Η συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοπαθών λεμφωμάτων του θυρεοειδούς αδένα αφορά σε non – Hodgkin λεμφώματα, με τους συχνότερους ιστολογικούς τύπους αυτού να περιλαμβάνουν το διάχυτο λέμφωμα από μεγάλα Β – κύτταρα, το εκ’ βλεννογονοεξαρτώμενου λεμφικού ιστού λέμφωμα, το λέμφωμα περιφερικής ζώνης από Β – κύτταρα, το θυλακιώδες λέμφωμα και τέλος, οποιοδήποτε συνδυασμό των ανωτέρω. Το πρωτοπαθές λέμφωμα του θυρεοειδούς αδένα εμφανίζει εξαιρετική ευαισθησία τόσο στην ακτινοβολία όσο και στη χημειοθεραπεία, με τις επιστημονικές μελέτες να μην αναδεικνύουν κάποιο πλεονέκτημα επιβίωσης με την προσθήκη της χειρουργικής εξαίρεσης του οργάνου.

 

Διάγνωση & Σταδιοποίηση

Η διάγνωση του καρκίνου του θυρεοειδούς αδένα πραγματοποιείται συνήθως στα πλαίσια διερεύνησης μίας ύποπτης βλάβης του αδένα που ανακαλύφθηκε τυχαία στο πλαίσιο απεικονιστικών εξετάσεων του τραχήλου για κάποια άλλη πάθηση.

Εξαιτίας της έλλειψης ειδικών για τον καρκίνο του θυρεοειδούς βιοχημικών δεικτών στο αίμα (πλην της καλσιτονίνης για το μυελοειδή καρκίνο), η επιβεβαίωση της κακοήθους μορφολογίας ενός θυρεοειδικού όζου που εμφανίζει ύποπτα υπερηχογραφικά χαρακτηριστικά πραγματοποιείται μέσω της κυτταρολογικής εξέτασης του υλικού της παρακέντησης του όζου διά λεπτής βελόνης (FNA).

Την επιβεβαίωση της διάγνωσης του καρκίνου του θυρεοειδούς ακολουθεί η διενέργεια υπερηχογραφήματος του τραχήλου (χαρτογράφηση του τραχήλου) από εξειδικευμένο ακτινολόγο, στοχεύοντας στον εντοπισμό πιθανής λεμφαδενικής διασποράς της νόσου στους τραχηλικούς λεμφαδένες. Με τον τρόπο αυτό καθίσταται εφικτή η διάγνωση μιας ενδεχόμενης λεμφαδενικής διασποράς πριν τη χειρουργική θεραπεία της νόσου. Το γεγονός αυτό μεταφράζεται σε αυξημένα ποσοστά οριστικής ίασης του ασθενούς, καθώς επιτρέπει τη σύγχρονη χειρουργική εξαίρεση τόσο του θυρεοειδούς αδένα όσο και των προσβεβλημένων από τη νόσο λεμφαδένων (τραχηλικός λεμφαδενικός καθαρισμός) κατά την ίδια χειρουργική επέμβαση, αποφεύγοντας μία ή και περισσότερες χειρουργικές επανεπεμβάσεις λεμφαδενικού καθαρισμού του τραχήλου, οι οποίες αποδεδειγμένα στη διεθνή βιβλιογραφία συνοδεύονται από αυξημένα ποσοστά νοσηρότητας, συγκριτικά με τις πρωτογενείς επεμβάσεις.

Θεραπευτική προσέγγιση Καρκίνου του Θυρεοειδούς Αδένα

Απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη των άριστων αυτών αποτελεσμάτων αποτελεί η ορθή θεραπευτική αντιμετώπιση του καρκίνου του θυρεοειδούς, ακρογωνιαίο λίθο της οποίας αποτελεί η χειρουργική αντιμετώπιση της νόσου με τη διενέργεια ολικής θυρεοειδεκτομής (ολικής αφαίρεσης του θυρεοειδούς αδένα).

Σε περιπτώσεις διαπιστωμένης λεμφαδενικής διασποράς της νόσου (συνηθέστερα στο θηλώδη καρκίνο, καθώς ο θυλακιώδης καρκίνος σπανίως μεθίσταται στους  λεμφαδένες), είτε από την προεγχειρητική χαρτογράφηση του τραχήλου είτε από την αναγνώριση «ύποπτων» λεμφαδένων κατά την χειρουργική επέμβαση της ολικής θυρεοειδεκτομής, διενεργείται επίσης σύγχρονος λεμφαδενικός καθαρισμός του τραχήλου στα τραχηλικά διαμερίσματα που περιλαμβάνουν τους προσβεβλημένους από τη νόσο λεμφαδένες. Ο σύγχρονος με την ολική θυρεοειδεκτομή λεμφαδενικός καθαρισμός του κεντρικού διαμερίσματος του τραχήλου διενεργείται πάντοτε σε ασθενείς που πάσχουν από μυελοειδή καρκίνο του θυρεοειδούς, ανεξάρτητα από την παρουσία ή απουσία «ύποπτων» λεμφαδένων στην προεγχειρητική χαρτογράφηση του τραχήλου, καθώς πολυάριθμες επιστημονικές μελέτες έχουν αποδείξει σαφέστατο πλεονέκτημα επιβίωσης, σε σύγκριση με την ολική θυρεοειδεκτομή άνευ κεντρικού τραχηλικού λεμφαδενικού καθαρισμού, στους ασθενείς αυτούς.

Αρωγό στην τοπική (θυρεοειδής αδένας) και περιοχική (τραχηλικοί λεμφαδένες) πλήρη χειρουργική εξάλειψη της νόσου και στην περαιτέρω βελτίωση των θεραπευτικών αποτελεσμάτων αποτελεί, συχνά, η χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου μετεγχειρητικά, στοχεύοντας στην πλήρη καταστροφή ενδεχόμενων, μη ορατών κατά τη χειρουργική επέμβαση, υπολειμμάτων θυρεοειδικού ιστού.

Ο ασθενής μετά την χειρουργική επέμβαση και την οποιαδήποτε συμπληρωματική θεραπεία στην οποία υποβληθεί τίθεται σε τακτική παρακολούθηση από τη θεράπουσα ενδοκρινολογική ομάδα για την φαρμακευτική υποκατάσταση των θυρεοειδικών ορμονών, μέσω της χορήγησης λεβοθυροξίνης από του στόματος, κυριότερα δε για την έγκαιρη ανίχνευση ενδεχόμενης υποτροπής της νόσου. Η υποτροπή της νόσου δύναται να ανιχνευθεί με τη μέτρηση των επιπέδων θυρεοσφαιρίνης αίματος (παράγεται φυσιολογικά στα θυρεοειδικά θυλάκια) για το θηλώδη και το θυλακιώδη καρκίνο και των επιπέδων καλσιτονίνης αίματος για το μυελοειδή καρκίνο του θυρεοειδούς αδένα.