Θεμελιώδεις έννοιες, αρχές και νόμοι της ομοιοπαθητικής ιατρικής
Συγγραφέας Αναστάσιος Βαρθολομαίος Γράφτηκε στις ,
Νόμος των ομοίων (Similars):
‘Οταν διαπιστώνεται ότι τα προβλήματα υγείας από τά οποία πάσχει ο ασθενής ταιριάζουν , είναι «όμοια», με την φαρμακολογική δράση ενός ομοιοπαθητικού φαρμάκου, τότε ταυτοποιείται το εν λόγω φάρμακο ως το «όμοιο» και χορηγείται καταλληλα αραιωμένο και δυναμοποιημένο στον ασθενή για να τόν θεραπεύσει
Νόμοι του Hering:
Οι Νόμοι αυτοί, που θυμίζουν πολλές συγκεκριμένες αναφορές στον Ιπποκράτη, προσδιορίζουν την πορεία της νόσου και επιτρέπουν μεγαλύτερη ασφάλεια στην Πρόγνωση, γιατί δεν στηρίζονται μόνον στην εικόνα, στα ευρήματα ή στην βελτίωση μόνον ενός εντοπισμένου οργανικού προβλήματος, αλλά κυρίως στον αλληλοσυσχετισμό μεταξύ των προβλημάτων υγείας που συνυπάρχουν σε ένα συγκεκριμμένο ασθενή και, επιπλέον, στη διαχρονική εξέλιξη των προβλημάτων αυτών.
Οι Νόμοι αυτοί, γνωστοί και σαν Νόμοι Κατεύθυνσης των συμπτωμάτων προσδιορίζουν με σαφήνεια ότι πραγματική βελτίωση της κατάστασης υγείας ενός ασθενούς υπάρχει όταν το κέντρο βάρους της Παθολογίας τού οργανισμού
1) μετακινείται από ένα εξωτερικό όργανο σε ένα επιφανειακό, μέσα στο ίδιο ή και σε διαφορετικά οργανικά συστήματα,
2) μετακινείται από ένα σημαντικό όργανο σε ένα λιγότερο σημαντικό,
3) μετακινείται από ανώτερα μέρη του σώματος σε κατωτέρα,
4) μετακινείται από την πρόσθια στην οπίσθια επιφάνεια του σώματος,
5) μετακινείται αντίστροφα προς τη φορά που είχε μέχρι τώρα, όπως φαίνεται από ένα καλά δομημένο και λεπτομερές ιστορικό, που εξιχνιάζει, ιεραρχεί, συσχετίζει και αξιολογεί την παραμικρή διαταραχή ή ευαισθησία σε όλη τη δυνατή έκταση του ατομικού αναμνηστικού.
Έτσι, π.χ., αν ένας ασθενής πάσχει από στηθάγχη και εμφανίσει μια εκζεματοειδή δερματίτιδα προστερνικά, διαφαίνεται μια σαφής τάση βελτίωσης ή αν πάσχει από κατάθλιψη ή από έλκος του στομάχου και εμφανίσει αιμορροΐδες, υπάρχει πάλι μια σαφής τάση αποτελεσματικής θεραπευτικής διαδικασίας μέσα στον οργανισμό.
Εάν, πάλι, ένας ασθενής έπασχε στο παρελθόν από αλλεργική δερματίτιδα, η οποία υποχώρησε προ καιρού με κορτιζόνη και τώρα υποφέρει από ρευματοειδή αρθρίτιδα, έχει βέβαιη και πραγματική άριστη πρόγνωση μόνον αν μια θεραπευτική του βελτιώνει την αρθρίτιδα, ενώ ταυτόχρονα του επαναφέρει, πρόσκαιρα και σε ελαφρό βαθμό, την παλιά και ξεχασμένη αλλεργική δερματίτιδα.
