση του πάσχοντος.

Αντιμετώπιση

Η θεραπεία και η αποτελεσματικότητά της εξαρτάται από την έκταση που έχει λάβει. Όσο πιο έντονο είναι το πρόβλημα, τόσο λιγότερο αποτελεσματική είναι η θεραπεία.

Τις περισσότερες φορές οι εστίες ξαναποκτούν τρίχες, επειδή ο θύλακας της τρίχας υπάρχει και έτσι η τρίχα μπορεί να ξαναβγεί. Είναι πιθανό, ακόμη και χωρίς φαρμακευτική αγωγή, το πρόβλημα να υποχωρήσει και οι τρίχες να ξαναφυτρώσουν. Επειδή όμως αυτό είναι σχετικό, οι ειδικοί συστήνουν θεραπεία.

Με την ειδική αγωγή, οι τρίχες έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες να ξαναφυτρώσουν και η ασθένεια να ελεγχθεί, ώστε να μην επεκταθούν ή αυξηθούν οι εστίες.

Συνήθως ο δερματολόγος συστήνει είτε τοπική αγωγή με κορτιζονούχες αλοιφές ή ενέσεις, είτε συνδυαστική θεραπεία.

Όταν η ασθένεια έχει λάβει μεγάλη έκταση οι ειδικοί μπορούν να προκαλέσουν και τεχνητή ευαισθητοποίηση, δηλαδή ευαισθητοποιείται ο οργανισμός σε μια συγκεκριμένη ουσία και έπειτα δίνονται μικρές δόσεις από την ουσία αυτή στα σημεία όπου δεν υπάρχουν τρίχες. Εκεί δημιουργείται αλλεργία και εκδηλώνεται έκζεμα και ως εκ τούτου το ανοσοποιητικό ασχολείται με την αντιμετώπιση της αλλεργίας και «ξεχνά» τις τρίχες που τις θεωρούσε πριν ξένο σώμα, με αποτέλεσμα αυτές να ξαναβγαίνουν.