Τα παιδιά μας ανήκουν;
Συγγραφέας Νικολέττα Σεφέρου Γράφτηκε στις ,
Τι είναι αυτό που πραγματικά ζητάμε από τα παιδιά μας; Να υπακούουν τους γονείς τους για να είναι «καλά» παιδιά; Γιατί εκείνοι μόνο ξέρουν και θέλουν το καλό τους; Να μην εμπιστεύονται κανέναν άλλον; Να είναι ευτυχισμένα; Να σταθούν στα πόδια τους και να είναι ανεξάρτητα; Ότι κι αν πραγματικά θέλουμε από τα παιδιά μας, ένα είναι το σίγουρο: Ότι μεγαλώνουμε ξεχωριστές προσωπικότητες που αν δεν τις αφήσουμε να “πετάξουν” δεν θα ανακαλύψουν τις εμπειρίες του ταξιδιού.
Οι γονείς, με την γέννηση των παιδιών τους, μαθαίνουν να να ικανοποιούν τις ανάγκες τους, να τα καθοδηγούν, να τα προστατεύουν και να είναι συνέχεια δίπλα τους σε κάθε βήμα. Όλα αυτά, με τα χρόνια γίνονται “συνήθεια”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αναγκαία μέχρι μία ηλικία. Αυτή η “συνήθεια” λοιπόν, ακολουθεί τους γονείς , και τα παιδιά κατ’ επέκταση, μέχρι και μετά την ενηλικίωσή τους. Τα ενήλικα παιδιά πλέον, αντιμετωπίζονται ως ανήλικα και αυτό δύσκολα αλλάζει.
Είναι όμως αυτή η συμπεριφορά υγιής; Είναι προς όφελος των παιδιών;
Μεγαλώνοντας τα παιδιά μας, θέλουμε να είναι ανεξάρτητα, να βάζουν δικούς τους στόχους, να κάνουν τις δικές τους επιλογές και να είναι υπεύθυνοι γι΄αυτές.
Όταν όμως εμείς τα μεγαλώνουμε χωρίς να τους δίνουμε την δυνατότητα επιλογής, όταν όλα είναι τακτοποιημένα από εμάς, όταν την λέξη “δυσκολία” δεν επιτρέπουμε να την νιώσουν τα παιδιά μας, τότε μήπως τα εγκλωβίζουμε και τα αναγκάζουμε να είναι εξαρτημένα με μας ή δεν δεχόμαστε ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν;
Όποια κι αν είναι η απάντηση, ένα είναι σίγουρο! Οι γονείς θέλουν την ευτυχία των παιδιών τους και γι’ αυτό θα πρέπει να δώσουν τα φτερά τους για να τα βοηθήσουν να πετάξουν. Δεν έχει σημασία που ίσως δεν συμφωνείτε με τα όνειρά τους, σημασία έχει να τα καταλαβαίνετε και να τα στηρίζετε σε κάθε τους επιλογή. Να είστε το στήριγμά τους, ο άνθρωπος που θα τα συμβουλεύει όποτε το ζητήσουν και θα τους ενθαρρύνει όποτε χρειαστεί. Ο άνθρωπός που θα τους βοηθήσει να ρισκάρουν, θα τους αφήσει να χάσουν και να μάθουν, που θα τα επιβραβεύσει και θα τα παρηγορήσει. Αυτός ο γονιός, είναι αυτός που θέλει ευτυχισμένα τα παιδιά του.
Όνειρα που δεν εκπληρώσατε, επιλογές που δεν κάνατε, ευκαιρίες που χάθηκαν. Αυτοί είναι οι πραγματικοί αντίπαλοι των γονέων. Παλεύουν με το παρελθόν και τις αναμνήσεις. Όταν όμως έρχεται στον κόσμο ένα παιδί όλα αυτά θα πρέπει να διαγράφονται και να προσπαθούμε για ένα καλύτερο αύριο.
Ο μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος Khalil Gibran λέει στον «Προφήτη»: Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά, είναι γιοι και κόρες που ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της. Ήρθαν μέσω εσάς, αλλά όχι από εσάς. Και παρά που είναι κοντά σας, δεν σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι και τις σκέψεις σας, Γιατί εκείνα έχουν τις δικές τους, προσωπικές σκέψεις. Μπορείτε να φιλοξενήσετε τις σάρκες τους, αλλά όχι και τις ψυχές τους. Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο, το οποίο εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε ούτε στα όνειρά σας. Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάζετε, Αλλά μην ζητάτε εκείνα να γίνουν σαν κι εσάς. Γιατί η ζωή δεν γυρίζει πίσω, ούτε παραμένει στο χθες…
Άραγε τελικά, τα παιδιά μας ανήκουν;
Νικολέτα Σεφέρου,
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
