Σε αυτό εν μέρει έχουν δίκιο.
Κάπως έτσι οι ελληνικές πλαζ γεμίζουν με παιδιά τσιμπημένα και κατουρημένα…άσε που κάποια από αυτά τελικώς θα κάνουν αναφυλαξία (τζάμπα το κατούρημα,δηλαδή?).Τι ισχύει τελικά?
Τα ούρα φυσικά έχουν αμμωνία.Για την ακρίβεια,ουρία που ακολούθως διασπάται σε αμμωνία.Σε αυτην οφείλεται και η χαρακτηριστική οσμή που παρατηρείται στα δημόσια ουρητήρια,σε μέρη δηλαδή που σε αντίθεση με το σπίτι του,δύσκολα κανείς βρίσκει τον στόχο!Η αμμωνία (ΝΗ3),το γνωρίζουμε από την βιοχημεία,είναι διάλυμα βάσεως.’Αρα,απλά πολύ απλά,μπορεί εν μέρει να εξουδετερώσει τα οξέα.
Το κατούρημα λοιπόν,ΜΠΟΡΕΙ να είναι χρήσιμο,σε περιπτώσεις δήγματος από είδος που καταλείπει στο σώμα μας δηλητήριο στην μορφή του οξέος.
‘Ενα τέτοιο καλό και συχνό παράδειγμα είναι η μέλισσα,που με τσίμπημα της καταλείπει τον ασκό της εντός του σημείου του δείγματος και απελευθερώνει στην κυκλοφορία μας ΟΞΥ .Εκεί μάλιστα. Πραγματικά το να κατουρήσουμε το σημείο του δήγματος (ή να το περάσουμε με στικ αμμωνίας από το φαρμακείο-όχι και το πιο χρήσιμο σκεύασμα του κόσμου,βέβαια) μπορεί να ωφελήσει σε έναν βαθμό,αφού μερικώς θα εξουδετερώσει μια ποσότητα δηλητήριου-οξέος που απελευθερώθηκε τοπικά!Το ίδιο ισχύει και για μερικά θαλάσσια είδη (τσούχτρες).
Οι σφήκες όμως,που επίσης ενδημούν στις ελληνικές παραλίες,είναι μια τελείως διαφορετική υπόθεση.
Γιατί 1ον…μπορούν ΕΠΑΝΕΙΛΛΗΜΕΝΑ να τσιμπήσουν το θύμα τους , και γιατί 2ον , το δηλητήριο που απελευθερώνουν με κάθε τσίμπημα είναι διάλυμα βάσεως (και όχι οξέως). Άρα η αμμωνία είναι άχρηστη (βάση με βάση).Εκεί,όσο περίεργο φαίνεται σε αρκετό κόσμο,εξουδετερώνουμε το τσίμπημα χρησιμοποιώντας ΟΞΥ!Ναι…οξύ!Εντάξει…όταν λέμε οξυ,δεν εννοούμε κάποιο ισχυρό οξύ.Εννοούμε ξύδι ή λεμόνι. Για να αντιδράσει με το διάλυμα βάσης που είναι το συγκεκριμένο δηλητήριο.’Ετσι στην ίδια πλάζ,μπορούμε να έχουμε παιδιά κατουρημένα,παιδιά ξυδάτα και παιδιά λεμονάτα!
Αυτό που πρέπει να καταστεί σαφές,είναι ότι το κατούρημα ή το ξύδι δεν μπορούν να αποτελούν μέτρα θεραπείας ή πρόληψης της αναφυλαξίας.Ούτε καν οι κορτιζονούχες αλοιφές, οι οποίες αργούν να δράσουν και έχουν ρόλο σε ελαφρύτερες και συνήθως τοπικές αντιδράσεις.
‘Οταν όμως δούμε το παιδί μας , μετά από δήγμα εντόμου ή θαλασσίου ζώου να εκδηλώνει ραγδαία ευρείας κλίμακας συμπτώματα ή εκδηλώσεις από άλλα συστήματα (πχ.αναπνευστικό-δύσπνοια,σιγμός, εισολκές , γαστρεντερικό-κοιλιακό άλγος, έμετοι , καρδιαγγειακό-προλιποθυμικά επεισόδια,υπόταση) , αλλά και εκδηλώσεις όπως αφωνία,οίδημα του προσώπου και αιφνίδια αλλαγή του επιπέδου συνείδησης,πρέπει άμεσα να αναζητήσουμε τον παιδίατρο και ενδεχομένως την ένεση αδρεναλίνης.
Είναι τότε βέβαιο,ότι όλα τα “τσίσα” του κόσμου δεν θα μπορούν να μας γλιτώσουν…
Γεώργιος Χαρίτος,
Ειδικός Παιδίατρος
