α) Η γονοκοκκική αρθρίτιδα που οφείλεται στον γονόκοκκο και

β) Μη γονοκοκκική αρθρίτιδα που συνήθως οφείλεται σε σταφυλόκοκκο αλλά και σε άλλα βακτήρια όπως τα αναερόβια, το κολοβακτηρίδιο ο πρωτέας κ.α.

Ποια όμως είναι τα χαρακτηριστικά συμπτώματα ;

Ο ασθενής παρατηρεί συνήθως μία άρθρωση ξαφνικά να γίνεται ζεστή πρησμένη και μερικές φορές κόκκινη. Πυρετός εμφανίζεται επίσης στους περισσότερους όχι πάντα ψηλός και μερικές φορές λείπει.

Ρίγος εμφανίζεται στο 25% των ασθενών. Τα παραπάνω συμπτώματα δεν παρουσιάζονται μόνο στην μικροβιακή αλλά και σε άλλες αρθρίτιδες όπως η ουρική αρθρίτιδα. Πως λοιπόν τίθεται η διάγνωση;

Η βασική εξέταση είναι η καλλιέργεια αρθρικού υγρού ή η ανίχνευση μικροβίων στο μικροσκόπιο μετά από κατάλληλη χρώση που θα δείξει το υπεύθυνο μικρόβιο. Ο ειδικός γιατρός θα παρακεντήσει την άρθρωση και θα αναρροφήσει αρθρικό υγρό προκειμένου να το στείλει στο Μικροβιολόγο για εξέταση. Άλλες εξετάσεις που θα βοηθήσουν τη διάγνωση και θα προσδιορίσουν το μέγεθος της αρθρικής βλάβης είναι η γενική αρθρικού υγρού, οι ακτινογραφίες της προσβεβλημένης άρθρωσης, η αξονική, η μαγνητική τομογραφία, το σπινθηρογράφημα κ.α.

Ποιες όμως αρθρώσεις προσβάλλονται

Η άρθρωση του γόνατος είναι η συνηθέστερη. Οποιαδήποτε άρθρωση όμως μπορεί να προσβληθεί. Πως όμως τα μικρόβια φτάνουν στην άρθρωση και προκαλούν αρθρίτιδα;

Τις περισσότερες φορές μεταφέρονται μέσω του αίματος και φτάνουν στην άρθρωση έχει δηλ. πριν μολυνθεί το αίμα. Άλλοι τρόποι είναι μέσω ανοιχτού τραύματος, από δερματική λοίμωξη, από επέκταση οστικής λοίμωξης [οστεομυελίτιδα], από ενδοαρθρική έκχυση κ.α. Προδιαθεσικοί παράγοντες είναι διαταραχές της άμυνας ειδικά σε βρέφη ή ηλικιωμένους, φάρμακα όπως ανοσοκατασταλτικά και κορτικοειδή, χρόνια νοσήματα όπως ο καρκίνος ή η κίρρωση του ήπατος, η δρεπανοκυταρική αναιμία, ρευματικές νόσοι όπως η ρευματοειδής αρθρίτιδα, ο λύκος, η νευροπαθητική αρθρίτιδα, η ουρική αρθρίτιδα και τέλος η ενδοφλέβια χρήση ουσιών.

Ποια όμως είναι η θεραπεία;

Η αντιμετώπιση της σηπτικής αρθρίτιδας είναι μια επείγουσα ιατρική κατάσταση γιατί τυχόν καθυστέρηση στη διάγνωση μπορεί να οδηγήσει σε ολοκληρωτική καταστροφή της άρθρωσης και μόνιμη αναπηρία. Η θεραπεία με τα κατάλληλα αντιβιοτικά πρέπει να αρχίζει αμέσως μετά τα αποτελέσματα των καλλιεργειών ή και νωρίτερα αν υπάρχει ισχυρή υποψία λοίμωξης ή έχουμε εμφανείς βλάβες από τον ακτινογραφικό έλεγχο. Η χορήγηση είναι ενδοφλέβια για δύο περίπου εβδομάδες. Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας ποικίλει και εξαρτάται από το είδος του μικροβίου, την έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία τη σωστή παρακολούθηση του ασθενούς με καλλιέργειες κ.α. Συμπερασματικά η ευαισθητοποίηση του γιατρού κάθε ειδικότητας αλλά και των ασθενών που σήμερα είναι πολύ περισσότερο ενημερωμένοι είναι ζωτικής σημασίας για την επιτυχή έκβαση μιας καταστροφικής αρθρίτιδας που όμως θεραπεύεται απόλυτα αν διαγνωστεί και αντιμετωπιστεί χωρίς καθυστέρηση.