Νόμος των ελάχιστων δόσεων (μικροδοσεων):
Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, η αναγκαιότητα και ταυτόχρονα επάρκεια των μικροδόσεων απορρέει από τη συνθήκη «ομοιότητας», που είναι ποιοτική, χωρίς κάποια ποσοτική συσχέτιση. Η εφαρμογή των μικροδόσεων, πέραν της ασφάλειας της, ενθαρρύνθηκε ιδιαίτερα από την κλινική επιβεβαίωση ότι όσο περισσότερο αραιωνόταν και, παράλληλα, δυναμοποιούνταν με κρούσεις μια φαρμακολογικά δραστικη ουσία, τόσο πιο ισχυρή γινόταν η φαρμακευτική της δράση, ένα στοιχείο ιδιαίτερα ενδιαφέρον για τη σύγχρονη φαρμακοδυναμική.
Οι κλίμακες των αραιώσεων μέσω των οποίων δημιουργούνται οι μικροδόσεις, είναι:
α) η δεκατιαία, δηλ. διαδοχικές αραιώσεις 1:10 του μητρικού βάμματος της δρόγης (δηλ. του τιτλοποιημένου αλκοολικού διαλύματος του βοτάνου) προς υδατικό διάλυμα αλκοόλης ορισμένης συγκέντρωσης,
β) η εκατοστιαία, δηλαδή διαδοχικές αραιώσεις 1:100 αντί 1:10, όπως γίνεται στις δεκατιαίες.
Σύμφωνα με τον Hahnemann, οι φαρμακολογικές ιδιότητες των ομοιοπαθητικών μικροδόσεων υπάρχουν ήδη και στην αδρή μορφή της αρχικής δρόγης, πλην φαίνονται ανενεργείς διότι υπερκαλύπτονται από τις ομόλογες χημικές φαρμακολογικές ιδιότητες της δρόγης. Εκδηλώνονται -δεν πρωτοεμφανίζονται- με τη διαδικασία των διαδοχικών αραιώσεων και ενισχύονται καταλυτικά με τη διαδικασία των συνοδών κρούσεων, των «δυναμοποιήσεων», σε κάθε φάση αραίωσης.
Νόμος της ολότητας (Totality):
Η ολότητα, το μοντέλο ενός ενιαίου και ενοποιημένου συστήματος, όπου το όλον καθορίζει το μέρος, αλλά και το μέρος ελέγχει το όλον, αποτελεί για την Ομοιοπαθητική όχι μόνον ένα ιδεώδες αλλά τον θεμελιωδέστερο νόμο. Πραγματική θεραπεία δεν είναι δυνατόν να γίνει εάν, άμεσα ή έμμεσα, μέσα από μια ή περισσότερες θεραπευτικές φάσεις, δεν επιδιώκεται στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό η υγεία του «όλου», δηλαδή ολοκλήρου του οργανισμού. Χωρίς να παραγνωρίζεται η όποια θεραπευτική αποκαθιστά την υγεία και την ισορροπία σε ένα τμήμα ή όργανο, εντούτοις ο σχεδιασμός και η θεραπευτική στρατηγική πρέπει να έχουν σαν γνώμονα το «όλον», ιεραρχώντας, όμως, πάντοτε τις οργανικές ανάγκες, τη σοβαρότητα μιας εντοπισμένης παθολογίας, τον βαθμό καταπόνησης και τοξίνωσης του οργανισμού του ασθενούς, ακόμη και τις περιβαλλοντικές του συνθήκες και τις καθημερινές βιοτικές του ανάγκες.
Μέσα σ’ αυτήν την ολότητα, βέβαια, όπως σε κάθε σύστημα, υπάρχει μια διαστρωμάτωση σε επίπεδα με ιεράρχηση και αλληλεξάρτηση. Διακρίνουμε το φυσικό ή οργανικό επίπεδο (physical), το συγκινησιακό ή συναισθηματικό (emotional) και το νοητικό (mental). Σε έναν οργανισμό, που δεν έχει μια τουλάχιστον σοβαρή οργανική βλάβη, το πλέον καθοριστικό επίπεδο για την υγεία είναι το νοητικό, ακολούθως το συγκινησιακό και τέλος το φυσικό.
Αυτή η ιεράρχηση συνδέεται με τους Νόμους του Hering, που αναφέρθηκαν παραπάνω για τη μετακίνηση των συμπτωμάτων και τη διάγνωση και, κυρίως, την πρόγνωση που απορρέει από αυτήν.
