“Θα γίνεις πατέρας”….αλλά εκείνος το έβαλε στα πόδια!
Συγγραφέας Μαρίνα Κρητικού Γράφτηκε στις ,
Δυστυχώς δεν είναι ασυνήθιστο το φαινόμενο ένας άντρας που μαθαίνει ότι η σύντροφος του είναι έγκυος να το “βάζει στα πόδια” εγκαταλείποντας την. Το άκουσμα της φράσης: “Θα γίνεις πατέρας”, ηχεί στα αυτιά τους σαν συναγερμός για πόλεμο, με τις σειρήνες να ουρλιάζουν και μια φωνή μέσα του να του λέει ότι πρέπει να εγκαταλείψει την μάχη γιατί θα ηττηθεί και δεν θα βγει αλώβητος. Γιατί όμως ένας άντρας εγκαταλείπει την έγκυο σύντροφό του;
Έρευνες έχουν δείξει ότι η γέννηση του πρώτου παιδιού, αποτελεί συχνά ένα στρεσογόνο γεγονός, το οποίο επιφέρει τις πιο μεγάλες αλλαγές από κάθε άλλο στάδιο του κύκλου ζωής της οικογένειας (Priel & Besser, 2002). Ο κύκλος ζωής της οικογένειας, αποτελείται από διάφορα στάδια, με πρώτο την ένωση του ζευγαριού και άρα των δύο οικογενειών με το γάμο, όπου προκύπτει το νιόπαντρο ζευγάρι, όπου και είναι ζωτικής σημασίας η αφοσίωση στο νέο σύστημα, τη νέα οικογένεια. Οι διεργασίες που συντελούνται εδώ, είναι η διαμόρφωση του συζυγικού συστήματος και η αναδιαμόρφωση των σχέσεων με την εκτεταμένη οικογένεια και τους φίλους, ώστε να συμπεριληφθεί και ο σύντροφος. Το αμέσως επόμενο μεταβατικό στάδιο, έρχεται με την έλευση των νέων μελών της οικογένειας, των παιδιών, όπου και θα πρέπει να συντελεστεί η αποδοχή των νέων μελών στο σύστημα της οικογένειας. Το παραπάνω, συνίσταται στη διαμόρφωση του συζυγικού συστήματος με τον ερχομό των παιδιών, στην ανάληψη των γονεϊκών ρόλων. Όταν δεν έχει υπάρξει ακόμα γάμος και το ζευγάρι κάνει μια απότομη μετάβαση από την κατάσταση όπου ως σύντροφοι που μοιράζονταν τον χρόνο τους, περιμένουν τώρα τον ερχομό ενός παιδιού, το οποίο απαιτεί φροντίδα 24/7 (24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα), τότε είναι πιο πιθανό να έρθει ο πανικός και ο μελλοντικός πατέρας να το βάλει στα πόδια.
Γιατί ένας άντρας τρομάζει τόσο στην ιδέα να γίνει πατέρας; Οι Cowan & Cowan (1992), υποστηρίζουν ότι υπάρχουν 5 παράγοντες πίσω από αυτό: 1) το άγχος του να γίνει ένας άντρας πατέρας, 2) η ανάγκη του να μην αναπαράγει την ανατροφή και τον τρόπο διαπαιδαγώγησης του δικού του πατέρα, 3) οι απαιτήσεις που έχει το επάγγελμα του (άγχος και στην εργασία), 4) οι νέοι ρόλοι και απαιτήσεις στην πυρηνική του οικογένεια και 5) οι γενικότερες αλλαγές που θα φέρει στην ζωή του ο ερχομός του παιδιού. Όταν αυτοί οι παράγοντες βιώνονται από τον μέλλοντα πατέρα ως δύσκολα διαχειρίσιμοι και αξεπέραστοι, τότε είναι που ίσως σκεφτεί ως “λύση” να το “βάλει στα πόδια” και να εγκαταλείψει την έγκυο σύντροφο του.
Μια τέτοια συμπεριφορά είναι αναστρέψιμη ή μήπως όχι; Δεν υπάρχει μια σίγουρη απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Τίποτε δεν είναι απόλυτο αν υπάρχει καλή θέληση και πραγματικό νοιάξιμο για την σύντροφο και μελλοντική μητέρα του παιδιού του. Κάποιες φορές μπορεί η αρχική αντίδραση να είναι η φυγή, ως μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης με τον εαυτό και τις δυνάμεις ή/και αδυναμίες του. Σαν ένα τεστ των ορίων και των αντοχών του για το αν θα τα καταφέρει με τα νέα δεδομένα. Σε κάθε περίπτωση όμως, για να καταλάβει η σύντροφος αν αυτή η συμπεριφορά του συντρόφου της είναι ένδειξη ευθυνόφοβου ανθρώπου ή απλά μια κίνηση πανικού, θα πρέπει να σκεφτεί και να συνυπολογίσει το πώς ήταν η συμπεριφορά του γενικά σε όλη την περίοδο της σχέσης τους. Συνεπώς, η εγκυμονούσα σε αυτή την φάση, αφού φυσικά πρώτα και η ίδια ξεπεράσει το αρχικό σοκ, θα πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία για μια συζήτηση με τον σύντροφο της. Η συζήτηση θα τη βοηθήσει να διερευνήσει τα συναισθήματα του συντρόφου της, αλλά και τις προθέσεις του για το μέλλον. Κατόπιν θα μπορέσει να ζυγίσει τα όσα ειπώθηκαν και αν τελικά δει ότι ο σύντροφος δεν θα την στηρίξει στην απόφαση της, να δει αν θα μπορέσει να αντέξει το βάρος του να γίνει μονογονέας.
Κάθε απότομη αλλαγή της ζωής μας, μας φέρνει όλους αντιμέτωπους με επώδυνα συναισθήματα και πολλές φορές η αντίδραση μας δεν είναι η αναμενόμενη. Καλό είναι να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας και στους γύρω μας να επεξεργάζονται τις αλλαγές, ώστε να μπορέσουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν με την ωριμότητα ενός ενήλικα. Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε νέα ζωή που φέρνουμε στον κόσμο είναι πλήρως εξαρτώμενη από εμάς και για το τι εφόδια και τι βάσεις θα μπουν είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι εμείς.
Βιβλιογραφία:
Cowan C. & Cowan P. (1992) When Partners Become Parents: The Big Life Change for Couples. Harper Collins, New York.
Priel B. & Besser A. (2002) Perceptions of early relationships during the transition to motherhood: the mediating role of social support.Infant Mental Health Journal 23, 343–360.
