Όταν χρησιμοποιούμε τη μέθοδο αυτή πρέπει να θυμόμαστε ότι διέπεται από ορισμένους κανόνες και έχει κάποιους περιορισμούς. Πάνω απ’όλα, για να καλλιεργήσουμε τις κοινωνικές δεξιότητες του παιδιού, να το διδάξουμε κανόνες και να χτίσουμε την αυτοεκτίμησή του, θα πρέπει να είμαστε πολύ κοντά του, να το βοηθήσουμε να “κατονομάσει” τα συναισθήματά του και φυσικά να προσφέρουμε προτάσεις και λύσεις πριν… “χτυπήσει” μια κρίση!
Όμως, πολλοί γονείς βρίσκουν ιδιαίτερα αποτελεσματική τη μέθοδο “time-out” κυρίως σε πολύ δύσκολες καταστάσεις και όταν νιώθουν οτι οι ίδιοι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση, νιώθουν υπερβολικά θυμωμένοι ή ότι θα ξεφύγουν από τα όρια που έχουν θέσει στον εαυτό τους.
Τι γίνεται όταν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τη μέθοδο αυτή αλλά τελικά βλέπουμε οτι δεν λειτουργεί? Ακολουθούν 5 συνήθη λάθη που κάνουμε και αποτρέπουμε τη μέθοδο να λειτουργήσει αποτελεσματικά:
1. Δεν αντιδρούμε εγκαίρως! Η χρήση της μεθόδου όταν θέλουμε να διδάξουμε στο παιδί κάποιους κανόνες ενδείκνυται ιδιαίτερα. Όμως θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό αν αντιδρούσαμε εγκαίρως – πριν φτάσουν δηλαδή τα πράγματα στο απροχώρητο. Αυτό σημαίνει οτι κατά τη διάρκεια ή και πριν ακόμα δημιουργηθεί η αναστάτωση καλό θα ήταν να αλληλεπιδράσουμε με το παιδί, να δούμε τι το απασχολεί και αντιδρά έτσι παρά απλά να αντιμετωπίσουμε τα ήδη γενόμενα. Αν ξέρετε για παράδειγμα οτι μπορεί να είναι κουρασμένος, οτι είχε μια εξαντλητική μέρα ή οτι απλά μπορεί να πεινάει, έτσι εντοπίζετε τι μπορεί να φταίει για τη συμπεριφορά του αυτή εγκαίρως!
2. Χρησιμοποιούμε τη μέθοδο ως τιμωρία! Μπορεί με τους όρους του συμπεριφορισμού το “time-out” να χαρακτηρίζεται ως “τιμωρία”, όμως πρόκειται για έναν τεχνικό ορισμό που σημαίνει μείωση της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς. Δεν πρέπει να βλέπουμε λοιπόν το time out ως τιμωρία ή σαν κάτι που κάνουμε στο παιδί επειδή είμαστε θυμωμένοι μαζί του, αλλά σαν ευκαιρία να “χαλαρώσει” σωματικά και συναισθηματικά.
3. Χρησιμοποιούμε το time out για λάθος λόγους! Τα time out χρησιμοποιούνται για να μειώσουμε την ανεπιθυμήτη συμπεριφορά και όχι να αυξήσουμε την επιθυμητή. Αν λοιπόν θέλουμε για παράδειγμα να βγούμε μια βόλτα με το παιδί και αυτό αντί να ακολουθεί τις οδηγίες που του δίνουμε (πήγαινε τουαλέτα, ντύσου, μάζεψε τα παιχνίδια σου), συνεχίζει να παίζει και μας αγνοεί, το time out δεν είναι η κατάλληλη μέθοδος. Στην περίπτωση αυτή θέλουμε να “αυξήσουμε” το χρόνο αντίδρασής του και την υπακοή του, γι’αυτό άλλες μέθοδοι είναι πιο ενδεδειγμένες!
4. Γινόμαστε πολύ…συναισθηματικοί! Είναι πολύ αγχωτικό και συχνά επώδυνο για ένα παιδί να βλέπει τον γονέα του εκτός εαυτού. Όταν λοιπόν χρησιμοποιείτε το time out, κρατήστε την ψυχραιμία σας, μιλήστε σταθερά και με αυτοπεποίθηση και πάνω απ’όλα χρησιμοποιήστε σύντομες, απλές και ξεκάθαρες εκφράσεις.
5. Του δίνουμε πολλές προειδοποιήσεις! Είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε μια και ξεκάθαρη προειδοποίηση. Παραδείγματος χάριν αν το μικρό σας χτυπήσει ένα άλλο παιδί, κοιτάξτε το σταθερά στα μάτια και πείτε “Το να χτυπάς το φίλο σου δεν είναι σωστό γιατί πόνεσε”. Δώστε του αμέσως μετά την ευκαιρία να αλληλεπιδράσει με το άλλο παιδί και κατόπιν δώστε του μια προειδοποίηση: “Αν τον χτυπήσεις ξανά, τότε θα χρειαστεί να κάνεις ένα διάλειμμα από το παιχνίδι για να σκεφτείς”. Περισσότερες προειδοποιήσεις είναι εντελώς άσκοπες!
Η μέθοδος time out μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο στα νήπια, όσο και στα μεγαλύτερα παιδιά αλλά και σε περιπτώσεις παιδιών που πάσχουν από Υπερκινητικότητα ή/και Διάσπαση Προσοχής. Φυσικά, κάθε παιδί αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση οπότε είναι στο χέρι μας να βρούμε και να εκτιμήσουμε το πότε, το πως και με ποιόν θα χρησιμοποιήσουμε το time out!