Έτσι, π.χ., όπως γράφει ο ιπποκρατικός συγγραφέας, εάν κάποιος που πάσχει από ψύχωση, εμφανίσει αιμορροΐδες, αυτό είναι πολύ καλό προγνωστικό σημείο για τη θεραπεία της ψύχωσης.
Ασφαλώς είναι πολλές φορές αναγκασμένος ο ιατρός να δίνει προτεραιότητα σε τοπικά προβλήματα, που εγκυμονούν κίνδυνους και με αυτή τη λογική, όχι μονό δεν παραβιάζει τον Νόμο τη;
Ολότητας, αλλά κατοχυρώνει την αξιοπιστία της επιστήμης του και προστατεύει, κατ’ αρχήν, τον ασθενή του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν θα πρέπει, όμως, να αρκεσθεί σε αυτό το ζητούμενο, αλλά σε επόμενη φάση να επιδιώξει την καλύτερη και ταχύτερη δυνατή προσέγγιση στην ιεράρχηση και αλληλεξάρτηση νου-συγκινήσεων-οργανισμού. Η Ομοιοπαθητική προσφέρει μια πολύ καλή προσέγγιση και σε αυτή τη διαδικασία, η οποία θα εξασφαλίσει μια πιο ασφαλή και θετική πρόγνωση.
Από την άλλη πλευρά, η έννοια της ολότητας επιτρέπει μια πιο ξεκάθαρη διευκρίνιση της σημασίας του περιβάλλοντος, φυσικού και κοινωνικού, για τον ασθενή και οδηγεί ευκολότερα στην υιοθέτηση ενός πλέον υγιεινού τρόπου ζωή: πιο σωστής διατροφής, περισσότερης άσκησης και επαφής με τη φύση αλλά και στην αφομοίωση θετικών πρότυπων σκέψης και συμπεριφοράς. Όχι μόνον ο Ιπποκράτης, αλλά και ο Hahnemann και οι διάδοχοι του καθιέρωσαν τον υγιεινό τρόπο ζωής σαν απαραίτητη προϋπόθεση για πρανματική θεραπεία και όχι άπλα σαν ένα ευχολόγιο, θεμελιώνοντας ουσιαστικά την οικολογική ιατρική και την κοινωνική ιατρική σαν ένα «φάρμακο», που δεν μπορεί να λείπει από οποιαδήποτε θεραπευτική.
Νόμος της εξατομίκευσης:
Η ίδια η προσέγγιση της Ομοιοπαθητικής όπως περιγράφηκε συνοπτικά μέχρι τώρα, δείχνει ότι οι ανάγκες υγείας ενός ανθρώπου διαφέρουν σημαντικά από οποιουδήποτε άλλου ασθενή, ο οποίος πάσχει από την ίδια διαταραχη,νόσο ή πάθηση. Δεν μπορεί δύο άνθρωποι να έχουν την ίδια ισορροπία νου-συγκινήοεων-σώματος,
δεν μπορεί να έχουν το ίδιο ατομικό αναμνηστικό, δεν μπορεί να έχουν την ίδια παθογενετική αλυσίδα ακόμη και μέσα σε αυτά τα ίδια τα φυσιολογικά φαινόμενα του οργανισμού. Δεν είναι ίδιες οι αιτίες και οι αφορμές των ίδιων ΚΠΣ σε διαφορετικούς ανθρώπους, εκτός μόνον, ίσως, σε σοβαρές μολυσματικές ασθένειες και ιδιαίτερα σε επιδημίες. Γι’ αυτούς τους λόγους, η προσέγγιση της ομοιοθεραπευτικής είναι πάντοτε εξατομικευμένη.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν θα χρησιμοποιηθούν, αναγκαία, κοινά φάρμακα στο ίδιο πρόβλημα Υγείας, αλλά ότι ο συνολικός θεραπευτικός προγραμματισμός και η στρατηγική θα διαφέρουν σίγουρα από άτομο σε άτομο, ακόμη και αν η παθολογική διάγνωση είναι ακριβώς η ίδια.
