- Συγγενής, η οποία δημιουργείται κατά τις πρώτες εβδομάδες τις εμβρυϊκής ζωής
- Νευρομυϊκή, η οποία δημιουργείται από παθήσεις του νευρικού ή μυϊκού συστήματος
- Ιδιοπαθής, η οποία αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό και είναι άγνωστης αιτιολογίας. Η πάθηση αυτή συνήθως είναι χωρίς συμπτώματα και ξεκινάει από την παιδική ηλικία. Η συχνή παρακολούθηση (δυο φορές το χρόνο), είναι απαραίτητη για την πρόληψη και τη θεραπεία. Τεστ σκολίωσης.
- Λειτουργική, η μορφή αυτή αποκαθίσταται πλήρως όταν η αιτία που την προκαλεί εξαλειφθεί. Πιο πιθανές αιτίες λειτουργικής σκολίωσης είναι λόγω έντονου μυϊκού σπασμού πλησίον της σπονδυλικής στήλης, λόγω ανισοσκελίας, λόγω έντονης δισκοπάθειες, καθώς ο ασθενής προσπαθεί να αποφορτίσει την πάσχουσα πλευρά, λόγω κακής στάσης, όπως η χρήση υπολογιστών – χρήση κινητού από τη μια πλευρά – κουβάλημα βαριάς τσάντας πάνω από τον ώμο – περίοδο εγκυμοσύνης το τελευταίο τρίμηνο (Π. Σημεωνίδης, 1997).
- Aντισταθμιστική ή λόγω κλίσης της λεκάνης που οφείλεται συνήθως σε ανισοσκελία ή πυελική ασυμμετρία και εξαφανίζεται, όταν ο άρρωστος κάθεται.
- Aνταλγική ή «εξ ερεθισμού», όπως σε δισκοκήλη, δισκίτιδα, οστεόειδες.
- Στατική σκολίωση που οφείλεται σε κακή στάση και εξαλείφεται όταν η Σ.Σ. κάμπτεται προς τα εμπρός σε αντίθεση προς την οργανική που φαίνεται περισσότερο σε κάμψη της Σ.Σ. (Π. Σημεωνίδης,1997)
Αιτιολογία
H ιδιοπαθής σκολίωση είναι η συχνότερη απ’ όλες τις σκολιώσεις (80%) και η αιτιολογία της παραμένει ακόμα άγνωστη. Η ακριβής αιτιολογία της πάθησης δεν είναι γνωστή. Η συσχέτιση με βαριές σχολικές τσάντες ή κακή στάση στο γράψιμο δεν έχει βάση. Υπάρχουν ενδείξεις ότι στην εμφάνισή της παίζουν ρόλο παράγοντες κληρονομικοί, ορμονικοί, μηχανικοί, καθώς και διατροφής. Σήμερα δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία ότι σε 20-30- % περίπου των περιπτώσεων ιδιοπαθούς σκολίωσης υπάρχει κληρονομική επιβάρυνση. Αυτό σημαίνει ότι ένα στα τέσσερα παιδιά που ο ένας από τους γονείς έχει παρουσιάσει την πάθηση αυτή. Συμπερασματικά μπορεί να λεχθεί ότι η αιτιολογία της σκολίωσης είναι πολυπαραγοντική με επικρατέστερες τη νευρομυϊκή και γενετική θεωρία (Π. Σημεωνίδης, 1997).
Διάγνωση της σκολίωσης
Η επικρατούσα άποψη για την αντιμετώπιση της σκολίωσης είναι η συντηρητική αγωγή, η οποία γίνεται κυρίως με φυσιοθεραπεία και τη χρήση κηδεμόνα και αυτό που ενδιαφέρει είναι η σταθεροποίηση και η αποτροπή της αύξησης του εύρους της δυσμορφίας. Ο σκοπός της άσκησης είναι η διατήρηση μιας καλής φυσικής κατάστασης, ευλυγισίας και ενδυνάμωσης της σπονδυλικής στήλης.
Όλες οι ασκήσεις ελεύθερου σώματος (χωρίς βάρη) είναι κατάλληλες, όμως πιο χρήσιμες είναι οι ασκήσεις διάτασης και ενδυνάμωσης της σπονδυλικής στήλης. Οι κηδεμόνες έχουν σχεδιαστεί για να βοηθήσουν να αναπτυχθούν οι σπόνδυλοι στην σωστήκατεύθυνση. Είναι πιο αποτελεσματικοί σε ανθρώπους με μεσαίες σκολιώσεις (μεταξύ 20-45 μοίρες) που ακόμη βρίσκονται στην ανάπτυξη. Οι κηδεμόνες αυτοί είναι λιγότερο χρήσιμοι σε μεγαλύτερες σκολιώσεις και σε ηλικίες μεγαλύτερες των 18 ετών (Weiss, 2003).
Ενδεικτικές θεραπευτικές ασκήσεις μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω αρχείο:
Σε πολύ προχωρημένο στάδιο ( 40 – 50 μοίρες) που η σπονδυλική στήλη φθάνει στο σημείο να πιέζει την καρδιά και τους πνεύμονες, απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση.
Η έγκαιρη διάγνωση είναι ίσως ο πιο σημαντικός παράγοντας για την εξέλιξη του προβλήματος. Μέχρι την ηλικία των 16 – 17 χρόνων πολλά μπορούν να γίνουν και πολλά μπορούν να διορθωθούν. Μετά από αυτήν την ηλικία, που σταματάει η ανάπτυξη του παιδιού, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι η αντιμετώπιση των συμπτωμάτων και η αποτροπή της επιδείνωσης. Δεν πρέπει επίσς να ξεχνάμε τις κοινωνικές ή ψυχολογικές εππτώσεις που μπορεί να δημιουργήσει αυτη η δυσμορφία στον ασθενή.
Πηγές
Σημεωνίδης, Π. (1997) Ορθοπαιδική Κακώσεις και παθήσεις του μυοσκελετικού συστήματος, Θεσσαλονίκη, University Studio Press.
