Θυρεοειδεκτομή με τη χρήση νευροδιεγέρτη
Συγγραφέας Κυριάκος Βαμβακίδης Γράφτηκε στις ,
Αδιαµφισβήτητα, η πιο σηµαντική επιπλοκή της θυρεοειδεκτοµής είναι το βράχνιασµα της φωνής, λόγω του τραυµατισµού ενός εκ των δύο υπεύθυνων νεύρων για την κίνηση των φωνητικών χορδών. Αυτή η επιπλοκή µπορεί να είναι προσωρινή ή και µόνιµη.
Ως παροδική εµφανίζεται σε ποσοστό 7%-10%, ανακάµπτει πλήρως µετά την πάροδο περίπου 6 µηνών, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των ασθενών αποκαθίσταται στο πρώτο τρίµηνο. Μόνο 1% των ασθενών θα έχει µόνιµη παράλυση της φωνητικής χορδής, αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως η ποιότητα της φωνής βελτιώνεται σηµαντικά, ιδιαίτερα αν ο ασθενής υποβληθεί και στην κατάλληλη λογοθεραπευτική αγωγή.
Καταστροφική ως επιπλοκή, όµως, είναι η αµφοτερόπλευρη διακοπή της λειτουργίας των νεύρων. Στις περιπτώσεις αυτές, εκτός της αφωνίας, µπαίνει σε κίνδυνο και η αναπνοή του ασθενούς, κατάσταση που µπορεί να οδηγήσει σε τραχειοτοµή.
Για τους λόγους αυτούς, τα τελευταία χρόνια κερδίζει συνεχώς έδαφος η αφαίρεση του θυρεοειδούς αδένα µε τη βοήθεια της διεγχειρητικής νευροπαρακολούθησης (νευροδιεγέρτη).
Με τον νευροδιεγέρτη είµαστε σε θέση να γνωρίζουµε τη λειτουργία του νεύρου καθ’ όλη τη διάρκεια της επέµβασης. Αν υπάρξει η πληροφορία της µη σωστής λειτουργίας του νεύρου στην πρώτη πλευρά, που σηµαίνει ότι η φωνητική χορδή δεν λειτουργεί, τότε ο χειρουργός µπορεί να παραιτηθεί από την αφαίρεση του άλλου λοβού, ώστε να µη θέσει σε κίνδυνο και το δεύτερο νεύρο και, κατ’ επέκταση, την οµιλία και την αναπνοή του ασθενούς. Η τακτική αυτή ονοµάζεται θυρεοειδεκτοµή σε δύο στάδια, έχει στατιστικά πολύ µικρή πιθανότητα να χρειαστεί και ουσιαστικά εξασφαλίζει απόλυτα τον ασθενή από τον κίνδυνο της τραχειοτοµής. Η αφαίρεση της δεύτερης πλευράς µπορεί να γίνει έπειτα από τρεις µήνες, οπότε και αναµένεται να έχει επανέλθει η λειτουργία της παράλυτης φωνητικής χορδής, εφόσον, βέβαια, το νεύρο είναι ανατοµικά ακέραιο.
Μια άλλη βοήθεια που παρέχεται µε τη νευροδιέγερση είναι η πρόληψη της επερχόµενης βλάβης λόγω έλξης του νεύρου, όπου παρατηρείται σταδιακή πτώση των δυναµικών κατά τη διέγερση του νεύρου. Ο χειρουργός στις περιπτώσεις αυτές µπορεί να διακόψει για µερικά λεπτά το χειρουργείο και την έλξη επί του νεύρου, προλαµβάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την επερχόµενη βλάβη.
Η χρήση του νευροδιεγέρτη είναι επίσης απόλυτα ενδεδειγµένη σε όλες τις περιπτώσεις επανεπέµβασης στον τράχηλο, είτε αυτή αφορά υπόλειµµα θυρεοειδούς είτε αφαίρεση λεµφαδένων που δεν αφαιρέθηκαν στην αρχική επέµβαση.
Ο λόγος της χρησιµότητας του νευροδιεγέρτη στις περιπτώσεις αυτές είναι οι µετεγχειρητικές συµφύσεις που έχουν αναπτυχθεί στο χειρουργικό πεδίο, µε αποτέλεσµα την αλλοίωση της φυσιολογικής ανατοµίας της περιοχής, που καθιστά την αναγνώριση των νεύρων για την οµιλία εξαιρετικά δυσχερή.
Είναι προφανές ότι η χρήση του νευροδιεγέρτη µπορεί να βελτιώσει την ασφάλεια της χειρουργικής επέµβασης στον θυρεοειδή και είναι επιθυµητή η εφαρµογή της σε όλες τις περιπτώσεις, ανεξαρτήτως της υποκείµενης νόσου.
Ο Κυριάκος Θ. Βαµβακίδης είναι Χειρουργός, Διευθυντής Τµήµατος Χειρουργικής Ενδοκρινών Αδένων Κεντρικής Κλινικής Αθηνών
info@drvamvakidis.gr, www.drvamvakidis.gr