Μέσα από την έννοια της εξατομίκευσης, ιδιαίτερα, αναφύεται η ανάγκη προσδιορισμού των εγγενών, των σύμφυτων εκείνων, δομικών, στοιχείων του κάθε ανθρώπου, που αναγκαία προσδιορίζουν τον δικό του, τον ξεχωριστό τρόπο, με τον οποίο ο δικός του οργανισμός, το δικό του «όλον» επηρεάζει και χρωματίζει τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσεται μια οποιαδήποτε παθολογία μέσα του.
Η εξειδικευμένη αυτή φαινομενολογία ενέπνευσε ιδιαίτερα τον J.T. Kent, καθηγητή Παθολογικής Ανατομικής σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο, να ανιχνεύσει, μέσα από τις περιγραφές των φαρμάκων στις ομοιοπαθητικές φαρμακολογίες, τις λεγόμενες «ιδιοσυγκρασίες» (constitutions), με βάση τις οποίες αναγνωρίζονται διακριτές μεταξύ τους ομάδες ανθρώπων, με τα ίδια, λιγότερο ή περισσότερο, ψυχολογικά και φυσιολογικά χαρακτηριστικά.
Η ιδιοσυγκρασία ενός ατόμου σκιαγραφείται μέσα από το ομοιοπαθητικό ιστορικό, με στοιχεία τα οποία αυθόρμητα και ανεπηρέαστα δίνει ο ασθενής για τον εαυτό του. Ουδέποτε εκμαιεύονται τα στοιχεία αυτά κατευθυνόμενα ή πιεστικά, γιατί αρκετές φορές αφορούν λεπτές πτυχές συναισθημάτων , υπαρξιακών ανησυχιών, αρνητικών σκέψεων,κτλ. Γι’ αυτό και η συλλογή αυτών των στοιχείων, παρόλο που συμπληρώνουν το συνολικό ιστορικό του ασθενούς, μπορεί να απαιτήσει ένα διάστημα παρακολούθησης.
Το σύμπτωμα:
Σαν σύμπτωμα ορίζεται, κατ’ αρχήν, οποιοδήποτε υποκειμενικό βίωμα ή και αντικειμενικό εύρημα έχει σχέση με την ΚΠΣ, αλλά και με οποιοδήποτε άλλο τμήμα του σωματικού (φυσικού), συγκινησιακού και νοητικού επιπέδου.
Ακόμη σαν σύμπτωμα νοείται και οποιαδήποτε βιοχημική, ορμονική, νευροφυσιολογική, κτλ διαταραχή ή δομική (ιστολογική) βλάβη. Η πλατιά αυτή έννοια του «συμπτώματος» προέρχεται ακριβώς από την αντίληψη ότι η «νόσος» είναι η συνολική εικόνα ολων των προβλημάτων υγείας που συνυπάρχουν και όχι οι όποιες επιμέρους εκδηλώσεις της, είτε αυτές είναι κάποια νευρωτικά συμπτώματα, είτε ένας υπεροιστρογονισμός, είτε μια μυρμηκία ή μια σμηγματορροϊκή δερματίτιδα.
Το υποκειμενικό βίωμα, το οποίο χρωματίζει την ΚΠΣ ενός ασθενούς, αποκτά ιδιαίτερη σημασία, διότι δείχνει τον εξειδικευμένο, τον εξατομικευμένο τρόπο, με τον οποίο κινούνται οι φυσιολογικές διαδικασίες ομοιόστασης κάτω από τις συνθήκες της νόσου και πώς αυτές συντονίζονται με βαθύτερες συγκινησιακές και νοητικές δυναμικές.
Από την άλλη πλευρά, οι φυσικοί, αντικειμενικοί χαρακτήρες των συμπτωμάτων, όπως η ακριβής εντόπιση, η επέκταση, οι συσχετισμοί με εξωγενείς και ενδογενείς παράγοντες, η χρονική τους διάσταση, κ.ά., μελετώνται με τη μεγαλύτερη λεπτομέρεια, για να διευκολυνθεί η διαφορική διάγνωση, καθώς η θεραπεία πρέπει να είναι το «όμοιον» στην εξατομικευμένη μορφή που έχει μια ΚΠΣ σε ένα συγκεκριμένο ασθενή.
