Η κοινωνικο-οικονομική εξέλιξη των δυτικών κοινωνιών συνοδεύονται από μια αλλαγή νοοτροπίας αλλά και συμπεριφοράς των διαπλεκομένων μελών σε κάθε είδους συναναστροφή.
Στην πορεία της δικής μου ιατρικό-επαγγελματικής ενασχόλησης με ασθενείς, διαπίστωσα ένα πρόβλημα επικοινωνίας, το οποίο έχει να κάνει περισσότερο με παλιές ιδέες και νοοτροπίες που θέλουν τον ασθενή αβούλως υπάκουο στον ιατρό του.

Θα ήθελα λοιπόν να εκθέσω διάφορες δικές μου σκέψεις, αλλά και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (WHO) οι οποίες αφορούν τα δικαιώματα του ασθενούς προς τον εαυτό του, τον θεράποντα ιατρό, τα νοσηλευτικά ιδρύματα και το προσωπικό τους.

1.    Ο ασθενής έχει δικαίωμα να επιλέγει τον ιατρό του.
2.    Ο ασθενής έχει δικαίωμα να γνωρίζει οτιδήποτε περί την πάθηση του, όπως επίσης και τις προτεινόμενες από τον ιατρό του θεραπείες.
3.    Ο ιατρός έχει υποχρέωση να ενημερώνει τον ασθενή του για όλους τους κινδύνους των προτεινόμενων θεραπειών προς αντιμετώπιση των παθήσεων του.
4.    Ο ασθενής έχει δικαίωμα αλλά και υποχρέωση ορισμένες φορές να παίρνει περισσότερες γνώμες περί την ασθένεια του.
5.    Ο ασθενής έχει δικαίωμα όποτε το θελήσει να καλέσει ιατρικό συμβούλιο.
6.    Ο ιατρός πρέπει να σέβεται την προσωπικότητα του ασθενούς του.
7.    Ο ιατρός πρέπει να δημιουργεί περιβάλλον ασφάλειας στον ασθενή του αλλά και στους συγγενείς του.
8.    Το νοσηλευτικό προσωπικό έχει υποχρέωση να συμπεριφέρεται με σεβασμό και ζεστασιά στον κάθε πάσχοντα, να παρέχει δε τις υπηρεσίες του αγόγγιστα.
9.    Προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει μεταξύ ιατρού και ασθενούς να αναπτύσσεται μια αμοιβαία εμπιστοσύνη, ένας ιδιαίτερος δεσμός κατανόησης και αλληλοεκτίμησης, μια φιλική ατμόσφαιρα και τότε το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους θα είναι σίγουρα επιτυχές.

Με εκτίμηση
Μπερσής Γ.Νικόλαος