Λοιμώξεις Ουροποιητικού
Συγγραφέας Ζωή Φουστέρη Γράφτηκε στις ,
Ουρολοίμωξη ή ασυμπτωματική μικροβιουρία; Κυστίτιδα ή πυελονεφρίτιδα; Πρέπει πάντα να λαμβάνουμε θεραπεία;
Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον έξι στις δέκα γυναίκες και δυο στους δέκα άνδρες θα εμφανίσουν ουρολοίμωξη κατά τη διάρκεια της ζωής τους.
Ο όρος «ουρολοίμωξη» περιλαμβάνει γενικότερα την εμφάνιση λοίμωξης στο ουροποιητικό σύστημα. Αυτή μπορεί να αφορά στην ουρήθρα (ουρηθρίτιδα), ουροδόχο κύστη (κυστίτιδα) ή/και στους νεφρούς, οπότε αναφερόμαστε σε πυελονεφρίτιδα.
Οι γυναίκες εμφανίζουν μεγαλύτερη ευπάθεια στη νόσο, λόγω μικρής ουρήθρας και γειτνίασής της με τον πρωκτό. Δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι τα μικρόβια που ενοχοποιούνται στις ουρολοιμώξεις προέρχονται κυρίως από τον εντερικό σωλήνα.
Στον άνδρα έχουμε συχνότερα λοίμωξη του προστάτη (προστατίτιδα) ή πυελονεφρίτιδα. Σπανιότερα εμφανίζεται ορχεοεπιδιδυμίτιδα, λοίμωξη δηλαδή στον όρχη.
Οι συχνότεροι λοιμογόνοι παράγοντες είναι τα βακτήρια. όπως το κολοβακτηρίδιο E.Coli, η Κλεμπσιέλλα, ο Πρωτέας και ο Εντερόκοκκος.
Οι ασθενείς αναφέρουν συχνουρία, άλγος (στραγγουρία) ή δυσκολία (δυσουρία) στην ούρηση, έντονη επιθυμία για ούρηση (έπειξη) και άλγος στο υπογάστριο. Μπορεί να συνυπάρχει μακροσκοπική αιματουρία και πυρετός. Όταν ο ασθενής παραπονείται για έντονο άλγος στην οσφυική χώρα με συνοδό εμπύρετο με ρίγος υποψιαζόμαστε οξεία πυελονεφρίτιδα.
Οι κυριότεροι προδιαθεσικοί παράγοντες για την εμφάνιση ουρολοίμωξης είναι το φύλο, η κακή υγιεινή, η σεξουαλική επαφή χωρίς προφύλαξη, το κολπικό διάφραγμα, η παρουσία λίθων ή ανατομικών ανωμαλιών του ουροποιητικού συστήματος, ο διαβήτης, η κατάχρηση τοπικών αντισηπτικών και τα αντισυλληπτικά δισκία.
Η διάγνωση της νόσου είναι κυρίως κλινική, βασίζεται δηλαδή στη λήψη του ιστορικού και στην αντικειμενική εξέταση. Ακολούθως, διενεργείται γενική και καλλιέργεια ούρων, για ταυτοποίηση του μικροβίου, και ζητείται επίσης αντιβιόγραμμα, για να ελέγξουμε την ευαισθησία των μικροβίων στα συνηθέστερα αντιβιοτικά.
Σε υποψία πυελονεφρίτιδας διενεργείται επιπλέον υπερηχογράφημα νεφρών και εξετάσεις αίματος, ενώ σε δυσκολότερες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστεί να γίνει αξονική τομογραφία.
Η θεραπεία της νόσου βασίζεται στη χορήγηση του κατάλληλου αντιμικροβιακού παράγοντα, με βάση τα αποτελέσματα του αντιβιογράμματος και του ιστορικού του ασθενούς.
Παράλληλα, συνιστάται η άφθονη λήψη υγρών και η λήψη αντιπυρετικών. Πρέπει να αποφεύγεται η κατάχρηση αντιφλεγμονωδών σκευασμάτων, λόγω κινδύνου βλάβης των νεφρών.
Ασθενείς που εμφανίζουν υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις, δηλαδή περισσότερες από τρεις το τελευταίο εξάμηνο, πρέπει να εκτιμώνται από ουρολόγο.
Φουστέρη Ζωή , Oικογενειακή Iατρός