Τροποποιητικοί παράγοντες (modalities):
Πρόκειται για εξωγενείς, κυρίως, αλλά και ενδογενείς παράγοντες, φυσικοχημικούς, βιολογικούς, ψυχολογικούς, σχέσεων με το κοινωνικό περιβάλλον, γενικότερων συνηθειών, τρόπου και είδους ζωής, που μπορούν να επηρεάσουν, να προκαλέσουν βελτίωση (amelioration) ή επιδείνωση (aggravation) ενός συμπτώματος.
Αυτοί οι παράγοντες προσδίδουν ιδιαίτερη χροιά σε ένα σύμπτωμα, εξατομικεύοντας την εικόνα των προβλημάτων υγείας, και έτσι διευκολύνουν σημαντικά τη διαφορική διάγνωση. Τέτοιοι παράγοντες είναι το κρύο, η ζέστη, η υγρασία, ο άνεμος, κάποια τροφή, ο θυμός, η στάση του σώματος, η σωματική άσκηση, κ.ά. και περιγράφονται αναλυτικά στις ομοιοπαθητικές φαρμακολογίες.
Ζωτική δύναμη και αμυντικός μηχανισμός: Χωρίς να υπάρχει κάποια μεταφυσική ή βιταλιστική πεποίθηση, αλλά καθαρά από την αναγκαία παρουσία μιας εποπτικής δυναμικής, με φυσική πάντα υπόσταση, που ελέγχει και συντονίζει τις διαδικασίες του «όλου», υιοθετήθηκε, αφαιρετικά μέχρι να το επιτρέψει η τεχνολογική επιστημονική μεθοδολογία, η έννοια της Ζωτικής Δύναμης (Vital Force). Φυσικά με τα κοινώς αποδεκτά, σήμερα, μέσα, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει η σχετική άμεση πειραματική τεκμηρίωση, όπως συμβαίνει, εξάλλου, με οποιαδήποτε άλλη μορφή φυσικής ενέργειας, όπως η ηλεκτρική, η θερμική, η μηχανική, κτλ, οι οποίες αναγνωρίζονται και προσδιορίζονται όχι βέβαια άμεσα, αλλά έμμεσα με τα αποτελέσματα, με το έργο το οποίο παράγουν.
Το «έργο» στους ζωντανούς οργανισμούς είναι, πάνω απ’ όλα, η καταστρατήγηση του 2ου Θερμοδυναμικοΰ Αξιώματος, ο συντονισμός και η συστημική οργάνωση των λειτουργιών στον οργανισμό
Η επιβεβαίωση της υπόθεσης περί «ζωτικής ενέργειας» προκύπτει επιπλέον και από τα θεραπευτικά αποτελέσματα που επιτυγχάνονται με υιοθέτηση αυτής της υπόθεσης. Αν και μόνον πρόοδοι της τεχνολογίας και της βιοφυσικής θα επιτρέψουν μια ορθολογική προσέγγιση και ερμηνεία της δυναμικής που διέπει τις διαδικασίες της ολότητας, εντούτοις η χρήση του όρου «ζωτική δύναμη» είναι χρήσιμη για διδακτικούς σκοπούς και για τις θεραπευτικές εφαρμογές. Δεν θα πρέπει να λησμονείται ότι ο σύγχρονος ιδρυτής της Ομοιοπαθητικής, ο Hahnemann, ήταν βαθιά ορθολογιστής και ότι ο όρος χρησιμοποιήθηκε μέχρι σήμερα με την προοπτική ύπαρξης μιας ενέργειας, όπως η θερμότητα, ο μαγνητισμός, η βαρύτητα, κτλ, με σαφή φυσική υπόσταση, που εποπτεύει τις άλλες φυσικές μορφές ενέργειας σε έναν ζωντανό οργανισμό.
