Το παιδί “τυχαίος μάρτυρας” σε μια πολύ “προσωπική” στιγμή των γονέων του
Συγγραφέας Κώστας Κομματάς Γράφτηκε στις ,
Ένα τέτοιο γεγονός, ένας γονιός ΔΕΝ θέλει να το ζήσει ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του. Σε κάποια πολύ προσωπική – καυτή, στιγμή στο κατώφλι της πόρτας ξεπροβάλλει ενα παιδικό κεφάλι και όλα…“στην φόρα”! Καταρχήν είναι καλό να είσθε προετοιμασμένοι περνώντας υπόψιν σας το ταμπεραμέντο και την αγωγή που του δώσατε μέχρι τώρα.
Εννοώ πως αν ανοίγει πόρτες, χωρίς να ζητά αδεία κλπ…. τότε ήταν επόμενο να έρθει το κακό! Όμως, αν γίνει…. τότε ΔΕΝ είναι τόσο φοβερά τα πράγματα. Είναι αδύνατο ένα μικρο παιδί (έως τα 4-5) χρόνια του να αντιληφθεί “το τι παιζει”. Είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα, με τις χυδαίες βρισιές που τις παπαγαλίζει χωρίς να καταλαβαίνει το νόημα τους.
Όμως στην περίπτωση μας υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες.
Αν το παιδί δει ιδιαίτερες “ακροβατικές ασκήσεις”, η ακούσει “κραυγές – σαν του ΠΑΟΚΤΣΗ που βάζει γκολ” τότε μπορεί να σκεφθεί ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ! Να τα ερμηνεύσει σαν καυγά, σαν βια του ενός γονιού, και τους αναστεναγμούς σαν κλάμα πόνου. Ασφαλώς με μια τέτοια ερμηνεία γεγονότων θα σοκαριστεί ανεπανόρθωτα.
Πως αντιδρούμε;
Όσο και να ειναι φοβερό το σοκ μας, ΨΥΧΡΑΙΜΑ! Χωρίς υστερικά κλάματα απο ενοχές, χωρίς βρισιές στον “αφηρημένο – Ανυπόμονο” σύντροφο που ξέχασε να κλειδώσει… ζητάμε ΗΡΕΜΑ απο το παιδί να ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ στο δωμάτιο του. Με τίποτε δεν πρέπει να μείνει, ώστε να δει όσα δεν ειχε προλάβει να δει. Είμαστε ξεκάθαροι. “Πήγαινε και αμέσως ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ να το συζητήσουμε.” ΤΕΛΟΣ!
Ντυνόμαστε – προφανώς, και οι δυο γονείς (πάντα) πηγαίνουν στο δωμάτιο του. Μην μείνει ο ένας γονιός πίσω με άλλοθι… ντρέπομαι τόσο, η “να κάνω ένα φρεσκαρισματακι”. Εκεί η κουβέντα μας ξεκινά με μια αγαπημένη…. φράση των ενηλίκων…”αγάπη μου….δεν είναι αυτό που νομίζεις“.
Και πραγματικά, αυτό εννοούμε… Θέλουμε δηλαδή να κάνουμε σαφές πως ότι έγινε δεν ήταν θύμος, αλλά με επιθυμία και των δυο γονέων, και το σπουδαιότερο πως οι σκηνές ειναι μια ειδική μορφή αγάπης ανάμεσα στους μεγάλους. Του εξηγούμε πως η ΑΓΑΠΗ δεν πρέπει να είναι μόνον όμορφα λόγια αλλά και πράξεις (ΑΓΓΙΓΜΑΤΑ – θα το ονομάσουμε) με κάποιες διαφορές και διαβαθμίσεις. Δηλ. πράξη αγάπης ειναι το φιλί (στο μάγουλο ή στο στόμα) αλλά το κάθε ένα εχει διαφορετικό προορισμό. Έχει τεράστια σημασία να ΜΗΝ (από ενοχές) οι γονείς “λεκιάσουν” την στιγμή του σεξ. Λόγια, όπως “συγγνώμη, δεν θα ξανασυμβεί” κλπ, πιθανότατα θα κάνουν το παιδάκι να νομίσει πως ότι “είδε” ηταν ένα “λάθος” που δεν θα ξανασυμβεί. Ίσως καταλαβαίνετε πως στην κρίσιμη ηλικία διαμόρφωσης χαρακτήρα, τέτοιες αντιλήψεις αλλοιώνουν την σεξουαλική του ωρίμανση.
Μετά τις εξηγήσεις, αν ειναι νύχτα, θα κοιμηθεί ολη η οικογένεια μαζί στο σαλόνι. Όχι στον “τόπο του εγκλήματος – στην κρεβατοκάμαρα” αλλά ποτέ στο ΔΩΜΑΤΙΟ του παιδιού. Γιατί; διότι θα κάνει έναν απλό (αλλά ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟ) ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟ. Μένουν στο δωμάτιο μου, γιατί έχουν “λερωμένη την φωλιά τους” και θέλουν να με καλοπιάσουν. Δεν απολογούμαστε – ειδικά – για ένα τέτοιο θέμα. Όμως πρέπει να είναι όλοι ΜΑΖΙ. Για να σιγουρευτεί το παιδί πως δεν θα “ξαναμαλώσουν”(αν δεν αποδεχθεί τις εξηγήσεις τους). Και το σπουδαιότερο…για να μην “πληρώσει την νύφη” ο απρόσεκτος που άφησε την πόρτα ανοικτή, ‘ η “κυρία” που ούρλιαζε σαν τον ΠΑΟΚτση στην εξέδρα.
Τώρα εάν το παιδί είναι μεγαλύτερο και καταλαβαίνει η τακτική είναι η ιδία. Δεν ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΣΤΕ. Εφόσον μάλιστα το παιδί – ανοίξει κλειστή πόρτα, τότε έχουμε δικαίωμα και -ίσως- υποχρέωση να περάσουμε σε αντεπίθεση. Δηλαδή του ζητάμε εξηγήσεις, γιατί παραβίασε την ιδιωτικότητα της κλειστής κρεβατοκάμαρας. Μην δείξετε αφέλεια και δεχθείτε εξηγήσεις όπως “διψούσα”, είδα “κακό όνειρο”, είδα “Φως,και είπα να πω ένα γεια”
Φίλοι μου, μια τελευταία συμβουλή. ΔΕΝ σας έγραψα σατυρικό άρθρο, για να γελάσουμε παρέα. Να θυμόσαστε – σαν ενήλικες – να πολεμάτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα σας, ένα εκ των οποίων -συχνά υποτιμημένο- είναι το να απολαμβάνετε το σεξ χωρίς ενοχές και ιδεασμούς .
