Για τον ασθενή η “κήλη” σημαίνει ότι παρατηρεί μία δερματική προβολή που προκαλεί πόνο στο σημείο εμφανίσεως της. Για τον γιατρό η “κήλη”είναι η πρόπτωση ενδοκοιλιακού οργάνου, συνήθως τμήμα λεπτού εντέρου, το οποίο ανατάσσεται στην κοιλιακή χώρα χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα και όταν δεν ανατάσσεται και υπάρχει πόνος, δηλαδή έχει γίνει περίσφιξη, τότε απαιτείται η χειρουργική αντιμετώπιση της.

Στο κοιλιακό τοίχωμα υπάρχουν ευένδοτα σημεία, όπως : στην βουβωνική περιοχή όπου δημιουργούνται πιο συχνά στους άνδρες η βουβωνοκήλη και η οσχεοβουβωνοκήλη, ενώ πιο συχνά στης γυναίκες είναι η μηροκήλη. Στην περιοχή του ομφαλού παρατηρείται η παρά-ομφαλοκήλη, στο επιγάστριο η επιγαστρική κήλη λευκής γραμμής, ενώ όπου έχει προηγηθεί χειρουργική επέμβαση μπορεί στο σημείο της εγχειρητικής τομής να δημιουργηθεί η λεγόμενη μετεγχειρητική κοιλιοκήλη.

Η συγγενής προδιάθεση

Η διαταραχή στη ισορροπία σύνθεσης κολλαγόνου

Αύξηση ενδοκοιλιακής πίεσης (παχυσαρκία, χρόνιος βήχας , τοκετοί, κλπ)

Η χρήση “ζώνης” χρησιμοποιείται συχνά – δεν παρέχει αποτέλεσμα !! Η κήλες με το χρόνο μεγαλώνουν Η χειρουργική αντιμετωπίσει είναι η μόνη λύση !

Η παρουσία βουβωνοκήλης ή μηροκήλης είναι ένδειξη για χειρουργική αποκατάσταση, για να έχουμε μικρότερο ποσοστό υποτροπής, η χρήση “πλέγματος” θεωρείται το Golden Standard. Η τοποθέτηση γίνεται με την κλασσική “ανοικτή” τεχνική ή με την “λαπαροσκοπική τεχνική”.

Η θεραπεία της Ομφαλοκήλης , Κοιλιοκήλης και Μετεγχειρητικής Κήλης είναι επίσης η χειρουργική επέμβαση. Εδώ, η χρήση πλέγματος έχει ένδειξη όταν το “στόμιο” του χάσματος είναι μεγαλύτερο από 3 εκατοστά .Η χειρουργική αποκατάσταση με πλέγμα, είτε κλασσικά “ανοικτά” είτε “λαπαροσκοπικά” αποτελεί τη μόνη και μόνιμη θεραπευτική αντιμετώπιση.

Μία από τις σημαντικότερες εξελίξεις της Γενικής Χειρουργικής κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, που αναπτύχθηκε κυρίως την τελευταία δεκαετία με την χρήση των οπτικών ινών και της τεχνολογίας video, είναι η επανάσταση της Λαπαροσκοπικής Χειρουργικής. Που οφείλεται όμως αυτή η επανάσταση; Στο γεγονός ότι με την τεχνική αυτή εκτελούνται καθιερωμένες χειρουργικές επεμβάσεις, με τα εξής πλεονεκτήματα :

Η Λαπαροσκοπική τεχνική αποφεύγει την κλασσική εγχειρητική τομή. Η επέμβαση γίνεται από 3-4 μικρές οπές 0.5 και 1 εκατοστά από οπούεισάγονται ειδικά Trocar Cannula που επιτρέπουν την εισαγωγή του Λαπαροσκόπιου και των λαπαροσκοπικών εργαλείων. Το μεγάλο πλεονέκτημα προέρχεται από αυτή την απουσία της εγχειρητικής τομής με αποτέλεσμα την μείωση τυχών επιπλοκών που σχετίζονται με την “τομή”.

Πρώτον, επιπλοκές που έχουν σχέση με το αναπνευστικό σύστημα π.χ. ατελεκτασίες και πνευμονίες έχουν μειωθεί λόγο της καλύτερης αναπνοής μετεγχειρητικά που οφείλεται στον μειωμένο μετεγχειρητικό πόνο και γρήγορης κινητοποιήσεως των ασθενών που επίσης συμβάλει,

Δεύτερον, η μείωση επιπλοκών από το φλεβικό σύστημα των κάτω άκρων π.χ. θρομβοφλεβίτιδα και πνευμονική εμβολή.

Τρίτον, επιπλοκές που έχουν άμεση σχέση με την εγχειρητική τομή π.χ. λοίμωξη, διαπύηση, διάσπαση και μετεγχειρητικών κηλών αυτών είναι πολύ σπάνιες.

Τέταρτον, η μετεγχειρητική νοσηλεία είναι λιγότερη από 24 ώρες π.χ. στην λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή, και η επιστροφή στην καθημερινή απασχόληση γίνεται σε 4-6 ημέρες.

Πέμπτον, το άριστο αισθητικό αποτέλεσμα.

Το μεγάλο ερώτημα ήταν πως μια “καινούργια” τεχνική έγινε αποδεκτή από τόσους χειρουργούς και ασθενείς παγκοσμίως τόσο γρήγορα;

Η απάντηση είναι στα πλεονεκτήματα που παρέχει η μέθοδος στον Χειρουργό και παράλληλα στο Ασθενή του.