Κανέναν επιστήμονα, σήμερα, π.χ., δεν ξενίζουν οι όροι «υποσυνείδητο» ή «ασυνείδητο», που δεν μπορούν να αναγνωρισθούν με κάποια όργανα μέτρησης, αλλά είναι απόλυτα και αδιαμφισβήτητα σεβαστοί, αφού μέσω αυτών περιγράφονται και αποδεικνύονται όλα σχεδόν τα φαινόμενα στον χώρο της ιατρικής ειδικότητας της Ψυχιατρικής. Η σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία και οι πρόοδοι της βιοφυσικής θα επιτρέψουν μια εναργέστερη προσέγγιση παρόμοιων δυναμικών και διαδικασιών, όπως και του «αμυντικού μηχανισμού» (defense mechanism), που κατέχει ξεχωριστή θέση μέσα στη Φυσιολογία και Παθολογική Φυσιολογία της Ομοιοπαθητικής.
Ο «αμυντικός μηχανισμός» είναι, και πάλι αφαιρετικά, το εργαλείο της «ζωτικής δύναμης», μέσω του οποίου επιτελούνται όλες οι διαδικασίες της ομοιόστασης και της ομοιοδυναμικής, δηλαδή της διατήρησης της σύστασης και της λειτουργικής ισορροπίας των μερών, διαμερισμάτων και οργάνων του σώματος.
Μέσα σ’ αυτόν εντάσσονται όλες οι γνωστές διαδικασίες που περιγράφονται στη Δυτική Κλασική Φυσιολογία και Παθοφυσιολογία, αλλά και εκείνες, με τις οποίες λετουργούν όλοι οι νόμοι της ομοιοπαθητικής για τη διατήρηση της υγείας.
Θεμελιώδεις παραλληλισμοί μέχρι και ταύτιση βρίσκονται στο βιοθεωρητικό υπόστρωμα της Ομοιοπαθητικής και της Παθολογίας(Pathology)
Κατά τον Virchow, τον ιδρυτή της Γενικής Παθολογίας και Παθολογικής Ανατομικής, η ασθένεια δεν είναι κάτι το τελείως ξεχωριστό από την υγεία, αλλά μόνον μία εκδήλωση της ζωής κάτω από τροποποιημένες συνθήκες, που δρα σύμφωνα με τους ίδιους νόμους που διέπουν πάντοτε το ζωντανό σώμα, από την πρώτη στιγμή της ζωής μέχρι τον θάνατο. Η ζωή αυτή καθεαυτή δεν είναι παρά η ολοκληρωμένη και ενιαία έκφραση ενός αριθμού συντονισμένων μεταξύ τους φαινομένων, κάθε ένα από τα οποία ακολουθεί τους γνωστούς νόμους της φυσικής και της χημείας, γι’ αυτό και απορρίπτεται η παρουσία μιας κυρίαρχης ζωτικής δύναμης με τον τόπο που υποστήριζαν οι βιταλιστές.
Η νόσος αναπτύσσεται συχνά όταν οι φυσιολογικές διαδικασίες συμβαίνουν σε λάθος χρόνο και τόπο.
Όλες οι παθολογικές διεργασίες είναι μετασχηματισμοί ή επαναλήψεις των τυπικών φυσιολογικών λειτουργιών αντίστοιχα.Ουσιαστικά η παθολογική ανατομική είναι η μελέτη της φυσιολογίας σε ανώμαλες καταστάσεις.
Οι παθήσεις δεν είναι ούτε αυτόνομες και απερίγραπτες οντότητες ούτε ενότητες που με τη βία εισχώρησαν στο σώμα ούτε παράσιτα ριζωμένα σ’ αυτό, αλλά παριστούν μόνον την πορεία των φυσιολογικών φαινομένων κάτω από αλλοιωμένες συνθήκες. Επιτυχία της θεραπείας είναι η διατήρηση ή η αποκατάσταση των φυσιολογικών συνθηκών. Το σώμα είναι, κατά τον Virchow, μια ελεύθερη κοινωνία ατόμων με ίσα δικαιώματα όχι όμως και ίσες ικανότητες, μία ομοσπονδία κυττάρων, μια δημοκρατική πολιτεία κυττάρων, που διατηρείται γιατί το κάθε ένα εξαρτάται από τα άλλα.Ο Virchow δίδαξε, επίσης, ότι το κέντρο της ιατρικής προσέγγισης δεν είναι μόνον η ασθένεια, αλλά και ο ασθενής και μάλιστα είναι και ο ιδρυτής της Ιατρικής Ανθρωπολογίας και της Κοινωνικής Ιατρικής.
Έτσι, λοιπόν, ανθρωποκεντρισμός, διαλεκτική αντίληψη της υγείας και της ασθένειας και βαθιά ιπποκρατική, συνθετική, αντίληψη, αλλά και ορθολογική ανάλυση των φαινομένων συνδέουν άρρηκτα την Ομοιοπαθητική με την Κλασική Ιατρική.
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ
Σύμφωνα με τις βασικές αρχές της Ιατρικής Φυσιολογίας και της Παθολογικής Φυσιολογίας και Ανατομικής, σε κάθε νόσο και πάθηση ο στόχος των Αυτοθεραπευτικών-Ομοιοστατικών Μηχανισμών του σώματος είναι η αποκατάσταση της Φυσικής Οικονομίας και του Εσωτερικού Περιβάλλοντος πρωτα στην πάσχουσα περιοχή του σώματος και μετα σε ολόκληρο τον Οργανισμό. Η Λογικη της οιασδηποτε Θεραπειας πρεπει να είναι η αντιμετώπιση των αιτιολογικών παραγόντων της νόσου ή πάθησης και η καταλληλη παρέμβαση στους αυτοθεραπευτικούς μηχανισμούς του σωματος μετα από αξιολόγηση των κλινικοπαθολογικών δεδομένων της πασχουσας περιοχής αλλα και όλου του σώματος,όπως και ολων των νοητικών και λοιπων ψυχοσωματικών διαδικασιων.
Η Ομοιοπαθητική ακολουθεί πιστα αυτές τις βασικές αρχές της Ιατρικής Φυσιολογίας και της Παθολογικής Φυσιολογίας και Ανατομικής .Η προσέγγιση της Ομοιοπαθητικής είναι πάντοτε Πληροφορική, δηλαδη το ομοιοπαθητικό φάρμακο δίνει πληροφορία, γνωστικό υλικό , που ενισχύει , κατευθύνει και διδάσκει ,τον Αμυντικό Μηχανισμο, ο οποιος είναι το Εργαλείο με το οποίο συντονιζονται και συντελουνται όλοι οι Ομοιοστατικοι και Αυτοθεραπευτικοί Μηχανισμοί. Παραλληλα ,η πληροφορια του ομοιοπαθητικού φάρμακο μπορεί να λειτουργησει άμεσα και ανασταλτικά σε πολλους παραγοντες,οι οποιοι υπεισέρχονται στην αιτιολογία και την παθογένεια κάθε νόσου και παθησης, όπως αυτοί αναγνωριζονται και από την Συμβατική Ιατρική.
Όπως, βέβαια, πρεπει να συμβαίνει σε κάθε Ιατρική Επιστήμη, η Ομοιοπαθητική πρέπει να ανανεώνεται σύμφωνα με τις εξελίξεις στο πεδίο της Ιατρικής ,της Φυσιολογίας και της Βιολογίας, αφομοιώνοντας τη σύγχρονη γνώση μέσα στο δικό της πάντοτε πλαίσιο ανάλυσης- κατανόησης των φαινομένων και θεραπευτικών εφαρμογών με βάση την αρχη του «Ομοίου» σε όλο τον οργανισμο ή σε ένα οργανικο συστημα ή όργανο ή μερος οργανου ή σε μερος του σωματος ή σε καποιο ίστο ή σε καποια κατηγορια κυτταρων,κάθε ένα από τα οποια μπορει να συνιστα το ζητουμενο «ολον» σε μια ή περισσοτερες φασεις στη διαρκεια της ομοιοπαθητικής αγωγής.
Αναστάσιος Βαρθολομαίος,
Ομοιοπαθητικός
